Μanagement. Ενας νέος όρος, μια νέα «μόδα» που τώρα τελευταία ακούγεται όλο και πιο έντονα στους διαδρόμους των φεστιβάλ, των πολιτισμικών φορέων και γενικότερα των καλλιτεχνικών οργανισμών. Ενας καινούργιος στόχος που ενδέχεται να βρίσκεται στα πλάνα του υπουργείου Πολιτισμού: καταργούμε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή και δημιουργούμε τη θέση του σκέτου μάνατζερ. Ή, αλλιώς, δίνουμε μεγαλύτερο βάρος στη λέξη «διευθυντής» και αποδυναμώνουμε τη λέξη «καλλιτεχνικός».
Αναζητούμε τεχνοκράτες. Λογιστές. Ανθρώπους με ικανότητες στα νούμερα. Ποιος νοιάστηκε για το πρόγραμμα; Ποιος νοιάστηκε δηλαδή για την ουσία, η οποία σε ό,τι αφορά τον πολιτισμό είναι ο ίδιος ο…
πολιτισμός. Ισως στους καιρούς που ζούμε η λογική της διεύθυνσης ενός πολιτισμικού φορέα να μη διαφέρει από τη λογική της διεύθυνσης ενός λογιστικού γραφείου. Διόλου απίθανο αυτή η στροφή προς τους μάνατζερ (αν πράγματι ισχύει) να κρίνεται απαραίτητη, με την προϋπόθεση ότι έχουν όντως σημειωθεί ατασθαλίες και σπατάλες. Μόνον που δεν φταίει ο πολιτισμός για αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν στο πλαίσιο αυτής της νέας μόδας του μάνατζμεντ θεωρηθεί πολυτέλεια η γνώση που οφείλει να έχει ένας επικεφαλής επάνω στο αντικείμενό του, τότε θα πρέπει πλέον να μιλάμε για το τέλος των πολιτισμικών θεσμών.
