ΗΤΑΝ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ χρυσός ολυμπιονίκης της ενόργανης γυμναστικής από το 1896, όταν οι μισοί αθλητές που συμμετείχαν στους αγώνες ήταν Ελληνες. Εχει τιμηθεί με το βραβείο Ιπεκτσί. Εχει δώσει το όνομά του σε δύο ασκήσεις στην ενόργανη γυμναστική. Στη Μίκρα της Θεσσαλονίκης υπάρχει κλειστό γυμναστήριο με το
όνομά του. Το 1997 συμμετείχε σε παράσταση του Ευρωπαϊκού Φεστιβάλ Δελφών στο Αρχαίο Στάδιο των Δελφών. Είναι χορευτής, ηθοποιός, αλλά και «αιώνιος» φοιτητής της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εγινε στόχος κακόβουλης φάρσας που αναμεταδόθηκε από πολλά ενημερωτικά sites.
Ο Ιωάννης Μελισσανίδης είναι αναμφισβήτητα ένας άνθρωπος με πολλά ταλέντα και ιδιότητες. Από τα μέσα του επόμενου μήνα θα έχει άλλη μία. Εκείνη του ιδιοκτήτη πρακτορείου Προ-Πο στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκε στον νομό απ΄ όπου κατάγεται για να κανονίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες για την καινούργια του επιχείρηση. Η ζωή του έλληνα ολυμπιονίκη της ενόργανης γυμναστικής κινείται εδώ και αρκετά χρόνια μεταξύ Λος Αντζελες, Νέας Υόρκης και Λονδίνου. Μετά τον αθλητισμό σε υψηλό επίπεδο ακολούθησε η φοίτησή του στην Αμερικανική Ακαδημία Θεάτρου στο Λος Αντζελες και οι προσπάθειές του να καταξιωθεί διεθνώς στον χώρο του θεάτρου. Αλλωστε οι μεγαλύτερες αδυναμίες του, όπως έχει δηλώσει, ήταν η Μελίνα Μερκούρη και η αρχαία τραγωδία. Ολα αυτά τα χρόνια συμμετέχει σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις κλασικού ρεπερτορίου στο εξωτερικό, ενώ έχει δεχθεί προτάσεις από ελληνικούς θεατρικούς οργανισμούς. Φαίνεται όμως ότι ακόμη και οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να αρνηθούν τα προνόμια και δικαιώματα που δίνει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.

Στην Ελλάδα το άθλημα της ενόργανης γυμναστικής δεν έχει πολλούς οπαδούς. Οι περισσότεροι που στήνονται μπροστά στην τηλεόρασή τους για να παρακολουθήσουν κάποιον αγώνα προσδοκούν σε κάποια ελληνική επιτυχία και περιμένουν να δουν τη βαθμολογία του αθλητή για να πανηγυρίσουν ή να λυπηθούν. Με αυτά τα δεδομένα, συν τη διαφορά της ώρας, λίγοι ήταν εκείνοι που παρακολούθησαν τον Ιωάννη Μελισσανίδη να εκτελεί με ακρίβεια χειρουργού τις ασκήσεις στον τελικό του εδάφους στην Ατλάντα το 1996, αποσπώντας την απίστευτη τότε βαθμολογία 9,850. Περισσότεροι ήταν εκείνοι που τον είδαν, αργότερα, να μιλάει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης και να υπερασπίζεται δύο «εθνικά μας δίκαια» που τότε ήταν πολύ ψηλά στην ατζέντα. Την ελληνικότητα της Μακεδονίας και το άδικο της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ατλάντα. Λιγότερο φανταχτερή αλλά ουσιαστικότερη ήταν η συνεισφορά του στην ανάπτυξη της ελληνικής γυμναστικής, που υπήρξε ανάλογη με εκείνη της Βούλας Πατουλίδου για τον στίβο. Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε τις επιτυχίες που ακολούθησαν και ειδικά τον σημερινό παγκόσμιο πρωταθλητή στο έδαφος Λευτέρη Κοσμίδη, αν δεν είχαν προηγηθεί ο Μελισσανίδης και η απρόσμενη νίκη του το 1996. Τόσο απρόσμενη που παραλίγο να μη συμμετάσχει καν στους αγώνες, αφού η αρχική σκέψη του ΣΕΓΑΣ ήταν να τον αποκλείσει από την ολυμπιακή αποστολή ως «περιορισμένων δυνατοτήτων αθλητή». Η επόμενη Ολυμπιάδα, στο Σίδνεϊ, υπήρξε ίσως η πιο άτυχη στιγμή στην καριέρα του. Συμμετείχε στο αγώνισμα του άλματος, πέρασε πρώτος απ΄ όλους στον προκριματικό, όμως μια άσχημη προσγείωση στον τελικό τον έθεσε εκτός μεταλλίων. Ηταν η τελευταία ολυμπιακή συμμετοχή του. Το στυλ του Μελισσανίδη χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια να συνδυάσει τη γυμναστική με τον χορό, τον οποίο επίσης λάτρευε. Οπως έχει γράψει ο ιστορικός των Ολυμπιακών Αγώνων Ντέιβιντ Βαλεσίνσκι, «ο Μελισσανίδης θέλει πάντα να πει μια ιστορία με τις φιγούρες του».

Ο άνθρωπος που ήθελε να τον αποκαλούν «Ιωάννη» πολλά χρόνια προτού τα ονόματα στη «βαφτιστική» εκδοχή τους γίνουν μόδα έχει εγκαταλείψει τον πρωταθλητισμό, όχι όμως και την άθληση. Προπονείται καθημερινά επί τέσσερις ώρες. Οσοι τον βλέπουν ισχυρίζονται ότι ακόμη και σήμερα θα μπορούσε να πάρει μέρος σε αγώνες και να διεκδικήσει διακρίσεις. Γεννημένος το 1977 στο Μόναχο της Γερμανίας, μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του σε ηλικία 2 ετών στη Θεσσαλονίκη. Τη γυμναστική την ξεκίνησε σε ηλικία 9 ετών. Οπως έχει διηγηθεί ο ίδιος στο παρελθόν, οι γονείς του δεν ήταν ιδιαίτερα ένθερμοι οπαδοί της ιδέας και αναγκάστηκαν να τον γράψουν στην ομάδα του Σπάρτακου ύστερα από… απεργία πείνας δύο ημερών. Για πρώτη φορά έγινε γνωστός στο πέρα από τον στενό κύκλο της γυμναστικής κοινό όταν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων το 1993. Δεν ήταν βέβαια αυτό που τον έφερε στη δημοσιότητα, αλλά η απόφασή του να δωρίσει το μετάλλιο στην οικογένεια του τούρκου συναθλητή του Μουράντ Τζανμπάς, ο οποίος λίγο πριν από τους αγώνες είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Απόφαση για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί. Αλλωστε, ό,τι και αν έχει ειπωθεί γι΄ αυτόν, κανείς δεν του αμφισβήτησε ποτέ το πάθος του για κοινωνική προσφορά. Είναι μέλος της Greenpeace, συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, υποστηρίζει τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα, ενώ οι κάτοικοι του Νομού Σερρών έχουν να λένε για το ότι, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, έχει πάντα να πει μια καλή κουβέντα για τον τόπο καταγωγής του και την Ελλάδα. Το αν θα τον δουν πίσω από τον πάγκο του πρακτορείου να τους δίνει προγνωστικά για το Στοίχημα μένει να διαπιστωθεί…