ΤΟ φορολογικό νομοσχέδιο- όπως άλλωστε και το πρόγραμμα λιτότητας- που παρουσίασε η κυβέρνηση έχει πολλές αδυναμίες. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να το καταλάβει.
ΣΤΟ επίκεντρο βρίσκεται η επιθυμίαη ψευδαίσθηση, αν προτιμάτε- ότι μπορεί να βάλει κανείς τα μέτρα σε μια ζυγαριά ακριβείας ώστε να πετύχει την απόλυτα δίκαιη μεταρρύθμιση. Αυτή δηλαδή που δεν θα μπορούν να αμφισβητήσουν ακόμη και όσοι θίγονται.
ΤΟ αποτέλεσμα είναι ένα δαιδαλώδες κατασκεύασμα που συχνά μπαίνει σε εξαντλητικές λεπτομέρειες, γεμάτο από ειδικές ρυθμίσεις αλλά και εξαιρέσεις, έτσι ώστε να επιτευχθεί η «τέλεια» ισορροπία. ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι κοινωνίες λειτουργούν με τον αντίθετο ακριβώς τρόπο: όταν αρχίσεις να νομοθετείς κατά περίπτωση, δίνεις στον καθένα τη δυνατότητα να θεωρεί ότι αδικείται. Κινδυνεύεις μάλιστα να βρεθείς αντιμέτωπος με το σύνδρομο της κολοκυθιάς. Γιατί να κοπεί το δικό μου επίδομα και όχι του γείτονα.
Σε αυτά τα θέματα, βλέπετε, ακόμη και στα πιο απλά, η δικαιοσύνη είναι συνήθως σχετική. Ποιος πρέπει να αμείβεται περισσότερο: ο γιατρός με τα πολλά χρόνια σπουδών, ο πιλότος από τον οποίο εξαρτάται η ζωή τόσων ανθρώπων ή ο οδοκαθαριστής που ζει μέσα στα σκουπίδια; Και ποιο είναι μεγαλύτερο τεκμήριο: ένα νέο ΙΧ με μικρό κόστος συντήρησης και μικρή κατανάλωση βενζίνης ή ένα παλιό – αυτό δηλαδή που συνήθως έχουν οι λιγότερο εύποροι;
ΔΕΝ είναι το μοναδικό πρόβλημα. Οσο πιο σύνθετο είναι ένα νομοσχέδιο τόσο μεγαλύτερο είναι το κόστος εφαρμογής του και τόσο μικρότερη η αποτελεσματικότητά του. ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, δυσαρέσκεια, μικρή αποτελεσματικότητα, μεγάλο κόστος, ό,τι πρέπει δηλαδή για την ενίσχυση της εθνικής μας απαισιοδοξίας και ό,τι χειρότερο για την ανάπτυξη.
ΜΕ μία κρίσιμη διαφορά. Οτι είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που μια κυβέρνηση προσπαθεί επιτέλους να αντιμετωπίσει στα σοβαρά το σκάνδαλο της φοροδιαφυγής και ταυτόχρονα να βάλει τις βάσεις για φορολογική δικαιοσύνη.
ΔΕΝ μπορούμε να ξέρουμε αν θα τα καταφέρει. Και ασφαλώς θα προτιμούσαμε ένα πολύ απλούστερο νομοσχέδιο, που θα στηριζόταν περισσότερο στην αντιμετώπιση της σπατάλης. Η κυβέρνηση όμως προσπαθεί και οι τελευταίοι που έχουν δικαίωμα να ασκούν κριτική είναι όσοι τόσο απλόχερα ωφελήθηκαν τα τελευταία χρόνια από τη σκανδαλώδη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας στα γκόλντεν μπόις και στις γκόλντεν περιουσίες!
