Πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους αποκτούν οι τενίστες που κραυγάζουν όταν χτυπούν την μπάλα. Οι «βρυχηθμοί» αυτοί, που ορισμένες φορές αγγίζουν τα 100 ντεσιμπέλ, τους καθιστούν πιο ανταγωνιστικούς σύμφωνα με έρευνα ομάδας επιστημόνων υπό τον καθηγητή Ψυχολογίας κ. Σκοτ Σίνετ του Πανεπιστημίου της Χαβάης (ΗΠΑ) και τον κ. Αλαν Κινγκστόουν του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας (Καναδάς), η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό «PLoS ONE».
Οι ερευνητές που βασίστηκαν σε εργαστηριακά πειράματα με ερασιτέχνες εθελοντές τενίστες, καθώς και στην ανάλυση βιντεοσκοπημένων παιχνιδιών διάσημων επαγγελματιών, όπως οι… θορυβώδεις Ραφαέλ Ναδάλ και Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, διαπίστωσαν ότι η κραυγή μπερδεύει τον αντίπαλο όσον αφορά την πραγματική θέση της μπάλας μετά το χτύπημα του αντιπάλου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, μια δυνατή κραυγή κάνει τον τενίστα που βλέπει την μπάλα να έρχεται με ταχύτητα 80 χλμ. την ώρα να πιστεύει ότι βρίσκεται περίπου 60 εκατοστά πιο μακριά από τον ίδιο από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Μερικοί έμπειροι παίκτες προσπαθούν να υπολογίσουν την ταχύτητα και την τροχιά της μπάλας ακούγοντας τον ήχο που κάνει όταν αυτή χτυπάει στη ρακέτα του αντιπάλου, όταν όμως ο τελευταίος φωνάζει, σκεπάζει τον ήχο της μπαλιάς του. Από την άλλη, αυτή καθαυτή η κραυγή λειτουργεί ως μέσο απόσπασης της προσοχής ή και εκφοβισμού του αντιπάλου. Η Ναβρατίλοβα _ εννέα φορές νικήτρια στο Γουίμπλεντον _ έχει παραδεχθεί ότι οι φωνές αποτελούν «απλή και ξεκάθαρη απάτη».
ΑΡ ΡΗΟΤΟ/ΒΕΝ ΜΑRGΟΤ ,ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
