Κανείς δεν θέλει να του μειώνεται ο μισθός και μάλιστα στις δύσκολες ημέρες που περνάμε. Κι είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν εργοδότες που θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τις επιχειρησιακές συμβάσεις για να κάνουν άλλη μια αρπαχτή. Από εκεί και πέρα όμως μόνο όσοι εθελοτυφλούν μπορούν να αγνοήσουν την πραγματικότητα στην αγορά εργασίας. Οι επιχειρήσεις -πάνω από τις μισές έχουν γίνει ζημιογόνες σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- απολύουν εργαζόμενους οι οποίοι πολύ δύσκολα θα ξαναβρούν δουλειά. Με τις επιχειρησιακές συμβάσεις δίνεται η δυνατότητα να σωθούν θέσεις εργασίας θυσιάζοντας ένα μέρος του μισθού. Αν αυτό δεν γίνει καταχρηστικά -κι αυτό θα εξαρτηθεί και από τα ίδια τα συνδικάτα- τότε ασφαλώς πρόκειται για την καλύτερη λύση ή τέλος πάντων το μικρότερο κακό.
Θα πρέπει φυσικά και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να εμπλακούν στο ζήτημα της βιωσιμότητας της επιχείρησης στην οποία εργάζονται. Γιατί όμως αυτό είναι κακό; Γιατί είναι κακό να μπορούν να δεσμεύουν τον εργοδότη στην διατήρηση ενός συγκεκριμένου αριθμού θέσεων εργασίας; Ειπώθηκε ότι οι εργοδότες θα διώχνουν τους παλιούς για να προσλαμβάνουν φτηνότερους νέους. Μα τι τους εμποδίζει να το κάνουν αυτό και σήμερα; Ειπώθηκε ακόμα ότι θα εκβιάζουν απειλώντας με απολύσεις. Κάποιοι μπορεί. Μια σοβαρή επιχείρηση που κερδίζει όμως από τον εργαζόμενο δεν απολύει.
Στην πραγματικότητα ο νόμος για τις επιχειρησιακές συμβάσεις μας καλεί να υιοθετήσουμε μια διαφορετική κουλτούρα διαλόγου μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Μια κουλτούρα που δυστυχώς δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι το ζήτημα της μείωσης των μισθών με αντάλλαγμα να μη γίνουν απολύσεις γίνεται συνήθως αποδεκτό από τους ίδιους τους εργαζόμενους αποτελεί όμως ανάθεμα για τα συνδικαλιστικά στελέχη. Είναι καιρός να πάψουμε να λειτουργούμε σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
