Οταν πριν από ενάμιση χρόνο ένας άφρων αστυνομικός δολοφονούσε τον μικρό Αλέξανδρο, σε μερικές ώρες και δικαίως, το κέντρο της Αθήνας είχε κατακλυστεί από δεκάδες χιλιάδες μαθητές όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης και από δεκάδες χιλιάδες απλούς πολίτες που διαδήλωναν την αγανάκτησή τους για την άνανδρη δολοφονία.
Πριν από τρεις μήνες ένα10χρονο παιδάκι από το Αφγανιστάν, που ήρθε με την οικογενειά του στην Ελλάδα για να γλιτώσει από τις σφαίρες των Ταλιμπάν, δολοφονήθηκε από μία βόμβα που είχαν τοποθετήσει υποτιθέμενοι «επαναστάτες» σε μια περιοχή της πρωτεύουσας που έχει 80% πιθανότητα να συναντήσει κανείς οικονομικούς μετανάστες παρά Ελληνες πολίτες.
Την περασμένη Τετάρτη τρεις υπάλληλοι τράπεζας, δολοφονήθηκαν από βόμβες μολότοφ που έριξαν μέσα στα γραφεία τους, εν γνώσει τους ότι υπήρχαν άνθρωποι μέσα, οι γνωστοί άγνωστοι «επαναστάτες» της πέριξ των Εξαρχείων περιοχής.
Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις όμως αν και δολοφονήθηκαν τέσσερα νέα παιδιά, δεν κουνήθηκε φύλλο. Καμία διαμαρτυρία, καμία διαδήλωση, καμία κινητοποίηση ενάντια σε αυτές τις δολοφονίες. Μόνο η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ σε συνδυασμό με τη διαμαρτυρία για την ψήφιση των σκληρών μέτρων εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους για τη δολοφονία των τριών νέων στο υποκατάστημα της τράπεζας.
Και όχι μόνο αυτό αλλά υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος έκανε κριτική στους δημοσιογράφους γιατί δεν κράτησαν ισορροπίες μεταξύ των πραγματικά μεγάλων διαδηλώσεων κατά των σκληρών οικονομικών μέτρων και των τριών δολοφονημένων από βόμβες μολότοφ των γνωστών αγνώστων «επαναστατών», παιδιών. Εκανε κριτική, υποστηρίζοντας ότι δεν μπορούμε να βάλλουμε «τους τρεις απέναντι στους πολλούς». Δηλαδή θεωρεί τη δολοφονία των τριών παιδιών «παράπλευρη απώλεια» στον αγώνα ενάντια στα σκληρά οικονομικά μέτρα.
Αυτή είναι λοιπόν η δική μας αριστερά; Αυτή είναι η ανανεωτική αριστερά που έχει άλλη άποψη για την κοινωνία, απαλλαγμένη από παρωπίδες και θέλει έναν κόσμο με δημοκρατία και ελευθερία;
Οι καταστάσεις έρχονται όμως μερικές φορές έτσι που δεν πρέπει να σπρώχνονται κάτω από το χαλί αλλά να λέγονται με το όνομά τους. Η ελληνική ανανεωτική αριστερά, έμαθε στην μεγαλύτερη πλειοψηφία της, να ζει μέσα στην ανοχή και στο «δεν βαριέσαι». Το «τι να κάνουμε και αυτά παιδιά είναι» έχει ακουστεί χιλιάδες φορές από τα κομματικά της στελέχη. Εχουν στην πλειοψηφία τους, την άποψη ότι όλοι έχουν δικαιώματα αλλά καμμία υποχρέωση.
Αυτό όμως όσο και να το επιθυμούν δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αριστερό. Γιατί δεν μπορεί να θεωρείται αριστερά αυτή που κάνει διαχωρισμούς μεταξύ κόκκινων και μαύρων μολότοφ, κόκκινων και μαύρων σφαιρών και βάζει στην ίδια ζυγαριά τον θάνατο τριών νέων παιδιών με μια κινητοποίηση, όσο μεγάλη και δίκαιη αν είναι, στο κέντρο της Αθήνας.
Δεν είναι η δική μας αριστερά αυτή που ψάχνει ψήφους στις μολότοφ και την αναρχία. Γιατί όσους ψήφους και να κερδίσει από αυτή την πλευρά χάνει εκατονταπλάσιους από την άλλη. Τα λάθη του Δεκέμβρη του 2008 δεν έγιναν μάθημα τον Μάιο του 2010.
Οι ευκαιρίες όμως τελείωσαν. The game is over.
