Τα οργανογράμματα είναι όπως τα γενεαλογικά δέντρα: ο καθένας μπορεί να τα σχεδιάσει αλλά σε ορισμένες περιστάσεις χρειάζεται ειδικός. Κυρίως όταν πέρα από την ιεραρχική απεικόνιση μιας διοίκησης πρέπει να πληροφορούν και για το ποιος είναι αρμόδιος και συναρμόδιος για την κάθε δουλειά.
Δεν είναι όμως βέβαιο ότι μπορεί να βρεθεί ειδικός που να σχεδιάσει το οργανόγραμμα της σημερινής εξουσίας και το οργανόγραμμα του συνεχώς σε ανακατασκευή πρωθυπουργικού γραφείου. Υποψιάζομαι μάλιστα ότι και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σε όλα τα σχετικά ερωτήματα. Τα όσα βλέπουμε θυμίζουν όχι ένα αναγνώσιμο σχεδιάγραμμα αλλά ένα μπλεγμένο κουβάρι.
Συμπληρώνεται σε λίγο χρόνος από την ημέρα της μεγάλης εκλογικής νίκης του ΠαΣοΚ. Και πέρασε αρκετός καιρός από τη νυχτιάτικη αναδόμηση της κυβέρνησης. Οπως και πριν, έτσι και τώρα γνωρίζουμε μόνο από τα παραπολιτικά ποιος ή ποια είναι ο εναλλασσόμενος πιο κοντινός επίσημος συνεργάτης του Πρωθυπουργού αλλά δεν γνωρίζουμε, παρά μόνο από διάφορες ενδείξεις, ποιοι και ποιες, συγγενείς, φίλοι, ειδικευμένοι ή σαλονάτοι, όλοι χωρίς κανένα επίσημο χρίσμα, συμβουλεύουν τον Πρωθυπουργό και τον βοηθούν.
Oλοι οι ηγέτες χρησιμοποιούν προσεκτικά ανθρώπους του παρασκηνίου. Λογικό: το ανορθόδοξο αυτό σύστημα επιτρέπει όσα το ορθόδοξο σύστημα δεν είναι δυνατό να αναλαμβάνει χωρίς κινδύνους. Με μία προϋπόθεση: ότι δεν βρίσκεται ένας ετερόφωτος κ. Δρούτσας, πρώην μυστικοσύμβουλος και αυτός και ίσως σήμερα απλά ζηλιάρης και απληροφόρητος, να χαλάει, αν το χάλασε, το πρωθυπουργικό παιχνίδι όπως έγινε στη Νέα Υόρκη σε βάρος της σοβαρότητας της χώρας με τις περιπτώσεις Ρόντου και Κοππά διότι κάποιοι αμετανόητοι προβοκάτορες προκάλεσαν θέμα.
Δεν συμβαίνει κάτι το διαφορετικό στο «εσωτερικό μέτωπο». Οχι μόνο γιατί μερικά νέα μέλη της κυβέρνησης πληρώνονται (;) χωρίς να έχουν ακόμη σαφές αντικείμενο εργασίας αλλά και γιατί μπουχτίσαμε από συντονιστές, ενώ πραγματικό κεντρικό συντονισμό δεν βλέπουμε και συνεχίζονται οι περίφημες αναποτελεσματικές «συναρμοδιότητες», οι παράδοξες ανακατανομές φορέων και η εφεύρεση νέων, όπως π.χ. για τον αθλητισμό ή τη ναυτιλία. Πώς θα πάμε μπροστά;
Το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, είχαμε το φεστιβάλ απόλυτης ανευθυνότητας του Αντωνάκη Σαμαρά για το μνημόνιο που δεν το θέλει αλλά το αποδέχεται καταψηφίζοντάς το υποσχόμενος ταυτόχρονα έξοδο από την επιτήρηση μέσα στο 2011 και μετά τη συλλογική ευτυχία μας, με αποτέλεσμα να διαγράφει ορθολογιστές διαφωνούντες (Θ. Σκυλακάκης)… Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να περιμένει κάτι το σοβαρό από τη σημερινή άξια του πρόσφατου χθες Νέα Δημοκρατία. Δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι και από την εμφυλιοπολεμική Αριστερά. Αναγκαστικά περιμένουμε έτσι τα περισσότερα από το ΠαΣοΚ. Το καταλαβαίνει;
