Γράφει ο Πίτερ Μπρουκ σχολιάζοντας τον Στανισλάφσκι: « Ενας ήρωας δεν είναι κάτι στατικό και δεν μπορεί να χτιστεί όπως ένας τοίχος- γι΄ αυτό και ο τίτλος του βιβλίου “Βuilding a character” του Στανισλάφκσι είναι παραπλανητικός ».
Ο Λοράν Σετουάν, ο γάλλος σκηνοθέτης της παράστασης και προσκεκλημένος του Εθνικού Θεάτρου, μοιάζει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να μην αφήσει τους ηθοποιούς να «χτίσουν έναν τοίχο». Η βασικότερη τακτική που υιοθετεί προς αυτή την κατεύθυνση είναι το σπάσιμο των ρόλων σε κομμάτια: τον Λεόντιο π.χ. τον υποδύονται δύο ηθοποιοί (Δημήτρης Πασσάς, Μάκης Παπαδημητρίου), ενώ τη Λένα τρεις (Κόρα Καρβούνη, Εύη Σαουλίδου, Αλεξάνδρα Αϊδίνη). Το μότο «ένας δεν είναι ποτέ αρκετός» αναδεικνύεται γλαφυρά και με άλλους τρόπους, μικρά χαριτωμένα ευρήματα, όπως π.χ. όταν ένας ηθοποιός μιλάει όρθιος και, κολλημένος πίσω του, ένας άλλος τού «καθοδηγεί» τα χέρια και τον συμπληρώνει κινησιολογικά.
Ο νατουραλισμός εξορκίζεται και στη θέση του καλλιεργείται η αποστασιοποίηση: πράγματι καθίσταται αδύνατον να ταυτιστούμε με έναν ήρωα εφόσον όποτε πάμε να το κάνουμε, ένας άλλος παίρνει τη θέση του. Ταυτόχρονα οι συνεχείς εναλλαγές, καθώς δεν γίνονται με βαθυστόχαστη φιλοσοφική διάθεση αλλά ελαφρά τη καρδία, χωρίς να το κάνουν θέμα, ενισχύουν τη διάθεση για παιχνίδι. Υπάρχει γενικότερα διάχυτη στην ατμόσφαιρα μια κυματιστή χαλαρότητα, έτσι όπως το σύνολο των επτά νεαρών ηθοποιών περπατούν πέρα- δώθε, στροβιλίζονται, ξαπλώνουν στα στρώματα (το βασικό σκηνογραφικό συστατικό μαζί με τους μεταλλικούς πασσάλους), χαϊδεύονται, όλα αυτά όμως χωρίς καμία ένταση, χωρίς κανένα ρεαλιστικό σκοπό, συνθέτοντας απλώς ένα ανθρώπινο φόντο σε συνεχή αργή κίνηση. Το φόντο αυτό διαποτίζεται από μικρές σουρεαλιστικές πινελιές, εξίσου διακριτικές και χαριτωμένες: ένα μπαλόνι που θυμίζει μαστάρι αγελάδας μετατρέπεται σε στέμμα και μια φλούδα από πορτοκάλι γίνεται επιστολόχαρτο πάνω στο οποίο αναγγέλλεται η άφιξη της πριγκίπισσας Λένας στο βασίλειο Ποπό.
Ολη αυτή η προσέγγιση παιγνιώδους νωθρότητας και αφελούς ερωτοτροπίας, κάτι σαν θέατρο του παραλόγου σε μικρές δόσεις που απορροφώνται εύκολα από τον οργανισμό, συμπλέει με το κείμενο του Μπύχνερ, το οποίο κατορθώνει το ακατόρθωτο: καταθέτει τις πιο σκοτεινές υπαρξιακές σκέψεις, την πιο μηδενιστική κοσμοθεωρία, όπου τίποτε δεν έχει νόημα και όλα γίνονται από πλήξη, αλλά το κάνει τόσο ποιητικά, τόσο ευφάνταστα, τόσο αέρινα ώστε όλα φαντάζουν πιο γλυκά. Ακόμη και αν τίποτε δεν έχει νόημα, μπορούμε πάντοτε να κυλιστούμε στο γρασίδι και να σαχλαμαρίσουμε- όπως περίπου κάνουν και οι ηθοποιοί πάνω στα στρώματα.
Οι ρυθμοί είναι εξαιρετικά αργοί. Ολοι μιλούν πολύ καθαρά, αποφεύγοντας να χρωματίσουν τον λόγο τους- ειδικά οι δύο Λεόντιοι. Και ενώ αυτό αρχικά μας ξεκουράζει, στην πορεία προσκαλεί τα σύννεφα της μονοτονίας. Ακόμη και όταν κολυμπήσουμε στα ύδατα της πλήξης όμως, ποτέ δεν νιώθουμε να πνιγόμαστε: το εγχείρημα, απαλλαγμένο από κάθε υποψία σοβαροφάνειας, επιπλέει χωρίς προσπάθεια, χωρίς άγχος, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Οι ηθοποιοί συμπεριφέρονται σαν στο σπίτι τους, θα έλεγε κανείς, η υπερβολική άνεση όμως δεν ευνοεί απαραίτητα την επινοητικότητα: έτσι ορισμένοι από αυτούς, όπως ο Μάκης Παπαδημητρίου και η Κόρα Καρβούνη, μοιάζει να τους πλάκωσε το ίδιο τους το στρώμα: χλιαροί και αδιάφοροι, περνούν και δεν αγγίζουν. Αλλοι, όπως η Εύη Σαουλίδου, καταφέρνουν να χειριστούν με περισσότερη πυγμή τη σκηνοθετική εντολή της ουδετερότητας: κινούμενη σε χαμηλούς τόνους, βρίσκει τρόπο να εμφυσήσει ζωντάνια και εκφραστικότητα στον ρόλο της Λένας. Η έκπληξη της βραδιάς όμως έρχεται από ένα άλλο πρόσωπο, τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη. Η ηθοποιός πετάει σπίθες: βασανίζει τους υπηκόους της, τραβάει τα μαλλιά τους, χουφτώνει τα στήθη και τα γεννητικά όργανά τους, ωρύεται στα γερμανικά, αφαιρείται, αυθαιρετεί και πλάθει ένα πρωτότυπο, ιδιοφυές πορτρέτο του ανόητου αλαζόνα ηγεμόνα. Η ιδιαιτερότητα της φωνής της σε συνδυασμό με την ικανότητά της να αντιλαμβάνεται ακριβώς το νόημα των λόγων και των πράξεών της και να το μεταδίδει με τρόπο απρόσμενο συνθέτουν μια διαπεραστική, ολοκληρωμένη και πανέξυπνη ερμηνεία.
