Αλλοι μπορεί να το πουν- και να είναι πράγματισυρρίκνωση. Αν το δει κανείς όμως σε βάθος χρόνου, προς το παρελθόν κοιτώντας, η ανάγκη άμεσης εκκαθάρισης του υπουργείου Πολιτισμού από όλα τα βαρίδια που έχει φορτωθεί στα χρόνια της ύπαρξής του μπορεί να αποβεί υπέρ του (και υπέρ μας φυσικά). Οργανισμοί που υπάρχουν σχεδόν μόνον στα χαρτιά, σε κατάσταση μόνιμης απραξίας, φορείς για καθετί που μπορεί να φανταστεί κανείς- αποτέλεσμα της μικροπολιτικής νοοτροπίας δεκάδων ετών-, μεγαλεπήβολα προγράμματα που δεν απέδωσαν ποτέ, διατήρησαν όμως την επιδότηση και το προσωπικό τους, πλήθος άχρηστες επιτροπές, κακή διάρθρωση των υπηρεσιών, αλλού με σπατάλη του δυναμικού και αλλού με υστέρηση, έλλειψη μέτρου, λογικής και ενδιαφέροντος. Θεωρώ ότι ο υπουργός τα έχει υπόψη του όλα αυτά- θα κατανοούσα μάλιστα και την απελπισία του εμπρός τους. Επρεπε όμως να μπούμε πρώτα στο ΔΝΤ ώστε να ληφθούν μέτρα εξορθολογισμού και αξιοκρατίας; Αν γίνει δηλαδή και τώρα αυτό… Γιατί ούτε ένα σχέδιο δράσης προς αυτή την κατεύθυνση δεν έχει ανακοινωθεί, επομένως πώς μπορεί να θεωρήσουμε ότι υπάρχει… Αλλά το ΥΠΠΟ χρειάζεται συμμάζεμα, τι άλλο πρέπει να συμβεί δηλαδή για να το καταλάβει η ηγεσία του και να πάρει μέτρα.
Οταν θα έχουμε πέσει στον γκρεμό, δεν θα έχει καμίασημασία.
