Κοινή ευρωπαϊκή τοποθέτηση απέναντι στους Αμερικανούς αναζητούν σήμερα οι ευρωπαίοι οικονομικοί υπουργοί εν όψει των αλλαγών στο Διοικητικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Διότι ναι μεν ήδη από πέρυσι τον Σεπτέμβριο είχε συμφωνηθεί η αναδιοργάνωση του 24μελούς ανώτατου οργάνου του ΔΝΤ, ούτως ώστε να μπορέσει να εκφράσει καλύτερα το οικονομικό βάρος των αναδυόμενων οικονομιών, ωστόσο ο τρόπος για να επιτευχθεί αυτό σημαίνει αναγκαστικά μια ανακατανομή εις βάρος των ως τώρα ισχυρών, δηλαδή των Αμερικανών, των Ευρωπαίων και των Ιαπώνων. Το G20 είχε υπολογίσει σε 5% την αναγκαία αυτή ανακατανομή, όμως δεν είχε διευκρινίσει πώς ακριβώς θα έπρεπε να γίνει. Και τώρα που πλησιάζει το χρονοδιάγραμμα για τον ερχόμενο Ιανουάριο, οι Ευρωπαίοι ξαφνιάστηκαν από τους Αμερικανούς που πιέζουν για τη μείωση των δικαιωμάτων ψήφου των Ευρωπαίων.
Η ΕΕ εξήγησε ότι, αν δεν βρεθεί άλλη λύση, τότε θα άρει την έγκρισή της για προσωρινή επέκταση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΝΤ σε 24 έδρες, από τις 20 που προβλέπει το καταστατικό του.
Και η έγκριση των ΗΠΑ είναι βεβαίως υποχρεωτική για κάθε αλλαγή, καθώς, με το 16,7% των ψήφων που διαθέτουν στον οργανισμό, είναι η μόνη χώρα που διαθέτει δικαίωμα βέτο. Οι Ευρωπαίοι (ακριβέστερα, οι 27 χώρες της ΕΕ) διαθέτουν και αυτοί πολύ ισχυρή αντιπροσώπευση, το 32% των ψήφων με 8 έδρες, αλλά δεν είναι ενιαία. Οι ΗΠΑ πιέζουν τους Ευρωπαίους να περιορίσουν την επιρροή τους, είτε συγχωνεύοντας ορισμένες έδρες είτε εξαιρώντας τις πιο μικρές χώρες (Βέλγιο, Ολλανδία ή και Ελλάδα).
Στην πραγματικότητα η κατανομή των ψήφων και των εδρών στον διεθνή αυτόν οργανισμό αντικατοπτρίζει έναν συσχετισμό πλούτου και δύναμης που στα σημερινά παγκόσμια δεδομένα έχει απομακρυνθεί πλήρως από την πραγματικότητα. O ι χώρες του Νότου και οι αναδυόμενες οικονομίες ζητούν από τις πλούσιες χώρες να περιορίσουν λίγο τα προνόμιά τους. Δεν μπορεί, λένε, το Βέλγιο, για παράδειγμα, να «ζυγίσει» πολιτικά δυόμισι φορές περισσότερο από τη Βραζιλία, ενώ το ΑΕΠ του δεν είναι ούτε το ένα τρίτο του βραζιλιάνικου. Ή δεν μπορεί η Κίνα, που ξεπέρασε την Ιαπωνία και έγινε η δεύτερη παγκόσμια οικονομική δύναμη, να ελέγχει το 3,65% των συνολικών ψήφων στο Διοικητικό Συμβούλιο και η Ιαπωνία να ελέγχει το 6,01%.
Βέβαια, με τη λογική του οργανισμού, που συνίσταται στην κατανομή της οικονομικής δύναμης και όχι στον πληθυσμό ή στο «χώρα και ψήφος» (όπως ο ΟΗΕ), ακόμη και οι πλούσιες χώρες μπορούν να βρουν αντεπιχειρήματα.
Ε τσι, αν εφαρμοστεί ο υπολογισμός που είχε συμφωνηθεί το 2008 (συνδυασμός ΑΕΠ σε αγοραστική δύναμη, εμπορικό ισοζύγιο, συναλλαγματικά αποθέματα, οικονομικό άνοιγμα), τότε υπάρχουν αναδυόμενες οικονομίες που σήμερα υπεραντιπροσωπεύονται (Ρωσία, Αργεντινή, Σαουδική Αραβία) και πλούσιες χώρες που υποαντιπροσωπεύονται (Ισπανία, Ιρλανδία, Ιαπωνία).
Μένουν δύο μήνες στον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν για να γεφυρώσει τις διαφορές. Προσώρας για τους Ευρωπαίους η πρόκληση είναι να καταλήξουν κατά τις διήμερες συναντήσεις στο πλαίσιο των Εco/Fin και Εurogroup, χθες και σήμερα, σε μια κοινή γραμμή.
Γρίφος η ελληνική εκπροσώπηση
Ο έλληνας εκπρόσωπος στο ΔΝΤ κ. Π.Ρουμελιώτης (φωτογραφία) εκπροσωπεί από κοινού με τον ιταλό συνάδελφό του Αρίγκο Σαντούν, εκτός από την Ελλάδα και την Ιταλία, επίσης την Αλβανία, την Πορτογαλία, τη Μάλτα, το Σαν Μαρίνο και το Ανατολικό Τιμόρ. Ο κ. Ρουμελιώτης έχει δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να ανανεωθεί η θητεία του στο Ταμείο. Η νέα ελληνική εκπροσώπηση (εφόσον αυτή υπάρξει μετά τις αναμενόμενες αλλαγές…) θα καθοριστεί το επόμενο χρονικό διάστημα και ίσως συνδεθεί με τον ανασχηματισμό της ελληνικής κυβέρνησης.
