Κοπέλες που τρώνε σαν γουρούνια, αφήνοντας τη μασημένη τροφή να τρέχει έξω από το μπουκωμένο στόμα τους και προκαλώντας όσο περισσότερη αηδία μπορούν στον μελλοντικό σύζυγό τους. Αγόρια που, αφού αδειάσουν πάνω στη μακαρονάδα τους όλο το μπολάκι με το τυρί, την τρώνε με τα χέρια, αηδιάζοντας με τη σειρά τους τούς παρισταμένους σε αθηναϊκό εστιατόριο. Και άλλα αγόρια, πρόθυμα να πιουν κρασί από το πολυφορεμένο παπούτσι της κοπέλας τους. Με κάτι τέτοιες… ευφάνταστες φάρσες τα κατάφεραν οι του Αntenna: αηδίασα κι εγώ, ο τηλεθεατής. Αυτό ήταν το ζητούμενο; Οχι. Κατά την παραγωγή του «Πλάκα κάνεις» σκοπός των εκάστοτε φαρσέρ είναι να κερδίσουν 4.000 ευρώ και σκοπός της εκπομπής είναι η ψυχαγωγία του κοινού. Το οποίο, αν κρίνω από τις υψηλές θεαματικότητες, ψυχαγωγείται μια χαρά. Κυρίως το φοβερό και τρομερό «νεανικό κοινό», δηλαδή οι νέοι άνθρωποι από 15 ως 44 ετών. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το ανησυχητικό: πώς είναι δυνατόν μια εκπομπή τόσο χαμηλού γούστου να σημειώνει επιτυχία σε ηλικίες που περιμένεις να έχουν άλλες ποιοτικές απαιτήσεις, να κάνουν άλλες επιλογές. Σαν φάρσα ακούγεται.
Ναι, οι πλάκες ήταν ένα είδος που πάντα είχε πέραση (και) στην ελληνική τηλεόραση: από την «Candid camera», την οποία είχε εισαγάγει στη χώρα ο Νίκος Μαστοράκης, και τα «Vlass back» του Βλάση Μπονάτσου και «Μπαμ» του Χρήστου Φερεντίνου ως το εφετινό «Πλάκα κάνεις» με παρουσιαστές τον ΣάββαΠούμπουρα και τον Δημήτρη Βλάχο. Νομίζω όμως ότι πρώτη φορά, εφέτος, οι φάρσες που παρουσιάζονται είναι στο σύνολό τους τόσο χοντροκομμένες. Και τόσο ανέμπνευστες, για το δικό μου τουλάχιστον γούστο- το διευκρινίζω, καθώς (δεν μπορώ να μην απορήσω εκ νέου) οι πολλοί είναι, κατά την ΑGΒ, ενθουσιασμένοι. Τι τους αρέσει; Ο γυμνασιακός χαβαλές; Να βλέπουν πόσο γελοίος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος για να κερδίσει χωρίς κόπο λίγα χρήματα; ΄Η μήπως αυτό που τους έλκει είναι η μπρουτάλ παρουσία του Πούμπουρα, που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον ξεσαλωμένο «Εεε,οοο…» εαυτό του, εκείνον με τον οποίο έγινε γνωστός μέσα από παλαιότερο διαφημιστικό βιντεοκλίπ;
Ο ίδιος δήλωσε ότι «κανονικά η εκπομπή μας θα έπρεπε να χαρακτηριστεί αυστηρώς ακατάλληλη για όσους δεν έχουν χιούμορ». Αγνοώντας, υποθέτω, ότι υπάρχουν διάφορα είδη χιούμορ, από το πιο ακατέργαστο ως το πιο λεπτό και ευφυές. Και αν από μια εκπομπή σαν τη δική του δεν έχουμε την απαίτηση να αναβιώσει την καυστική σάτιρα και την υψηλής ποιότητας κωμική αντίληψη-διάθεση του Οσκαρ Γουάιλντ, τουλάχιστον περιμένουμε κάτι περισσότερο από μια μάναφαρσέρ που αφού τάισε δημοσίως με ένα αβγό τον ενήλικο γιο της τον αποκάλεσε «μπούλη» ή από έναν άντρα που πίνει τη σούπα του με καλαμάκι και κάνει μπουρμπουλήθρες μέσα στο πιάτο του για να φέρει σε δύσκολη θέση τη φίλη του. Ανοησία στο τετράγωνο, το όλο κόλπο. Και, δυστυχώς, αν πιστέψουμε τον Πούμπουρα, «έρχονται και μεγαλύτερες καφρίλες- με την καλή έννοια πάντα». Η… κακή έννοια ποια είναι; Γιατί δύσκολα μπορείς να φανταστείς κάτι χειρότερο.

Μόνο η κρατική τηλεόραση ευαισθητοποιήθηκε και ενέταξε στο πρόγραμμά της αφιερώματα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη που έφυγε από τη ζωή την περασμένη εβδομάδα. Τα ιδιωτικά κανάλια δεν συγκινούνται από τέτοιες απώλειες. Επειδή δεν φέρνουν διαφήμιση, υποθέτω…

Βγαίνουν ξανά και ξανά οι συχνάζοντες στην τηλεόραση και επαινούν τον κομμωτή Τρύφωνα Σαμαρά για την εμφάνισή του στο «Dancing with the stars». Οχι επειδή χορεύει καλά (που δεν χορεύει) αλλά επειδή «είναι»,
λένε, «ο εαυτός του». Δηλαδή, επειδή χαρίζει άφθονο γέλιο στα πλήθη με τον αυτοεξευτελισμό σου _ γιατί αυτό κάνει. Ετσι τον αντιμετωπίζουν και εκείνοι: σαν τον χαριτωμένο κλόουν της παρέας που μας έκανε πάλινα ξεκαρδιστούμε με τις αδεξιότητες και τα νάζια του. Υστερα θαυμάζουν την άψογη προετοιμασία της Ελεονώρας Μελέτη, της Νάντιας Μπουλέ, της Νατάσσας Καλογρίδη. Δεν γνωρίζω αν ο ίδιος ο Σαμαράς έχει συναίσθηση της εικόνας που παρουσιάζει. Αν δεν έχει, λυπάμαι για τον άκομψο τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζουν. Αν έχει αλλά παίζει το παιχνιδάκι για επικοινωνιακούς λόγους, λυπάμαι που (ξε)πουλάει τον ίδιο του τον εαυτό.


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ