Ενας τρόπος μόνο υπάρχει για να ξαναβρεί τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της η χώρα και αργά αλλά σταθερά να βαδίσουμε ξανά από τα χρόνια ύφεσης στην ανάπτυξη…
Να μεθύσουμε τους κερδοσκόπους και τις αγορές με ελληνικά κρασιά! Παρά το δύσκολο και έντονα ανταγωνιστικό παγκόσμιο περιβάλλον, τα ελληνικά κρασιά βρίσκουν τον δρόμο τους χάρη στο μεράκι και στην τεχνογνωσία νέων ανθρώπων και χάρη στην αγάπη των οινοποιών για αυτό το παραδοσιακό προϊόν που είναι συνδεδεμένο με την τρισχιλιετή ιστορία του τόπου. Η πρώτη αλκοολική ζύμωση καταγράφεται στην «Οδύσσεια» του Ομήρου, όταν ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του πατάνε σταφύλια για να παραγάγουν κρασί με το οποίο μέθυσαν τον Πολύφημο. Παρά τα αντιθέτως διαδιδόμενα, η ελληνική νεολαία εξακολουθεί να προτιμά τα σκληρά αλκοολούχα ποτά όπως το ουίσκι, τη βότκα και το τζιν στις νυχτερινές εξόδους, ενώ και η παγκόσμια κατανάλωση κρασιού ακολουθεί μια πτωτική τάση.
Ωστόσο το κρασί γίνεται πλέον αργά αλλά σταθερά τρόπος ζωής για εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη με κάπως πιο ισχυρή οικονομική θέση, και εκεί θα πρέπει να στοχεύσει η ελληνική οινοποιία. Ας μη λησμονούμε ότι πριν από 20 χρόνια υπήρχαν μόλις 5-10 οινοποιεία στη χώρα ενώ σήμερα ξεπερνούν τα 600, πολλά από αυτά δε έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό. Πρόκειται για προϊόν με υψηλή προστιθέμενη αξία, τέτοια ώστε στην περιοχή της σαμπάνιας στη Γαλλία οι σταφυλοπαραγωγοί να πληρώνονται και με ένα ποσοστό από την τιμή του μπουκαλιού. Βέβαια επειδή το κρασί είναι κουλτούρα, τρόπος ζωής και μεράκι θα πρέπει να τονιστεί ότι οι έλληνες σταφυλοπαραγωγοί απέχουν μακράν ακόμη από τους γάλλους συναδέλφους τους στον τομέα της καλλιέργειας ενός ανώτερου ποιοτικά αμπελιού.
Για τη χώρα ο μεγάλος βραχνάς είναι να αποτινάξει τη «ρετσινιά» της ρετσίνας, αυτού του ποτού λαϊκής κατανάλωσης το οποίο συνοδεύει από τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 το τουριστικό μας προϊόν χάρη σε ταινίες του Χόλιγουντ με θέμα τους την Ελλάδα όπως ο «Ζορμπάς», οι οποίες διαφήμισαν μεν τη χώρα αλλά μαζί και τα φθηνά της προϊόντα όπως η ρετσίνα και το ούζο. Οι γευσιγνώστες γνωρίζουν ότι ποικιλίες όπως το «ασύρτικο» της Σαντορίνης, το «Αγιωργίτικο» της Νεμέας, το «ξινόμαυρο» της Φλώρινας, το μοσχοφίλερο ή τα μαύρα κρασιά από ελληνικές ποικιλίες και όχι τόσο από γαλλικές έχουν πλέον παγκόσμια καταξίωση και αποτελούν τη «δύναμη πυρός» για τις ελληνικές εξαγωγές.
Το ελληνικό εμφιαλωμένο κρασί αποτελεί πλέον τον καλύτερο πρεσβευτή της χώρας στο εξωτερικό, διότι έρχεται στο τραπέζι του καταναλωτή με την ετικέτα του και προσφέρει μια μοναδική διαφήμιση. Στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε, η άνθηση του ελληνικού εμφιαλωμένου κρασιού αποτελεί αχτίδα ελπίδας για εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες και απασχολούμενους με την οινοποιία.
