Ενα από τα πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά είναι ότι μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου και να τον καταλάβουμε. Πώς νιώθει άραγε κανείς όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με το αγριεμένο πλήθος; Τρόμο για τη ζωή του; Μάλλον. Και μια αίσθηση βαθύτατης ανημποριάς φαντάζομαι. Η δικαιοσύνη του μίσους. Ακόμα χειρότερα όμως πώς μπορεί να νιώθει κάποιος όταν έχει απέναντί του έναν αιμόφυρτο και αβοήθητο άνθρωπο; Αυτός ο ηλικιωμένος ψαρομάλης που χτυπά από πίσω στο κεφάλι τον Κ.Χατζηδάκη δεν είναι «κουκουλοφόρος». Ποια απωθημένα τον κάνουν να βγάζει αυτή την απάνθρωπη βία; Είναι εύκολο να καταδικάσουμε πολιτικά τέτοια φαινόμενα. Είναι πιο δύσκολο να καταλάβουμε πώς έχει γενικευτεί αυτή η αποδοχή της ανομίας και επηρεάζει πλέον και τις προσωπικές συμπεριφορές ατόμων που υποτίθεται ότι νοιάζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη. Ίσως να είναι η άλλη όψη του ακραίου ατομισμού, της εμμονής σε συντεχνιακά προνόμια μέσα σε μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που έχουμε απαξιώσει με την ακραία συνθηματολογία. Έτσι ή αλλιώς, είναι καιρός να αναμετρηθούμε με την υποκρισία μας!