Η ΕΠΟΜΕΝΗ ημέρα είναι δύσκολη, πρωτίστως γιατί είναι άδεια. Την απόλυση, επιμένουν οι ειδικοί, δεν τη διαχειρίζεται εύκολα κανείς, όχι μόνο για τις ολέθριες οικονομικές συνέπειές της, αλλά κυρίως για το προσωπικό πλήγμα που συνεπάγεται. Κάποιοι που έχουν ζήσει την εμπειρία τηςεπιμένουν βεβαίως ότι ουδέν κακόναμιγές καλού. Μπορεί να ξεβολεύτηκαν προσωρινά, δοκίμασαν όμως ξανά και πέτυχαν
να σταθούν στα πόδια τους, μετρώντας πολύ περισσότερα θετικά σε σχέση με το παρελθόν. Μέσα στη δίνη της κρίσης και της ύφεσης, καθημερινά όλο και περισσότεροι χάνουν τη δουλειά τους. Τέσσερις πρώην και νυν άνεργοι μιλούν προς «Το Βήμα» για τις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους, την απαισιοδοξία κάθε φορά που ανοίγουν τον τηλεοπτικό δέκτηή ξεφυλλίζουν την επικαιρότητα, αλλά και τις θετικές αλλαγές που σε κάποιες περιπτώσεις έφερε η απώλεια της θέσης.

ΓΙΩΤΑ ΣΙΦΝΙΟΥ
«Το μεταπτυχιακό μού κάνει… κακό»

«Θα έλεγα ότι είμαι σε καθεστώς ανεργίας.Εχω κάνει σπουδές Κοινωνιολογίας και Εγκληματολογίας, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία, αλλά οι πόρτες είναι όλες κλειστές.Η μοναδική σχετική δουλειά που είχα, ήταν σε πρόγραμμα του υπουργείου Υγείας,σε ξενώνα για εφήβους με εναντιωματική συμπεριφορά. Επειτα από δύο χρόνια λειτουργίας, οι ξενώνες έβαλαν λουκέτο- είχαμε φθάσει σε σημείο να είμαστε, ως εργαζόμενοι,απλήρωτοι επί ενάμιση χρόνο. Δούλεψα ένα φεγγάρι στο βιβλιοπωλείο του “Ελευθερουδάκη”, σταμάτησακαι τώρα εργάζομαι part time στο εμπορικό κατάστημα φίλης. Εχω φθάσει στα 27 μου χρόνια, αλλά δεν θα μπορούσα να ζήσω αν οι γονείς μου δεν συμπλήρωναν το εισόδημά μου. Εκεί που ονειρευόμουν να γίνω εγκληματολόγος, τώρα καταβάλλω προσπάθεια να ζήσω ανεξάρτητακαι να μην επιστρέψω στο πατρικό μου! Η επικαιρότητα κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη, πιστεύω ότι πάντα θα δυσκολεύομαι να καλύψω έστω και στοιχειώδεις ανάγκες. Αμφιβάλλω, ακόμη και για το αν οι σπουδές είναι τελικά προσόν. Εχω “πέσει” σε εργοδότη που με έχει συμβουλέψει να βγάλω τον μεταπτυχιακό τίτλο από το βιογραφικό μου, γιατί- λέει“φοβίζει”.Συνεπάγεται διεκδικήσειςκαι αξιώσεις…».

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΥΖΙΚΑΣ
«Από τα ναυπηγεία στην οικοδομή»

«Απολύθηκα στις 16 Απριλίουαπό τα Ναυπηγεία Χαλκίδας. Μου έστειλαν την απόλυσηστο σπίτι, με δικαστικό επιμελητή. Ημουν επί σειρά ετών συνδικαλιστής, με έντονη δράση- έχω δεχθεί απειλές, μετράω και μια διάρρηξη στο σπίτι μου. Τον τελευταίο χρόνοαποσύρθηκα από τα συνδικαλιστικά. Δεν έχω βρει δουλειά, τρέχω εδώ και ΄κεί σε οικοδομές. Η κόρη μου πηγαίνει Γ΄ Λυκείου, γεγονός που σημαίνει ότι υπάρχουν οικογενειακές υποχρεώσεις. Τι μέλλον να δω; Νοικιάζουν συνεργεία από τη Ρουμανία, και τα δικά μας τα χέρια είναι άχρηστα… Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος. Η Χαλκίδα είναι άλλωστε μικρός τόποςκαι οι ευκαιρίες λιγοστές».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ
«Εχω αιώνες να αγοράσω ρούχα »

«Εχασα πρόσφατα τη δουλειά μου, ήμουν υπάλληλος σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ). Σπούδασα τεχνικός εφαρμογών Η/Υ,αλλά έχει σταθεί αδύνατον να βρω δουλειά. Ζούσα στην Πάτρα:οι εργασιακές συνθήκες που γνώρισα ήταν άθλιες. Τρία χρόνια τώρα μένω στην Αθήνα. Εχω χάσει και τους δύο γονείς μου σε ηλικία 16 ετών, ζ ω πλέον από την εκμετάλλευση δύο διαμερισμάτων που μού άφησαν. Πώς αλλιώς να τα καταφέρω; Ακόμη και όταν δούλευα στο πρόγραμμα “Ψηφιακή Ελλάδα” του υπουργείου Οικονομικών, 600 ευρώ έπαιρνα. Περιμένω να κάνω ένα κρίσιμο χειρουργείο, και θα δω πώς θα πάω παρακάτω. Εχω να αγοράσω ρούχα κάτι αιώνες, κάνω συγκρατημένη ζωή, δεν είμαιαπό αυτούς που βγαίνουν κάθε Σάββατο. Δεν υπάρχει ελπίδα…».

«Μού βγήκε σε καλό»
Η κυρία Ν. Μπ. ήταν κειμενογράφος σε μεγάλη διαφημιστική εταιρεία, όταν η κρίση χτύπησε για πρώτη φορά την «πόρτα» του κλάδου. Με εμπειρία στον χώρο και ανάλογο μισθό, ένιωθε ότι απειλείτο όταν η εταιρεία άρχισε να χάνει κονδύλια από πελάτες της. « Απολύθηκε εν μία νυκτί », όπως λέει η ίδια, και « μάλλον με σκληρό τρόπο, αν κρίνει κανείς από το ποιος επελέγη να κάνει την ανακοίνωση και με τι ύφος ».

« Σε όλη μου τη ζωή κάνω βιοπορισμό, ομολογώ ωστόσο ότι διαθέτω σχετική οικογενειακή άνεση. Οταν έμεινα χωρίς δουλειά, κάθησα σπίτι μου, κατ΄ αρχάς γιατί μου ήταν αδύνατο να κάνω οτιδήποτε άλλο. Είχα υποστεί σοκ- δεν ήξερα καν πώς να διαθέσω τον χρόνο μου. Δούλευα πάντα με πυρετώδεις ρυθμούς, ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη της δουλειάς, και εξαιτίας του ότι δεν είχα οικογένεια, μπορώ να σας πω ότι ήταν η μοναδική σταθερά στη ζωή μου.

Πέρασε καιρόςμέχρι να σταθώ ψυχολογικά στα πόδια μου. Σκέφθηκα ότι θα μου άρεσε να ασχοληθώ με τον χώρο του βιβλίου- το ήθελα άλλωστε από μικρό παιδί-, με αποτέλεσμα να αρχίσω να στέλνω βιογραφικά σε γνωστούς και αγνώστους. Το πείραμα πέτυχε. Σήμερα, μπορεί να μη βγάζω τα χρήματα που έβγαζα κάποτε, δουλεύω όμως υπό καλές συνθήκες, έχω ανθρώπινο ωράριο, και θεωρώ τον εαυτό μου κερδισμένο, σαφώς περισσότερο ισορροπημένο και ήρεμο σε σχέση με το παρελθόν».

H ΓΝΩΜΗ ΕΝΟΣ ΕΙΔΙΚΟΥ
ΠΟΛΥ ΙΩΣΗΦΙΔΗ
Ψυχοεκπαιδευτικός «Ψυχραιμία, φίλοι και οικογένεια η λύση»
«Η απόλυση μεταφράζεται σε πλήγμα του αισθήματος της ταυτότητας, της αυτοεικόνας. Οποιος «περισσεύει», έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δεν πρέπει, βεβαίως, να εξομοιώσουμε αυτούς που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης με εκείνους που θα δουν τη ζωή τους να υποβιβάζεται ως προς την ποιότητά της. Η αγωνία της επιβίωσης εντείνει τα αρνητικά συναισθήματα. Το σοκ διαδέχεται ο θυμός, η κατάθλιψη. Οι παλιότεροι έχουμε δει σε ανάλογες συνθήκεςκαι επιθετικότητα. Το γεγονός ότι βομβαρδιζόμαστε ολημερίς με αρνητικά ερεθίσματα από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας κάνει τις συνθήκες για τον- ευάλωτο ψυχικά- άνεργοακόμη πιο οδυνηρές. Η λύση είναινα είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί στο τι ακούμε και τι βλέπουμε. Πόσοιάλλωστεκαταλαβαίνουν τι πραγματικά συμβαίνει; Επικρατεί μια γενικευμένη αίσθηση ανασφάλειας, χωρίς να μπορούμε να εντοπίσουμε συγκεκριμένο εχθρό. Η κρίση ίσως είναι ευκαιρία να βρούμε τα στηρικτικά μας αισθήματα, να συσπειρωθούμε, να έρθουμε πιο κοντά στην οικογένεια, να κάνουμε περισσότερη παρέα με φίλους, αλλά και πράγματα που μας αρέσουν, τα οποία ασφαλώς δεν σχετίζονται με χρήματα».

.