Αντιμέτωπημε τεράστια εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, στα οποία αδυνατεί να ανταποκριθεί, η ενωμένη Ευρώπη φαίνεται να έχει χάσει τον βηματισμό της και αυτό έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό την περασμένη εβδομάδα κατά τη διάρκεια της παρουσίασης ενός θλιβερού απολογισμού στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τον ουσιαστικά ανύπαρκτο πρόεδρό της Χέρμαν βαν Ρομπάι, ο οποίος πασχίζει ακόμη να βρει έναν ρόλο απέναντι στον άλλο πρόεδρο, τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Εννέα μήνες μετά την ενεργοποίηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, η οποία υποτίθεται ότι θα έδινε νέα ώθηση στην εικόνα της Ευρώπης στον κόσμο με την ενίσχυση των θεσμών στην κορυφή της ιεραρχίας, συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Ενα απερίγραπτο μπέρδεμα αρμοδιοτήτων μεταξύ της νεοϊδρυθείσας θέσης του προέδρου του Συμβουλίου και του προέδρου της Επιτροπής έχει οδηγήσει σε πλήρη παράλυση, ενώ η αρμόδια για τις εξωτερικές σχέσεις βαρόνη Αστον έγινε περισσότερο γνωστή από την απουσία της από τις παγκόσμιες εξελίξεις παρά από την παρουσία της και τη συμμετοχή της σε αυτές. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, ήλθε και η ρήξη Σαρκοζί- Μέρκελ για το θέμα των Ρομά να ραγίσει τον γαλλογερμανικό άξονα, που αποτελούσε την «ατμομηχανή» της ΕΕ από την εποχή της ίδρυσής της.
Oπως φάνηκε και στην τελευταία σύνοδο κορυφής, η Ευρώπη αδυνατεί να βρει μια λύση στα τεράστια προβλήματα της ανεργίας και της μετανάστευσης, με αποτέλεσμα κάθε χώρα να αντιμετωπίζει από μόνη της τα προβλήματα αυτά, καταφεύγοντας σε μεθόδους που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την ευρωπαϊκή παράδοση για την προστασία των δημοκρατικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χαρακτηριστικό είναι βέβαια το παράδειγμα της Γαλλίας του Σαρκοζί, ο οποίος, προκειμένου να κερδίσει τις ψήφους της Ακροδεξιάς στις προσεχείς προεδρικές εκλογές, προσφεύγει σε απαράδεκτα μέτρα, όπως οι μαζικές απελάσεις, η αφαίρεση της γαλλικής ιθαγένειας, η διακοπή παροχής επιδομάτων κτλ. Ποιος θα το ΄λεγε ότι η Γαλλία, χώρα-προπύργιο της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα έφθανε σε αυτό το σημείο; Εκεί όμως οδηγεί η έλλειψη μιας κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής, τη στιγμή μάλιστα που, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές στη γνωστή για την ανεκτική της κοινωνία Σουηδία, θεριεύει παντού το κίνημα της Ακροδεξιάς, το οποίο τρέφεται από το μίσος προς τους μετανάστες και τη διόγκωση της ανεργίας.
Αυτό όμως που ενοχλεί ιδιαίτερα είναι η παντελής απουσία της Ευρώπης από το διεθνές γίγνεσθαι. Η βαρόνη Αστον, η οποία ήλθε από το πουθενά, αδυνατεί να εκπληρώσει τον ρόλο ενός ουσιαστικού υπουργού Εξωτερικών της Ενωσης, παρ΄ ότι επικουρείται από μια τεράστια διπλωματική υπηρεσία. Οπως αποδείχθηκε, στερείται όχι μόνο πείρας αλλά και της απαιτούμενης προσωπικότητας για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ισχυρής ευρωπαϊκής εκπροσώπησης, με αποτέλεσμα τα προβλήματα, όπως το Μεσανατολικό που μας αφορά άμεσα, να συζητούνται χωρίς την ενεργή ανάμειξη της ΕΕ. Αυτό είναι το θλιβερό αποτέλεσμα της απόφασης των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών να επιλέξουν για τη θέση του προέδρου και του αναβαθμισμένου εκπροσώπου για τις εξωτερικές σχέσεις δύο ασήμαντα πρόσωπα, ώστε να συνεχίσουν να έχουν τον πρώτο λόγο οι ηγέτες των χωρών αυτών, εις βάρος φυσικά της ευρωπαϊκής ιδέας. Ετσι χάθηκε η ευκαιρία να αποκτήσει η Ευρώπη τη θέση που της ανήκει μετά την κατάρρευση του διπολικού κόσμου, η οποία οδήγησε στην αμερικανική μονοκρατορία.
