Τον περασμένο Απρίλιο όταν η κυβέρνηση υπέγραψε το μνημόνιο, οι «λύκοι» του ΔΝΤ και της Ευρωπαικής Ενωσης απαίτησαν όχι απλά να παγώσουν οι μισθοί και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας αλλά να μειωθούν.
Τότε ήρθε η απάντηση των κοινωνικών εταίρων – του ΣΕΒ, των μικρών εργοδοτών και της ΓΣΕΕ – με την υπογραφή διετούς Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας η οποία προβλέπει μάλιστα να δοθούν οριακές – έστω – αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς και ημερομίσθια, από το 2011.
Τότε ο πρωθυπουργός χαιρέτησε τη συμφωνία, η τρόικα δεν επανήλθε στο ζήτημα της μείωσης των αποδοχών, αλλά επέμεινε στην αναγκαιότητα υπογραφής επιχειρησιακών συμβάσεων που θα υπερισχύουν των κλαδικών. Απαίτηση που ξεχάστηκε προσωρινά… Ολοι θέλαμε να την ξεχάσουμε και να την προσπεράσουμε.
Ολα αυτά έγιναν τον Απρίλιο. Και είχαν αποτελέσματα. Οι ενώσεις των εργοδοτών συνέχισαν τις παρεμβάσεις τους σε πολιτικό επίπεδο για την απελευθέρωση της οικονομίας από τη γραφειοκρατία και τους προστατευτικούς νόμους των συμφερόντων πολλών επαγγελματικών ομάδων όπως πχ. των ιδιοκτητών φορτηγών, αλλά και συντεχνιών του δημοσίου.
Τα Συνδικάτα συνέχισαν την αφοριστική κριτική στο μνημόνιο, αλλά η ζωή συνεχιζόταν όπως πρώτα…
Κανείς, ούτε εργοδότες ούτε σωματεία δεν επεξεργάστηκαν προτάσεις, δεν διατύπωσαν θέσεις, δεν πίεσαν για πολιτικές λύσεις που θα οδηγούσαν την οικονομική πολιτική σε κάποιο δρόμο με μικρότερο – ίσως – κόστος για τους εργαζόμενους υποψήφιους ανέργους που βιώνουν με δραματικό τρόπο τις συνέπειες της κρίσης.
Εκπρόσωποι των εργοδοτών και των εργαζομένων συνέχισαν να χορεύουν μαζί το «ταγκό της χρεοκοπίας» κλείνοντας τα μάτια στην πτώση του τζίρου στην αγοράς, τις χιλιάδες απολύσεις, τα νέα φορολογικά μέτρα, την ύφεση που βαθαίνει κάθε μέρα.
Περιορίστηκαν σε ρόλο θεατή των εξελίξεων…
Ομως η τρόικα επέστρεψε από τις καλοκαιρινές διακοπές και απαιτεί και πάλι μέτρα. Θυμήθηκε την απαίτηση για τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ζητεί – επί της ουσίας – την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, επιδιώκοντας να θέσει τα συνδικάτα σε αχρηστία. Κι όλα αυτά υπό την απειλή του «πιστολιού» που αυτή τη φορά έχει γεμίσει και μας απειλεί με το «πάγωμα» των δόσεων του δανείου των 110 δισ. ευρώ. Αν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της, η επόμενη δόση του δανείου δεν θα έρθει. Και τότε χρεωκοπήσαμε.. Το ζήτημα που θέτει είναι όχι αν θα υλοποιηθούν οι αλλαγές που απαιτεί, αλλά πότε θα υλοποιηθούν.
Σ΄ αυτό το προφανές αδιέξοδο, υπάρχει ίσως μόνο μια ρεαλιστική απάντηση στο μοντέλο του καπιταλισμού που ζούμε. Η συμφωνία των κοινωνικών εταίρων για την από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης. Μια συμφωνία που θα μοιράζει το βάρος που πέφτει στον κάθε κλάδο και στο κάθε μέρος, δηλαδή τους εργοδότες και τους εργαζόμενους που καθημερινά έρχονται σε ακόμη πιό δύσκολη θέση με το λιγότερο επώδυνο τρόπο.
Ισως η συνεννόηση, η συμφωνία των κοινωνικών εταίρων είναι και η μοναδική άμυνα απέναντι στις απαιτήσεις των «λύκων» που την ερχόμενη εβδομάδα καταφθάνουν στην Αθήνα.
Και μέχρι τότε είναι βέβαιο ότι ο καπιταλισμός δεν πέφτει, απλά οι εργαζόμενοι μένουν άνεργοι….
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
