Η προχθεσινή Κυριακή μπορεί να αποδειχτεί σημαδιακή. Στις ΗΠΑ ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε τη δύσκολη μάχη (ως και «κομμουνιστή» τον είπαν!) για την ασφάλεια υγείας των συμπατριωτών του. Που οι πιο ταπεινοί έμεναν χωρίς πραγματική βοήθεια.
Και στη Γαλλία, ενώ πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές του 2012, το κόμμα του Νικολά Σαρκοζί πάτωσε στις σημαντικές περιφερειακές εκλογές με ένα φτωχό 36%. Ενώ η «Αλληλέγγυα Αριστερά», όπως την αποκαλεί η πρώτη γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Μαρτίν Ομπρί, ξεπέρασε το 54%. Δυστυχώς, η άκρα Δεξιά του Λεπέν πέτυχε θεαματικά αποτελέσματα σε μερικές περιφέρειες (22% προσωπικά ο Λεπέν στη Νότια Γαλλία και ένα 8% σε εθνικό επίπεδο). Δηλαδή, νεκραναστήθηκε! Ενώ το «κέντρο» καταποντίστηκε.
Και τα δύο αυτά γεγονότα θα έχουν πιθανότατα ευρύτερες συνέπειες.
Η τελική έγκριση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου έχει, εκτός από το κοινωνικό του νόημα, και πολιτική σημασία: απελευθερώνει τον αμερικανό πρόεδρο που μπορεί πια, αν το θελήσει, να προχωρήσει πιο αποφασιστικά και στα άλλα μεταρρυθμιστικά του σχέδια. Αν έχανε αυτή τη μάχη, δεν θα είχε παρά να περιμένει ταπεινά τις προσεχείς εκλογές με τη βεβαιότητα της ήττας, χωρίς να είχε δικαιώσει τις προσδοκίες όσων τον στήριξαν. Κερδίζοντάς την τσάκισε μερικά από τα ισχυρότερα λόμπι της χώρας του. Θα μπορέσει τώρα να δώσει και άλλες μάχες. Μέσα και έξω από τις ΗΠΑ. Εχει πια, ξανά, τη δυνατότητα να διαψεύσει όσους τον «έθαψαν» τόσο γρήγορα. Και εδώ, στη χώρα μας, όσους τον «έθαψαν» προτού καν ορκιστεί!
Αν δεν επιστρέψουν στους προσωπικούς ανταγωνισμούς των ηγετικών στελεχών τους, που ως έναν βαθμό εξηγούν την ήττα τους στις προεδρικές εκλογές του 2007, και προσθέσουν ένα σύγχρονο και τολμηρό πρόγραμμα, οι γάλλοι σοσιαλιστές, με τους συμμάχους τους (τους υπολογίσιμους Ευρωπαίους Οικολόγους του Κον-Μπεντίτ αλλά και τις άλλες, λιγότερο ισχυρές, ομάδες της Αριστεράς όπως το ΚΚΓ και μερικές σοσιαλογενείς οργανώσεις) μπορούν να ελπίζουν σε μια νίκη το 2012, που τότε θα άλλαζε πολλά δεδομένα στη συντηρητική σήμερα Ευρώπη.
Κυριαρχεί στην Ελλάδα ένα αίσθημα συμπάθειας για τον αεικίνητο γάλλο πρόεδρο και πιστεύεται ότι η συμπάθεια αυτή είναι αμοιβαία. Η κυριακάτικη ψήφος τον αποδυνάμωσε: πολλοί συμπατριώτες του διαπιστώνουν ότι άμεσα ή έμμεσα συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του, ότι οι διακηρύξεις του συχνά διαψεύδονται από τα έργα του, ότι είναι παθολογικά εκδικητικός, ότι η ανεργία συνεχώς αυξάνεται, ότι, κοντολογίς, πολλά δεν πάνε καλά. Θα «ακούσει» το μήνυμα της προχθεσινής ψήφου;
ΥΓ.: Εγραψα την Κυριακή ότι ο κ. Σαμαράς «συνάντησε» την κυρία Μέρκελ. Το σωστό είναι: «συνομίλησε τηλεφωνικά». «Απολογούμαι», όπως λένε στο Χάρβαρντ.
