Η κυβέρνηση Παπανδρέου αναγκάστηκε να πάρει, με καθυστέρηση, τα γνωστά σκληρά μέτρα. Οι επισκέψεις του πρωθυπουργού στο Λουξεμβούργο, το Βερολίνο, το Παρίσι και την Ουάσιγκτον, όπου πήγε με τα μέτρα υπό μάλης, επέτρεψαν την πολιτική αποκατάσταση της έξωθεν καλής μαρτυρίας μας, που θα αποδειχτεί όμως προσωρινή αν η κυβέρνηση κιοτέψει στην εφαρμογή των μέτρων και επιτρέψει τις γνωστές ρωμαίικες παρασπονδίες των οικονομικά και πολιτικά επιτήδειων. Αν δεν πειστούν και οι αγορές, θα απαιτηθούν και άλλες μάχες, ίσως κοινές με τους εταίρους μας. Τώρα, φτάνει η ώρα της φορολογικής μεταρρύθμισης, που θα αποκαταστήσει κάποια δικαιοσύνη στον καταμερισμό των θυσιών και ενός ρεαλιστικού προγράμματος ανάπτυξης.
Και εσωτερικά; Η εικόνα δεν είναι λαμπρή. Εχουμε τη δίκαιη οργή όσων βλέπουν το μικρό τους εισόδημα να συρρικνώνεται ενώ, φαινομενικά, ο χορός των άλλων καλά κρατεί. Και τον πανεύκολο αντίλογο όσων προτείνουν «άλλους δρόμους». Που όσο κι αν ψάξει κανείς σε παλαιούς και νέους χάρτες, δεν υπάρχουν πια ή δεν σχεδιάστηκαν καν ποτέ.
Η υπόλογη (ας μην το ξεχνάμε αυτό) Δεξιά λέει «όχι» σε όλες σχεδόν τις κυβερνητικές αποφάσεις (ΦΠΑ, καύσιμα κτλ.) που θα μπορούσαν να επιτρέψουν στο κράτος να εισπράξει αμέσως λίγα ευρώ χωρίς να τα δανείζεται όλα έξω. Ορισμένοι μεγαλόσχημοι πασόκοι λένε ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι «σοσιαλιστικά» αλλά δεν λένε ποια προτείνουν. Το κουκουέ οραματίζεται παγκόσμια ανατροπή με αφετηρία τον Περισσό και με Λένιν την κυρία Παπαρήγα. Και ο Σύριζα κάτι το ανάλογο με πρωταγωνιστές τους «συνιστώσους». Ενώ η ακροδεξιά εμφανίζεται «κυριλέ» στη Βουλή (αλλά τους ακούσατε τους ρατσιστές να ωρύονται εναντίον των νόμιμων μεταναστών και των παιδιών τους;) ενώ τα παλικάρια του «χώρου» της ασχημονούν σε Αθήνα και επαρχίες.
Τι να καταλάβει έτσι ο μέσος πολίτης; Την αμηχανία του ερμηνεύουν οι δημοσκοπήσεις και τον διχασμό του. Αυτά ακούει, έτσι αντιδρά. Τα σημερινά θυμίζουν τα χθεσινά, αυτά που είχε υποστεί ο Κώστας Σημίτης. Π.χ. για τα σχέδια σωτηρίας των ασφαλιστικών ταμείων, όταν οι ίδιες με σήμερα ετερόκλητες συμμαχίες ανάγκασαν τον πανέντιμο προοδευτικό αγωνιστή Σπράο να επιστρέψει στη Βρετανία και αργότερα τον τολμηρό και μολοντούτο ρεαλιστή Γιαννίτση να επιστρέψει στο σπίτι του. Κέρδισε ο «λαός»; Ναι, ένα σύνθημα: ότι «θα γίνει του Γιαννίτση». Και μια κατάσταση: την πανωλεθρία των Ταμείων. Φυσικά, τώρα μας φταίνε τα «σκοτεινά ξένα συμφέροντα». Και όχι η τύφλα μας.
Η κυβέρνηση οφείλει να κυβερνήσει πάντως τολμηρά. Λέγοντας συνεχώς την αλήθεια. Χωρίς οίκτο για τους ζαβολιάρηδες. Ισως έτσι αύριο ανασάνουμε.
