Το όνειρο των οικολόγων είναι η γενική πεζοδρόμηση του κέντρου της Αθήνας. Και το όνειρο αυτό έγινε ξανά πραγματικότητα. Με πρωτοβουλία της Αστυνομίας και των όποιων διαδηλωτών, τη Δευτέρα, και έχουμε διαδηλώσεις, και συνεπώς κυκλοφοριακά εμφράγματα, Τρίτη, Τετάρτη με απεργία και όλων των μέσων μαζικής μεταφοράς και υποθέτω ότι κάτι θα βρούμε και για τις επόμενες ημέρες.
Να καταλάβω κάθε οργή για το μνημόνιο ή μια εκδήλωση για τη μνήμη του μαθητή Γρηγορόπουλου που δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια από δύο αστυνομικούς στους οποίους δεν έπρεπε ποτέ να δοθεί στολή και όπλο· και που, ευτυχώς για τη χώρα, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν αυστηρά. Αλλά προς τι οι 24 διαφορετικές εκδηλώσεις και η υπενθύμιση του έπους των μπαχαλάκηδων που τους άφησαν οι δεξιοί πριν από δύο χρόνια να κάψουν μαγαζιά και περίπτερα στο κέντρο της Αθήνας; Και γιατί η ημιαπεργία της ΑΔΕΔΥ;
Η απόφαση των Αρχών να κλείσουν για 20 περίπου ώρες το κέντρο της πρωτεύουσας (την κοστολόγησε κανείς;) δεν έχει πολλά προηγούμενα εν καιρώ ειρήνης και δημοκρατίας. Διευκόλυνε σίγουρα τα ΜΑΤ (οι ζημιές που προκάλεσαν οι αντιεξουσιαστές ήταν λέει περιορισμένες…), αλλά τρομοκράτησαν τον κόσμο. Για άλλη μια φορά το κέντρο της Αθήνας βρέθηκε εκτός οικονομικής ζωής. Για μία ημέρα Οχι, γιατί έπεται συνέχεια. Και γιατί προηγήθηκαν τα μύρια όσα.
Λες και κάποιοι θέλουν να τελειώνουμε με αυτή την πόλη. Τη θυμάστε την «πολιτιστική επανάσταση» του Μάο; Επρεπε τότε να τελειώνουν με το παρελθόν για να οικοδομήσουν το μέλλον. Με συνέπεια εκατομμύρια νεκρούς και απίστευτες καταστροφές της κινεζικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Ευτυχώς, η Αθήνα δεν είναι ακόμα Πεκίνο του Μάο. Ισως όμως κάποιοι αυτό να θέλουν.
Ολοι οι λογικοί δημοκρατικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι δημόσιες συναθροίσεις και διαδηλώσεις είναι δικαίωμα όσο και η ελευθερία του λόγου. Τα προβλέπει αυτά το Σύνταγμα. Αλλά προβλέπει σοφά και νόμους που να θεσπίζουν το πώς ασκείται αυτό το δικαίωμα. Στην Ελλάδα έχουμε απίστευτη πολυνομία. Για τα άλλα. Σήμερα υπάρχει μόνο μία θεωρητική δυνατότητα: μια απαγόρευση. Ποιος μπορεί να την αποφασίσει όταν αναγκαστικά θα θυμίζει τον φονικό Δεκέμβρη του ’44, τον Εμφύλιο και τη Χούντα;
Εχουμε στη χώρα μας μια μεγάλη παράδοση επετειακών εκδηλώσεων, συνήθως επικαιροποιημένων καταπώς το θέλει ο καθείς. Εχουμε επίσης μια συστηματική οργάνωση κάθε είδους και μεγέθους πορειών κάθε πικραμένων που μαραζώνουν τις πόλεις και ιδίως την Αθήνα. Αυτή η γυμναστική κάπου οδηγεί. Ως τώρα έχει αποδειχτεί χίλιες φορές ότι δεν οδηγεί στο καλύτερο.
Συχνά πολύ οδηγοί μάλιστα στο χειρότερο: στο να πείθονται κάθε φορά και άλλα νέα παιδιά ότι έτσι, καταστρέφοντας, αλλάζουν όσα δεν θέλουν να ζήσουν. Οσοι τους τα λένε αυτά εγκληματούν.
somerit@otenet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
