Eναν χρόνο πριν, τον Αύγουστο του 2009, είδε το φως της δημοσιότητας η έκθεση ενός δεκαπεντάχρονου άγγλου μαθητή για το παρόν και το μέλλον των media. Οι διαπιστώσεις του Μάθιου Ρόμπσον προκάλεσαν πανικό σε εκδότες και επενδυτές, απετέλεσαν αντικείμενο πολύωρων συζητήσεων σε Διοικητικά Συμβούλια και επέβαλαν νέα στρατηγική σε πολλά εκδοτικά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Και το πιο σημαντικό: όσοι πήραν στα σοβαρά την έκθεση του Μάθιου Ρόμπσον για τις αναγνωστικές και επικοινωνιακές συνήθειες των σημερινών εφήβων βοήθησαν να αλλάξει δραματικά η εικόνα που τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης είχαν για τον ίδιο τους τον εαυτό.
«Το Βήμα» τότε είχε δημοσιεύσει τα βασικά σημεία της έκθεσης του Μάθιου, που αξίζει και σήμερα να ξαναδιαβαστούν:
Πρώτον, ότι οι σημερινοί έφηβοι δεν ενδιαφέρονται να διαβάσουν εφημερίδες, δεν αγοράζουν CD, ούτε χρησιμοποιούν τους έντυπους οδηγούς και καταλόγους. Ο Μάθιου και οι φίλοι του βρίσκουν ό,τι αναζητούν στο Διαδίκτυο γρήγορα και, κυρίως, δωρεάν.
Δεύτερον, αποφεύγουν να πληρώσουν οτιδήποτε για ψυχαγωγία ή ενημέρωση εκτός από τα εισιτήρια συναυλιών και κινηματογραφικών ταινιών.
Και, τρίτον, νιώθουν απέχθεια απέναντι στα κλασικά διαφημιστικά μηνύματα, τα οποία θεωρούν ενοχλητικά και ανώφελα.
Ο Μάθιου και η παρέα του δεν είναι ξεχωριστοί από τη γενιά τους. Ξεχωριστή είναι η ίδια η σημερινή νέα γενιά, η γενιά «i», η γενιά του Ιnternet, της πληροφορίας (information), της νέας συλλογικής νοημοσύνης (intelligence), της καινοτομίας (innovation). Αυτή η νέα γενιά δεν ανδρώνεται μόνο στη Βρετανία, στις ΗΠΑ και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης και της Ασίας, αλλά και εδώ, στην Ελλάδα του 2009, κάνοντας πλέον αισθητή την παρουσία της ως βαρύνουσας δημογραφικής ομάδας σε καθετί που έχει σχέση με αυτή τη νέα εποχή. Και σε αυτή τη γενιά ανήκει το κοντινό μας μέλλον.
Ενα μέλλον στο οποίο, όπως διαγράφεται μέσα στις τρεις σελίδες της έκθεσης του Μάθιου, δεν έχουν θέση ούτε οι εφημερίδες (όπως είναι σήμερα), ούτε η διαφήμιση (όπως είναι σήμερα), ούτε οι τηλεπικοινωνίες (όπως είναι σήμερα). Το στοίχημα για όσους ασχολούνται ευρύτερα με την επικοινωνία δεν θα είναι να παράγουν καλύτερα προϊόντα με τους- παλιούς- τρόπους του 19ου και του 20ού αιώνα, αλλά το πώς θα ενορχηστρώνουν την «πολυμεσική επικοινωνία» και το πόσο αποτελεσματικά θα «αναβαπτίζουν» τους έγκυρους τίτλους τους που συντρόφεψαν τους πολίτες του 20ού στο νέο κοινό των ψηφιακών μέσων του 21ου αιώνα.
Το ερώτημα είναι: πόσοι μπορούν να παραμένουν ατάραχοι σήμερα, έναν χρόνο μετά;
