Για την ευθύνη λοιπόν. Να τη μοιραστώ με τον πολιτικό. Εγώ ο απλός και λαϊκός. Εχω, λέει, την ίδια περίπου ευθύνη με τον αρχηγό. Ο μαθητής με τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος με τον υπουργό. Ο εργαζόμενος με το αφεντικό. Πολύ βολικό.
Τότε τού εκχωρώ άσυλο και δεν τον τιμωρώ. Τότε δεν χρειάζομαι κανένα κόμμα για να κυβερνηθώ. Τότε γιατί να τον ψηφίζω, να τον πληρώνω και τον βάζω σε πόστο ανώτερο και εξουσιαστικό. Να μοιραστώ δηλαδή το ίδιο μερίδιο ευθύνης με κάποιον μισοϋπεύθυνο, μισοανεύθυνο, μισοσχετικό και μισοάσχετο κομματικό. Τότε αφού είναι έτσι, να πάρω εγώ την εξουσία και αμέσως τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα τα καταργώ. Τότε να κουρελιάσω τον νόμο τον αντιλαϊκό. Τότε να τα αντιστρέψω όλα και να ορμήσω εναντίον των μεγαλοκαρχαριών. Τότε να ψηφίσω νόμους που θα βολεύουν εμένα και θα στέλνουν στα κάτεργα εργασίας τον πλουτοκράτη και τον πολυεθνικό. Τότε να αυτοκυβερνηθώ. Αφού συνυπεύθυνοι και οι δυο, τότε να μοιράσουμε σε ισοδύναμες μερίδες και να καταβροχθίσουμε μαζί τις μίζες. Από τα δομημένα ομόλογα, το Χρηματιστήριο, τα οπλικά συστήματα και τη Siemens. Αλλιώτικα θα είμαι χαϊβάνι να πιστέψω πως είμαι το ίδιο υπεύθυνος με τον πολιτικό και από την άλλη να μην του ζητώ να δώσει και σε εμένα μερίδιο από το Βατοπαίδιο το κτηματομεσιτικό. Αλλιώτικα με ένα τρελό σενάριο πρέπει να συμφιλιωθώ. Ανεύθυνος στην κλοπή ο πολιτικός. Συνυπεύθυνος ο πολίτης στον σημερινό κατήφορο τον καταστροφικό. Εξω εγώ. Από το πάρτι που έστησε αυτός. Στην κλοπή, στη λαμογιά, στη διαπλοκή, στην ατιμωρησία, στο πλιάτσικο και στην αρχομανία. Μέσα όμως και συνένοχος εγώ. Να πληρώσω το τίμημα για τη σωτηρία της πατρίδας. Τώρα εδώ. Πράγμα που δεν το πιστεύω αλλά έστω ας το καταπιώ. Να πληρώσω λοιπόν μόνο εγώ. Για να σωθούμε και οι δυο. Εγώ περίπου με το ένα πόδι στον τάφο και αυτός με ακόμη περισσότερο χρήμα ζεστό. Μονίμως υπεύθυνος εγώ. Μονίμως ανεύθυνος αυτός. Ε τα κορόιδα μας τελειώσανε στον κόσμο αυτόν.
