Είναι επείγον, ακόμα μια φορά, να ξεκαθαρίσουμε τι έγινε και τι πρέπει να γίνει.
Αυτό που έγινε είναι ότι η χώρα μας βρέθηκε υπερχρεωμένη.
Κοντεύουμε να ξεχάσουμε όμως ότι το χρέος δεν συγκεντρώθηκε μέσα στο πρώτο δίμηνο ή τρίμηνο της κυβέρνησης Παπανδρέου που, μάλιστα, ο κ. Σαμαράς κατηγορεί ότι δεν πρόλαβε να δανειστεί όσα περισσότερα μπορούσε προτού μας πάρουν χαμπάρι οι αγορές κι ας αξιώνει έρευνες από το 1981 και μετά- θα μπορούσε να πει και από το 1821: το χρέος ξεπέρασε κάθε όριο με τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας!
Είναι ακριβές ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν πήρε μόλις ορκίστηκε μέτρα «μνημονίου». Αυτοί που το λένε τώρα αλλά σπάνια τότε διάφοροι λαϊκοί εισαγγελείς (εξαίρεση, στη Βουλή, ο Κώστας Σημίτης!).
Ξεχνούν τις σκληρές μάχες στο εσωτερικό και στην Ευρωπαϊκή Ενωση για να φτάσουμε σε λύσεις που και σήμερα τόσοι και τόσοι «αθώοι» θεωρούν «εξευτελιστικές», «προδοτικές» και πάντως άδικες (που, ως προς τις συντάξεις, είναι).
Το μέγεθος του προβλήματος έγινε πάντως πραγματικά γνωστό ελάχιστο χρόνο πριν από τις εκλογές, δηλαδή χωρίς τη δυνατότητα να αλλάξουν πια προγράμματα και προτεινόμενες λύσεις.
Τώρα μας λένε ότι όλοι σε Ευρώπη και Ελλάδα γνώριζαν την αλήθεια. Γιατί όμως η τσιμουδιά των οίκων αξιολόγησης και η (ιδεολογική λόγω Δεξιάς ή συμφερόντων) απραξία των Βρυξελλών;
Τώρα λένε διάφορα. Ακόμα και για τη διαφθορά. Ποιος πρωθυπουργός τόλμησε να την αναφέρει σε κουβέντες του με εταίρους που μας κρίνουν όπως ο κ. Γιούνκερ;
Σιγά το μυστικό: ο κάθε υπεύθυνος διαβάζει τις εκθέσεις της «Διεθνούς Διαφάνειας» και τις αναλύσεις των διπλωματών στην Αθήνα για τα όσα είχε πει ο κ. Καραμανλής, τα όσα ειπώθηκαν στη Βουλή και τα όσα λένε οι περισσότεροι «οργισμένοι» αλλά συνένοχοι συμπατριώτες μας.
Με αυτά η χώρα έχει μετατραπεί σε μια τεράστια δήθεν λαϊκή ανακριτική επιτροπή. Δεν μας απασχολεί το επείγον «δέον γενέσθαι».
Λοιπόν, επί της ουσίας. Αντί να αφαιρούμε συστηματικά κάθε ίχνος αισιοδοξίας από τους συμπατριώτες μας, ας δούμε πώς μπορούμε συλλογικά να ξαναπάρουμε μπροστά, υποχρεώνοντας μάλιστα την κυβέρνηση να μην ξεχνά την ανασυγκρότηση και τη νέα ανάπτυξη, που είναι και ο μονόδρομος μιας πιο δίκαιης κοινωνίας.
Μας έχουν πείσει ότι έχουμε μόνο τουρισμό, ναυτιλία και λάδι. Συν τη σπέκουλα. Λάθος! Υπάρχουν βιομηχανίες και βιοτεχνίες που ανθούν παρά την κρίση, υπάρχουν σχέδια που πρέπει να προχωρήσουν, επενδύσεις φαιάς ουσίας που περιμένουν.
Ως τώρα ακούσαμε για όλα αυτά λόγια. Το μέγα θέμα είναι οι πράξεις. Αυτές, ναι, καθυστερούν.
