Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν είχε το βλέμμα στραμμένο με τόση αγωνία στις Βρυξέλλες. Μα και ποτέ άλλοτε οι Βρυξέλλες δεν είχαν τέτοιον στραβισμό για το τι θα πρέπει να πράξουν με την Ελλάδα. Βαδίζουμε όλοι μαζί σε τεντωμένο σκοινί. Η Αθήνα φταίει για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Αλλά οι Βρυξέλλες- δηλαδή, εν προκειμένω το Βερολίνο- φταίνε για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει. Επέβαλαν βίαια μια ασφυκτική πολιτική που, ήδη, όχι απλώς δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, αλλά επιτείνει και την ύφεση. Δεν ήταν ανάγκη να το πει ο Στίγκλιτζ. Το ζούμε ώρα με την ώρα.
Ωστόσο οι Γερμανοί επιμένουν. Δεν είναι σε θέση ούτε καν να αντιληφθούν τη γαλλική στάση και τη σημασία της. Είναι μια πολιτική ακατανόητη. Τι πετυχαίνουν; Σπρώχνουν την Ελλάδα με ορμή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ έχουν προειδοποιηθεί δημόσια (και ορθότατα) από τον Παπανδρέου. Μετάφραση: τριάντα χρόνια μετά την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ την οδηγούν ξανά στη σφαίρα της αμερικανικής επιρροής, με όλα όσα αυτό ευρύτερα συνεπάγεται. Την ίδια στιγμή θέτουν σε περιττό κίνδυνο ολόκληρο το οικοδόμημα του ευρώ. Μα είναι δυνατόν να μην το βλέπουν; Θέλουν να χάσουν κι άλλον πόλεμο;
