ΦΟΒΟΥΣ που απέχουν ελάχιστα από το να γίνουν πραγματικότητα έφερε στην επιφάνεια η προχθεσινή εκτίμηση του υπουργού Εργασίας κ. Α. Λοβέρδου, στη Βουλή, για εκτίναξη της ανεργίας στο 12%, στα τέλη Μαρτίου. Το φαινόμενο χτυπά μαζικά πια την πόρτα του Ελληνα, και κυρίως
της Ελληνίδας, καθώς το ποσοστό των γυναικών που πλήττονται είναι σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο των ανδρών. Το εύρος του δεν επιτρέπει αμφιβολίες ως προς την επιρροή στην εγχώρια καθημερινότητα, εν μέσω κρίσης. Το βλέμμα όλων, και κυρίως των ειδικών, στρέφεται πλέον
στη μορφή αλλά και στον βαθμό της επιρροής αυτής. Οδηγεί η ανεργία σε διαταραχές της ψυχικής υγείας; Ο τρόπος με τον οποίο οι ψυχολογικοί, βιολογικοί και κοινωνικοί μηχανισμοί αλληλεπιδρούν ώστε η απώλεια της εργασίας να επιφέρει προβλήματα δεν είναι σαφής.

«Σύγχρονες μελέτεςεπιβεβαιώνουν ότι η ανεργία προκαλεί ψυχολογικά φαινόμενα, ανάλογα με αυτά της απώλειας, όπως είναι για παράδειγμα ο θάνατος, το διαζύγιοή γενικότερα το τέλος μιας σχέσης » εξηγεί ο κ. Γρ. Ποταμιάνος, καθηγητήςΚλινικής Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. « Μολονότι η εργασία είναι κοπιαστική και χρονοβόρα για τον άνθρωπο,του παρέχει εν τούτοις υπαρξιακό περιεχόμενο,συναίσθημα ικανοποίησης και αναπτύσσει την προσωπικότητά του. Η εργασία ως φυσική και πολιτισμική ενέργεια, ως ένωση φυσικής και ψυχικής κόπωσης, ανταποκρίνεται στη βιολογική ανάγκη του ανθρώπου να επιβαρύνει αναλογικά και ομοιοστατικά τις δυνάμεις του, να τις αναμετρά με ανάλογες συγγενείς δυνάμεις, ακόμη και με τα στοιχεία της φύσης».

Η ψυχολογική «καριέρα» του ανέργου έχει ασφαλώς τα δικά της, ιδιαίτερα στάδια. Το πρώτο χαρακτηρίζεται από την αίσθηση του σοκ, καθώς ο άνεργος δεν μπορεί να πιστέψει ότι δεν έχει πλέον δουλειά. Επεται η άρνηση του γεγονότος, φάση κατά την οποία το άτομο διακατέχεται από αίσθημα αισιοδοξίας. Προσδοκά ότι θα βρει δουλειά, και μάλιστα σύντομα. Το τρίτο στάδιο είναι και το χειρότερο: έπειτα από εβδομάδες, ή και μήνες επίμονης αναζήτησης εργασίας, παρουσιάζει συμπτώματα άγχους, απαισιοδοξίας, πολλές φορές και κατάθλιψης. « Η σχέση ανεργίας και ψυχικής υγείας θέτει μια σειρά από καυτά ερωτήματα, πρωτίστωςως προςτη μορφή των ψυχιατρικών υπηρεσιών που παρέχονται στον άνεργο» συμπληρώνει ο κ. Ποταμιάνος. « Βασικό, με άλλα λόγια, είναι το αν ο άνεργος χρειάζεται ψυχίατρο ή εργασία! Από την άλλη πλευρά, απαντήσεις αναζητούνται για τον ρόλο του κλινικού επιστήμονα, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει – πολλές φορέςανεπιτυχώς- ψυχολογικές διαταραχές, που αποτελούν έκφραση ενός κοινωνικού φαινομένου».

Και καταλήγει ο καθηγητής: « Είναι θλιβερό ότι στην “υπερσύγχρονη”, “ευρωπαϊκή” Ελλάδα, όπου η απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων για την Υγεία δεν φαίνεται να ξεπερνά το 10%, δεν υπάρχουν συστηματικές μελέτες που να διερευνούν τη σχέση μεταξύ ανεργίας και υγείας. Τα υπουργεία Υγείας και Εργασίαςτι λένε για αυτό;».