«Τον τελευταίο καιρό ακούω διάφορα:ότι μας έχουν βάλει στο στόχαστρο,ότι μας υπονομεύουν…Εγώ μέσα από τη συνεργασία μου με ξένους καλλιτέχνες βλέπω ότι δεν έχουμε τίποτε να μοιράσουμε.Οι λαοί,γενικότερα,δεν έχουν τίποτε να μοιράσουν.Οπωσδήποτε μια κρίση επηρεάζει τα πάντα αλλά,από την άλλη πλευρά,σκέπτομαι ότι όλη αυτή η κατάσταση μπορεί να μας παρακινήσει να σκεφτούμε ορισμένα πράγματα, να αναζητήσουμε κάτι πιο ουσιαστικό. Την επικοινωνία μεταξύ μας,ας πούμε,ή το να μην καταναλώνουμε ασυλλόγιστα,όπως συνέβη τα προηγούμενα χρόνια…».

Μιλώντας για τη δύσκολη συγκυρία, ο κιθαρίστας και συνθέτης Χρήστος Τζιφάκις αφήνει ανοιχτή μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Αλλωστε, προσθέτει, δεν γίνεται κανείς καλλιτέχνης βάσει οικονομικών κριτηρίων. Ο ίδιος σπούδαζε αρχιτεκτονική αλλά διέκοψε για να ασχοληθεί με τη μουσική, «και αυτό όχι για να βγάλω περισσότερα λεφτά αλλά επειδή ήταν κάτι που μου άρεσε, με γέμιζε». Με ζωηράδα εξηγεί πως γράφει μουσική συνεχώς, δεν περιμένει κάποια συγκεκριμένη παραγγελία προκειμένου να «κινητοποιήσει» την έμπνευσή του, την οποία, λέει, δεν χρειάζεται να αναζητήσει.

Ερχεται εκείνη και τον βρίσκει.

Οσο για το τι μπορεί να τον εμπνεύσει; «Οτιδήποτε» απαντά. «Ισως κάτι απλό,πεζό,καθημερινό. Δεν είναι κατ΄ ανάγκη κάτι μεγαλεπήβολο…».

Εξίσου απλή χαρακτηρίζει και τη σχέση του με το φλαμένκο. «Κάποτε πήγα να παρακολουθήσω έναν αγώνα ποδοσφαίρου και στο διάλειμμαάκουσα τον Πάκο ντε Λουθία.Μου άρεσε πάρα πολύ και αποφάσισα να ασχοληθώ.Πήγα στην Ισπανία,σπούδασα δίπλα σε σημαντικούς δασκάλους, σιγά σιγά έκανα γνωριμίες στον χώρο και άρχισα να έχω επαγγελματικές επαφές και σχέσεις.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ίδρυσα το δικό μου γκρουπ και παίζαμε μουσική. Το 2006 γνωρίστηκα με τον σπουδαίο χορευτή Χοακίν Γκρίλο. Και αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να συζητήσουμε τί ποτε. Του έβαλα να ακούσει το έργο μου, το “Flamenco Αlchemy”, του άρεσε πολύ και θέλησε να το χορογραφήσει.Ετσι προέκυψε αυτή η συνεργασία».

Είναι η πρώτη φορά που ο Γκρίλο- γνωστός στο ελληνικό κοινό από προηγούμενες εμφανίσεις του στο Ηρώδειο και στον Λυκαβηττό με τον Πάκο ντε Λουθία- χορογραφεί έργο μη ισπανού καλλιτέχνη. Ο 41χρονος Τζιφάκις πάντως υποστηρίζει ότι το φλαμένκο ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Ελληνα. «Θεωρώ πως ο Ελληνας επικοινωνεί άμεσα με το φλαμένκο,δεν το αισθάνεται ως κάτι ξένο. Γι΄ αυτό και τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας υπάρχει μεγάλη διάθεση επαφής με το είδος.Δεν είναι μόνο το πάθος που αποπνέει αλλά και το στοιχείο του σεβασμού.Σπάνια θα δεις χορευτές να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους. Η παράμετρος της ατομικότηταςλοιπόν, του καλώς εννοούμενου εγωισμού, είναι που μας συγκινεί κι εμάς ως λαό…».

Γεννημένος στην Αθήνα, με καταγωγή από την Κρήτη, ο Χρήστος Τζιφάκις ξεκίνησε αρχικά να μαθαίνει πιάνο. Αργότερα στράφηκε στην κιθάρα, η οποία αποτέλεσε έκτοτε το επίκεντρο των αναζητήσεών του στην προσπάθειά του να εξερευνήσει το προσωπικό του ύφος. Το βιογραφικό του είναι εντυπωσιακό: σπουδές στην Ολλανδία και στην Ισπανία, συμμετοχές σε μερικά από τα σημαντικότερα κιθαριστικά φεστιβάλ της Ευρώπης, ρεσιτάλ σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, συνεργασίες με κορυφαίους μουσικούς και ορχήστρες, όπως, π.χ., με τον κουβανό συνθέτη και μαέστρο Λέο Μπρόουερ. Το 2000 ίδρυσε το συγκρότημα Flamenco Αire, στο πλαίσιο του οποίου συνεργάστηκε με έλληνες και ξένους μουσικούς και χορευτές από διαφορετικούς χώρους (τζαζ, κρητικά, φλαμένκο). Το τελευταίο του project είναι η σύσταση του flamenco jazz trio με τον Νίκο Κιπιλίδη και τον Παναγιώτη Μπουραζάνη, ενώ πέρα από την καθαρά σολιστική πορεία του έχει ασχοληθεί συστηματικά με τη διδασκαλία κλασικής και φλαμένκο κιθάρας και έχει δώσει διαλέξεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Εκτός από τη μουσική πάντως, ο Χρήστος Τζιφάκις αγαπά πολύ και τον αθλητισμό: «Το ποδόσφαιρο,το τρέξιμο,το να περνάω τα φαράγγια της Κρήτης.Ολα αυτά μου αρέσουν,μου δίνουν δύναμη κι ενέργεια…».

To «Flamenco Αlchemy» θα παρουσιαστεί σήμερα,στις 20.30,στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασιλίσσης Σοφίας και Π.Κόκκαλη).Εκτός από τον Χοακίν Γκρίλο στην παράσταση συμμετέχουν η Ορχήστρα Εγχόρδων «Ιntrarti»,το Flamenco Αire και οι Κάρμεν Γκρίλο και Χοσέ Βαλένθια (τραγούδι).