Η ιταλική όπερα απεργεί
Κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων σαρώνει αυτό το διάστημα τα λυρικά θέατρα της γειτονικής Ιταλίας εξαιτίας της πρόθεσης της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι να αναθεωρήσει το πλαίσιο της λειτουργίας τους. Το διάταγμα που υπέγραψε προ ημερών ο ιταλός πρόεδρος Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο προβλέπει, μεταξύ άλλων, αναπροσαρμογή προς τα κάτω της κρατικής επιχορήγησης, μειώσεις των αποδοχών των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους, περιορισμό ως και απαγόρευση της ετεροαπασχόλησης, γερό «ψαλίδι» σε διάφορα προνόμια και επιδόματα, αλλά και μεγάλη μείωση του έκτακτου προσωπικού.
Το γεγονός, διαβάζω, έχει πυροδοτήσει έντονες αντιδράσεις όχι μόνο μεταξύ των απλών εργαζομένωνμουσικών, τεχνικών, διοικητικών υπαλλήλων κλπ.-,
αλλά και διαφόρων σουπερστάρ του είδους, όπως ο διάσημος ινδός αρχιμουσικός Ζούμπιν Μέτα και ο αργεντινοϊσραηλινός συνάδελφός του Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ . Στο ίδιο μήκος κύματος ο Πλάθιντο Ντομίνγκο εμφανίστηκε στη σκηνή της Σκάλας του Μιλάνου στην τελευταία παράσταση του βερντιανού «Σιμόν Μποκανέγκρα» φορώντας την κίτρινη κονκάρδα διαμαρτυρίας, προκειμένου να εκδηλώσει τη διαφωνία του για το διάταγμα και να συμπαρασταθεί στο προσωπικό του θεάτρου.
Ο Τύπος σέρνει τον χορό
Οπως ήταν αναμενόμενο, το θέμα έχει πάρει μεγάλη έκταση στον Τύπο, τόσο εντός όσο και εκτός Ιταλίας. Οι απόψεις διίστανται. Ορισμένα ρεπορτάζ περιορίζονται απλώς στο να δίνουν τον λόγο σε επικεφαλής θεάτρων και εργαζομένους οι οποίοι εκφράζουν σε όλους τους τόνους την αντίθεσή τους κάνοντας λόγο για «αισχρό διάταγμα» που θα οδηγήσει, τελικά, στην εξαθλίωση των κλάδων που πλήττονται και στον θάνατο της ιταλικής κουλτούρας. Κάποιοι άλλοι υπογραμμίζουν ότι η όπερα είναι το είδος εκείνο της τέχνης που αποτελεί «σημαία» της Ιταλίας- χωρίς, εν τούτοις, να λείπουν και οι φωνές που υποστηρίζουν ότι έχει πλέον επέλθει η παρακμή της.
Αριθμοί και αποκαλύψεις
Μέσα από αυτό το πρίσμα, ο πίνακας που δημοσίευσε πριν από λίγες ημέρες η εφημερίδα «La Stampa» συζητήθηκε πολύ. Στη μία πλευρά του, σε τρεις στήλες, παρουσιάζονται αντιστοίχως οι τίτλοι των έργων, οι νέες παραγωγές και ο αριθμός των παραστάσεων σε μερικά από τα μεγαλύτερα θέατρα του εξωτερικού (ανάμεσά τους η Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης, η Εθνική Οπερα της Γαλλίας και το Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου) και στην άλλη, τα αντίστοιχα στοιχεία των ιταλικών θεάτρων. Η σύγκριση αποβαίνει μοιραία για τα θέατρα της γείτονος. Ενδεικτικό παράδειγμα η Σκάλα του Μιλάνου, όπου ο αριθμός παραστάσεων δεν υπερβαίνει τις 105 έναντι των 225 της Μετροπόλιταν Οπερας της Νέας Υόρκης, των 226 της Κρατικής Οπερας της Βιέννης, των 177 της Οπερας της Βαυαρίας και των 203 της Οπερας της Ζυρίχης. Η συζήτηση καλά κρατεί. Και οι απεργίες το ίδιο…
