Η έκφραση «μοναδικός επιζών» προξενεί ανάμεικτα συναισθήματα: πανικό, φόβο, ελπίδα ή χαρά. Και σίγουρα δέος. Φίλοι και συγγενείς όσων επέβαιναν σε μοιραίες αεροπορικές πτήσεις ελπίζουν ότι ο άνθρωπός τους θα είναι εκείνος για τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης θα μεταδώσουν ότι «βγήκε σώος από τα συντρίμμια του αεροσκάφους» . Για τους συντριπτικά περισσότερους την ελπίδα διαδέχεται η θλίψη. Για τους ελάχιστους την ελπίδα διαδέχεται μια ανείπωτη χαρά. Το θαύμα έγνε και την περασμένη εβδομάδα, όταν ο Ρούμπεν βαν Ασούβ, ένα εννιάχρονο αγόρι από την Ολλανδία, βρέθηκε να αναρρώνει σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου στη Λιβύη, έπειτα από πολύωρες χειρουργικές επεμβάσεις για τα πολλαπλά κατάγματα τα οποία υπέστη και στα δύο πόδια.
Δεδομένου ότι βρισκόταν σε ένα αεροπλάνο το οποίο προσέκρουσε στο έδαφος λίγο προτού προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Λιβύης με τέτοια δύναμη που καυτά θραύσματα από μέταλλο και ανθρώπινες σάρκες εκτοξεύτηκαν σε απόσταση χιλιομέτρων, μπορούμε να πούμε ότι είναι «τυχερός» που ζει. Ή μήπως δεν είναι η κατάλληλη λέξη; Το αγόρι ήταν ο μοναδικός επιζών μιας αεροπορικής τραγωδίας με 103 νεκρούς, ανάμεσά τους οι γονείς του και ο αδελφός του, με τους οποίους είχε πάει οικογενειακή εκδρομή για σαφάρι στη Νότια Αφρική. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί δεν γνώριζαν ούτε μία λέξη από τη γλώσσα του, ούτε εκείνο από τη δική τους. Ο μόνος τρόπος για να τους δώσει κάποιο στοιχείο για την ταυτότητά του ήταν το να επαναλαμβάνει: «Ολλανδία, Ολλανδία!». Παρ΄ ότι η άφιξη μιας θείας και ενός θείου του, οι οποίοι επισκέφθηκαν τον Ρούμπεν έπειτα από δύο μοναχικές ημέρες στο νοσοκομείο, του προσέφερε κάτι από τη χαμένη του ασφάλεια, σίγουρα κανένας δεν χαμογελούσε όταν τον πληροφόρησαν για τον θάνατο των δικών του στην πτήση των λιβυκών αερογραμμών.
Μας αρέσουν οι ιστορίες επιβίωσης και εντυπωσιακά καλής τύχης. Η περίπτωση κάποιου που ήταν για παράδειγμα στο ναυάγιο του «Τιτανικού» και επέζησε για να μας διηγηθεί την ιστορία είναι πολύ πιο ευχάριστη και ενδιαφέρουσα από τον πόνο των συγγενών των χιλιάδων ατόμων που πνίγηκαν. Είναι ευχάριστο που ένα μικρό παιδί κατάφερε να γλιτώσει από μια σύγκρουση, όπως αυτή της πτήσης 771 έξω από το αεροδρόμιο της Τρίπολης, η οποία κατέστρεψε ένα Αirbus 330 προκαλώντας τόσο πόνο σε χιλιάδες φίλους και γνωστούς που «έμειναν πίσω». Ωστόσο κανένας δεν γνωρίζει ακόμη ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες ψυχολογικές συνέπειες σε ένα παιδί που έζησε μια τόσο συντριπτική εμπειρία από τη μια στιγμή στην άλλη. Πιθανότατα θα αναγκαστεί να κουβαλάει αυτό το τραύμα καθ΄ όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής του.
«Θαύμα»; Ισως. Η περίπτωση του μικρού Ρούμπεν όμως δεν είναι η μοναδική. Ο μικρός Ολλανδός είναι η τελευταία προσθήκη σε μια λίστα που περιλαμβάνει τουλάχιστον 15 γνωστές περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι βγήκαν ζωντανοί από τα συντρίμμια αεροσκαφών που η πτώση τους έστειλε σχεδόν ακαριαία στον θάνατο τους υπόλοιπους επιβαίνοντες. Και πολλές φορές, όπως δείχνει η στατιστική, ο «μοναδικός επιζών» είναι κάποιο μικρό παιδί.
ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
Ξεγελώντας τον θάνατο στα 33.000 πόδια
Η ιστορία τηςΒέσνα Βούλοβιτς μοιάζει εξωπραγματική.Στις 26 Ιανουαρίου 1972 η 22χρονη τότε αεροσυνοδός των γιουγκοσλαβικών αερογραμμών πετούσε στα 33.000 πόδια επάνω από την πρώην Τσεχοσλοβακία,όταν μία βόμβα που είχαν τοποθετήσει κροάτες εθνικιστές εξερράγη στην άτρακτο,με αποτέλεσμα να διαλυθεί το αεροσκάφος στον αέρα.Παρ΄ ότι έπεσε χωρίς αλεξίπτωτο και κατέληξε να «βυθιστεί» επάνω σε αφράτο χιόνι, η νεαρή γυναίκα επέζησε με ένα ράγισμα στο κρανίο, δύο σπασμένα πόδια και ένα κάταγμα στον σπόνδυλο που την άφησε προσωρινά παράλυτη. Επειτα από εγχείρηση η Βούλοβιτς κατάφερε να περπατήσει ξανά,κατακτώντας μάλιστα και μία θέση στο βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες.
Μπαχία σημαίνει θέληση για ζωή
Η Μπαχία Μπακάρι, μια 12χρονη μαθήτρια από τη Γαλλία,σίγουρα είχε όλη την τύχη του κόσμου με το μέρος της όταν στις 30 Ιουνίου 2009 το αεροσκάφος στο οποίο επέβαινε συνετρίβη στα Νησιά Κομόρο στον Ινδικό Ωκεανό, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους οι υπόλοιποι 152 επιβαίνοντες.Η μικρή κατάφερε να επιζήσει κολυμπώντας επί 13 ολόκληρες ώρες στα παγωμένα νερά του ωκεανού, με κάταγμα στο κλειδοκόκαλο και εγκαύματα στα γόνατά της,ακούγοντας τις απελπισμένες κραυγές των υπόλοιπων επιβατών που ούτε μπορούσε να δει αλλά ούτε και να βοηθήσει.Η μητέρα της σκοτώθηκε,αλλά η ίδια έζησε για να διηγηθεί μια φρικτή και συνάμα συναρπαστική ιστορία τύχης και θέλησης.
Τι θα πει «ποτέ ξανά»;
Η τετράχρονη Σεσίλια Κίχανδεν κατάλαβε τι σημαίνει «ποτέ ξανά»,όταν οι συγγενείς της τής είπαν ότι δεν θα έβλεπε «ποτέ ξανά» τους γονείς της και τον 6χρονο αδελφό της. Ηταν η μοναδική επιζήσασα από ένα δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 158 ανθρώπους στο Ντιτρόιτ των Ηνωμένων Πολιτειών στις 16 Αυγούστου 1987. Το αεροσκάφος,ένα ΜcDonnell Douglas ΜD-82, συνετρίβη λίγα λεπτά μετά την απογείωσή του με προορισμό το Μίσιγκαν.Οταν οι διασώστες εντόπισαν τη Σεσίλια,η οποία είχε υποστεί σοβαρά εγκαύματα, βρισκόταν μερικά καθίσματα πιο μακριά από τη νεκρή μητέρα της. Οι συγγενείς της είπαν ότι η Σεσίλια δεν έκλαψε όταν της ανακοινώθηκε ο θάνατος των γονιών της.
Πρωταθλητής της ζωής, ετών δύο
Ενα ακόμη «θαύμα» συνέβη όταν αεροσκάφος τύπου Βoeing των σουδανικών αερογραμμών συνετρίβη δέκα λεπτά μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο του Πορτ Σουδάν με προορισμό το Χαρτούμ το 2003.Μοναδικός επιζών οΜοχάμεντ ελ Φατέχ Οσμάν, μόλις δύο χρόνων, που βρέθηκε δίπλα σε ένα δέντρο από έναν χωρικό, έχοντας υποστεί πολλαπλά τραύματα και σοβαρά εγκαύματα.O Μοχάμεντ μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο του Λονδίνου όπου έδωσε μάχη για τη ζωή του και βγήκε νικητής,αν και έκτοτε ζει με το ένα πόδι ακρωτηριασμένο.Δυστυχώς η μητέρα του ήταν μεταξύ των 116 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στο δυστύχημα.
