Κάτι συμβαίνει αυτό το φθινόπωρο με τους «γερόλυκους» της ροκ. Λες να έχουν συνωμοτήσει μεταξύ τους, όλοι οι «μεγάλοι» του παρελθόντος καταθέτουν νέες δισκογραφικές προτάσεις. Εκτός από τον Μπράιαν Φέρι και τον Κάρλος Σαντάνα – στους οποίους αναφερθήκαμε παλαιότερα- μιλάμε επίσης για τους Μπομπ Ντίλαν, Μπρους Σπρίνγκστιν, Ελτον Τζον, Νιλ Γιανγκ, Ρόμπερτ Πλαντ, Τζο Κόκερ, Φιλ Κόλινς και βεβαίως τον Ερικ Κλάπτον: μια μαζική αντεπίθεση της «παλιοσειράς» σε ένα χρονικό σημείο όπου οι ταλαντούχοι νέοι δημιουργοί σπανίζουν.
Το νέο άλμπουμ του Ερικ Κλάπτον με τίτλο το όνομά του, είναι το 19ο της σόλο δισκογραφίας του και, ως συνήθως, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Ο ίδιος λέει ότι «αυτό το άλμπουμ δεν κατέληξε καθόλου όπως είχε αρχικώς σχεδιαστεί. Βασικά είναι πολύ καλύτερο απ΄ όσο υπολόγιζα.Κατά κάποιον τρόπο…απλώς το άφησα να γίνει». Αλλωστε δεν έχει πλέον τίποτε να αποδείξει: έχει πουλήσει δεκάδες εκατομμύρια άλμπουμ, έχει γράψει Ιστορία ηχογραφώντας μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, έχει κερδίσει δεκάδες βραβεία και είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που έχει μπει τρεις φορές στο «Rock Αnd Roll Ηall Οf Fame» – ως μέλος των Υardbirds, των Cream και ως σόλο καλλιτέχνης.
Το «Clapton» είναι ένας συνδυασμός νέου υλικού και διασκευών. Μερικά τραγούδια είναι ήδη γνωστά από τις συναυλίες του εμβληματικού κιθαρίστα, ενώ το ενδιαφέρον εστιάζεται στις πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες με τον Στίβι Γουίνγουντ, τον Γουίντον Μαρσάλις, τη Σέριλ Κρόου και τον Αλέν Τουσέν.
