Το τέρας του φασισμού και η γυναίκα-μυστήριο

H «Κρυφή ερωμένη» («Vincere», 2009, Ιταλία) του βετεράνου Μάρκο Μπελόκιο αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της δράσης του Μπενίτο Μουσολίνι, προτού δηλαδή αναλάβει τα σκήπτρα της φασιστικής Ιταλίας (στην ταινία δεν τον βλέπουμε ποτέ ως δικτάτορα). Στο πρώτο μέρος η ιστορία μεταφέρεται ανάμεσα στο Τρέντο του 1907 και στο Μιλάνο του 1914, διάστημα κατά το οποίο ο Μπενίτο Μουσολίνι ( Φίλιπο Τίμι ) αναρριχούνταν στην πολιτική σκηνή βγάζοντας μαχητικούς λόγους ως εκπρόσωπος των συνδικαλιστών και μιλώντας, μεταξύ άλλων, για την ανυπαρξία του Θεού.

Σύντομα όμως βλέπουμε ότι πυρήνας της ιστορίας είναι η μυστηριώδης ερωτική σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον Μουσολίνι και στην Ιντα Ντάλσερ ( Τζιοβάνα Μετζοτζιόρνο – στη φωτογραφία μαζί με τον Τίμι), την πρώτη και ατυχήσασα γυναίκα του, η οποία τον ερωτεύθηκε παρακολουθώντας τους λόγους του. Οσο παθιασμένα και αν τον ερωτεύθηκε, όμως, εκείνος την εκμεταλλεύθηκε, αφού για χάρη του η Ντάλσερ πούλησε όλη την περιουσία της προκειμένου να στηρίξει οικονομικώς την εφημερίδα του. Αποφασισμένη να τον επαναφέρει κοντά στην ίδια και στο παιδί που έκαναν, η Ντάλσερ συμπεριφέρθηκε ακραία και κατέληξε στο φρενοκομείο, όπου πέθανε. Ακρως ενδιαφέρουσα ιστορία που μόλις τα τελευταία χρόνια ήρθε στην επιφάνεια, αρχικώς χάρη στο βιβλίο του Αλφρέντο Πιερόνι. Ο Μπελόκιο ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στο πολιτικό σχόλιο (η δημιουργία ενός τέρατος της εξουσίας) και στο τραγικό μελόδραμα, που ανεβαίνει στα ύψη χάρη στη σπουδαία Μετσοτζιόρνο, αλλά και στην ατμοσφαιρική φωτογραφία του Ντανιέλ Τσίπρι. ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ

Στο Λονδίνο της βικτωριανής εποχής ένας φρικτά παραμορφωμένος άνδρας, γνωστός με το παρατσούκλι «Ο άνθρωπος ελέφαντας» (επειδή ένας ελέφαντας ποδοπάτησε τη μητέρα του όταν ήταν έγκυος), νιώθει για πρώτη φορά την έννοια της συμπόνιας και της αγάπης στα χέρια ενός ηθικού επιστήμονα. Ο «άνθρωπος ελέφαντας» (ΗΠΑ, 1980) είναι ένα συγκινητικό, τρυφερό έργο, στο οποίο βρίσκουμε απέραντα μηνύματα ανθρωπιάς- στοιχείο που… δεν κυριάρχησε στις επόμενες ταινίες του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς («Μπλε βελούδο», «Ατίθαση καρδιά» κτλ.).

Εδώ ο Λιντς αποτυπώνει στην εντέλεια την «κολάσιμη», μουχλιασμένη ατμόσφαιρα ενός παρηκμασμένου Λονδίνου, γονατισμένου από τη βιομηχανική επανάσταση. Εκπρόσωποι άλλωστε αυτής της κοινωνίας θα γίνουν οι μαινόμενοι άνευ λόγου εχθροί του «ανθρώπινου τέρατος», το οποίο όμως έχει την ευγενέστερη ψυχή του κόσμου. Οι ερμηνείες είναι άψογες, τόσο του Τζον Χερτ (φωτογραφία) στον αβανταδόρικο ρόλο του τίτλου όσο και του Αντονι Χόπκινς, ο οποίος υποδυόμενος τον επιστήμονα καταφέρνει να προκαλέσει τα ακριβώς αντίθετα συναισθήματα από εκείνα που νιώσαμε για αυτόν δώδεκα χρόνια αργότερα, στη «Σιωπή των αμνών». Ο Χερτ ήταν υποψήφιος για Οσκαρ, όπως και η ταινία, παραγωγής του Μελ Μπρουκς. ΣΤΙΣΑΙΘΟΥΣΕΣ

Τα «Ομορφόπαιδα» («Les beaux grosses», Γαλλία, 2010) του Ριάντ Σατούφ είναι μια νεανική ταινία που κοιτάζει με αγάπη την αμηχανία, την ατσαλοσύνη και τη χαριτωμένη ασχήμια της εφηβείας. Θα μπορούσες να πεις ότι το φιλμ είναι το «Αmerican pie» της γαλλικής διανόησης. Εδώ τα παιδιά ούτε χαζομάρες κάνουν ούτε τους έξυπνους προσπαθούν να παραστήσουν. Είναι απλώς νευρικά, αγχωμένα, με πολλά αναπάντητα ερωτήματα και προσπαθούν όσο μπορούν να ξεπεράσουν τα μεγάλα ή τα μικρά προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Το σεξουαλικό είναι φυσικά το μεγαλύτερο. Χωρίς να προτείνει κραυγαλέες λύσεις, ο φακός του Σατούφ παρακολουθεί με όρεξη πρόσωπα και καταστάσεις, ωθώντας τον θεατή στο σημείο να κατανοήσει και να συμπαθήσει τους μικρούς ήρωες της ζωής, οι οποίοι ερμηνεύονται ρεαλιστικότατα από τους Βενσάν Λακόστ, Αντονί Σονιγκό και Αλίς Τρεμολιέρ.

Ο «Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες» («Νightmare at Εlm Street», ΗΠΑ, 2010) του Σάμιουελ Μπάγερ έρχεται να προστεθεί στον ατελείωτο κατάλογο των ανακατασκευών ταινιών τρόμου που έχουν αφήσει εποχή («Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι», «Αίμα στους λόφους», «Παράνοια» κτλ.). Εν προκειμένω, τα θεμέλια βρίσκονται στο θρίλερ του 1984 που σκηνοθέτησε ο Γουές Κρέιβεν, με τον Ρόμπερτ Ενγκλουντ (φωτογραφία) στον ρόλο του εφιάλτη, δηλαδή του Φρέντι Κρούγκερ, ενός παραμορφωμένου στο πρόσωπο αδικημένου δαίμονα με λάμες αντί για δάχτυλα, ο οποίος αναζητεί την εκδίκησή του εισβάλλοντας στα όνειρα των υποψήφιων θυμάτων του. «Αν κοιμηθώ θα ονειρευτώ, αν ονειρευτώ θα πεθάνω» όπως ακούμε να λέγεται συχνά στην ταινία, η οποία χωρίς να ακολουθεί πιστά την πρωτότυπη έχει αρκετό σασπένς για να σε κάνει να αναπηδήσεις στο κάθισμά σου. Στον ρόλο του Φρέντι ο Τζάκι Ερλ Χέιλι.