Τον Φεβρουάριο του 2011 συμπληρώνονται 10 χρόνια από τον θάνατο του Ιάννη Ξενάκη. Του «δικού μας» και, ταυτόχρονα, του παγκόσμιου. Του συνθέτη (και αρχιτέκτονα) ο οποίος κατόρθωσε να κάνει το όνομά του ταυτόσημο της σύγχρονης μουσικής στο β΄ ήμισυ του 20ού αιώνα επηρεάζοντας, πέρα από την ίδια την τέχνη του, τις διαφορετικές σχολές σκέψης της μεταπολεμικής Ευρώπης. Προκειμένου να τιμηθεί η μνήμη του, οι εκδηλώσεις που διοργανώνονται στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι πολλές και σημαντικές.
Η αλήθεια είναι ότι στο διάστημα της 10ετίας που ο ίδιος «λείπει» το έργο του Ξενάκη επανέρχεται διαρκώς στο διεθνές προσκήνιο ανεξαρτήτως ημερομηνιών. Ωστόσο στην Ελλάδα τα πράγματα για μία ακόμη φορά επαφίενται στο χέρι μεμονωμένων «ρομαντικών», αφού καμία επίσημη κίνηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα προκειμένου να «αγκαλιάσει» την επέτειο. Φταίει το ότι μας έχει πάρει «από κάτω» η κρίση; Το ότι, απλώς, περί άλλα τυρβάζουμε; Μήπως το ότι σε αυτή τη χώρα η ουσία χάνει τη μάχη σταθερά απέναντι στις λαμπερές «τσιχλόφουσκες»; Οποια κι αν είναι η απάντηση, η προσωπικότητα του Ξενάκη, η αφοσίωσή του σε αυτό που έκανε παρά τον μοναχικό χαρακτήρα του, η αγωνία του να ξεπερνά κάθε φορά τον εαυτό του, έθεσε- και εξακολουθεί να θέτει- πρότυπα. Τέτοια που σε καιρούς κρίσης έχουμε περισσότερο ανάγκη…
