«Η ελληνική οικονομία είναι σαν μια φλούδα.Λίγο αν την ξύσεις, την πληγώνεις »… Σε αυτά τα λόγια που συνήθιζε να λέει στους οικονομικούς συντάκτες ο πρώην υπουργός Οικονομίας κ. Τίμος Χριστοδούλου για να υποστηρίξει τη θέση του ότι οι αλλαγές που είναι αναγκαίες για τη χώρα μας πρέπει να γίνονται βήμα-βήμα, προσεκτικά, για να μην τραυματίσουν την οικονομία, η οποία, όπως αποδείχθηκε, δεν έχει βάθος, ίσως συμπυκνώνεται αυτό που μας συνέβη τους τελευταίους οκτώ μήνες.
Η τρόικα- η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κυρίως το ΔΝΤ- ήλθε ορμητικά και θέλησε να εφαρμόσει όχι μόνο το πιο αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας που έχει γνωρίσει ο τόπος, αλλά το μεγαλύτερο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που επιχειρήθηκε ποτέ σε μια ευρωπαϊκή οικονομία.
Προχώρησε σε αυτή την επέμβαση, η οποία πλέον αγγίζει τις δομές μιας οικονομίας στην οποία ο δημόσιος τομέας παρήγαγε το 25%-30% του εθνικού εισοδήματος και όλοι οι κλάδοι στηρίζονταν (λίγο ή περισσότερο) σε αυτόν, για να την καταστήσει εξωστρεφή και ανταγωνιστική με βίαιο τρόπο.
Χωρίς μάλιστα η κυβέρνηση να έχει στα χέρια της τη δύναμη της άσκησης της νομισματικής πολιτικής, το εργαλείο της υποτίμησης το οποίο θα λειτουργούσε ως όχημα εξόδου από την κρίση, όπως συνέβη τρεις φορές στο παρελθόν.
Ολα αυτά γίνονται χωρίς να έχει εξασφαλισθεί η αναγκαία- πολύτιμη- κοινωνική συναίνεση η οποία θα συνέβαλε στην επιτάχυνση των όποιων θετικών εξελίξεων φέρουν αυτές οι αλλαγές.
Σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο όπου οι πολιτικές αποφάσεις οδηγούν στη συρρίκνωση του κράτους και οι αλλαγές «τραυματίζουν» όχι μόνο τις συντεχνίες και το Δημόσιο, αλλά τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και τις επιχειρήσεις, οι οποίες ακόμη δεν έχουν προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Είναι προφανές ότι η χώρα δεν έπρεπε να φθάσει στο όριο της χρεοκοπίας για να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα για και την εξυγίανση του δημόσιου τομέα, που εξακολουθεί να είναι ο μεγάλος ασθενής.
Η θεραπεία-σοκ, η λύση που επιλέχθηκε και εφαρμόζεται, κρύβει πολλές παρενέργειες… Και αυτές φαίνονται στην πραγματική ελληνική οικονομία. Η οποία ίσως πράγματι είναι ρηχή και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις οικονομολογικές συνταγές των ξένων και απλώς τραυματίζεται.
Αναμφίβολα όταν η κυβέρνηση αναγκάστηκε να προσφύγει στον ΔΝΤ, όλοι γνωρίζαμε ότι επρόκειτο« για ιστορική εξέλιξη».
Λίγοι όμως πρόβλεψαν ότι η συνταγή ήταν λάθος.
