Δεν ξέρω αν πέρασε η θύελλα. Ξέρω ότι δεν πέρασε ο κίνδυνος. Ή μάλλον δεν πέρασε ο μοναδικός ουσιαστικός κίνδυνος που παραμονεύει σήμερα τη χώρα: να αρχίσουν να ξηλώνονται τα μέτρα σαν πουλόβερ.
Μια ομάδα μπλόγκερ ξεκίνησε μια καμπάνια αντίδρασης στην οικονομική πολιτική με τίτλο «Δεν είναι κρίση μας, είναι κρίση τους». Χαριτωμένο. Και παιδαριώδες.
Διότι αν χρεοκοπήσει η χώρα ή αν οδηγηθεί σε δημοσιονομική κατάρρευση ή αν μπει σε περίοδο παρατεταμένης και βαθιάς ύφεσης, δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει «πλην μπλόγκερ». Θα χρεοκοπήσει όλη μαζί. Και οι μπλόγκερ και οι περιπτεράδες και οι δημοσιογράφοι θα μετέχουν του ναυαγίου. Η εντύπωση ότι «θα την πληρώσουν κάποιοι άλλοι» είναι βλακώδης.
Γι΄ αυτό η εφαρμογή και η απόδοση των μέτρων είναι απολύτως κρίσιμο μέγεθος, ακόμη και για όσους δεν τα γουστάρουν ή διαφωνούν μαζί τους. Εδώ που φτάσαμε, μια αποτυχία θα οδηγήσει απλώς σε μιαν ακόμη χειρότερη κατάσταση.
Και τότε κανένας Σαρκοζί και κανένας Ομπάμα δεν θα μπορεί να μας σώσει.
Είναι τα μέτρα «άδικα» και «αντιλαϊκά» ; Καμία αντίρρηση. Αλλά θα σας θυμίσω μια ιστορία.
Το 2001, η κυβέρνηση Σημίτη παρουσίασε το νομοσχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό. Ηταν μια ριζική αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος εναντίον της οποίας ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες- μεταξύ των πετρών και ο γράφων, για να λέω και τις αμαρτίες μου… Το νομοσχέδιο χαρακτηρίστηκε «άδικο» και «αντιλαϊκό», η σοσιαλιστική ψυχή των «πράσινων» συνδικαλιστών μάτωσε απερίγραπτα και η κυβέρνηση το απέσυρε άρον άρον υπό τα χειροκροτήματα όλων μας.
Σήμερα, εννέα χρόνια αργότερα, το Ασφαλιστικό είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το 2001 και η αντιμετώπισή του θα αποδειχτεί πολύ πιο επώδυνη. Τα πράγματα δεν θα είχαν φτάσει εδώ αν είχαμε αφήσει τον Γιαννίτση να κάνει τη δουλειά του.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι τελικά «άδικη» και «αντιλαϊκή» πράξη δεν ήταν το νομοσχέδιο αλλά η απόσυρσή του. Και ότι πραγματικά δίκαιη και φιλολαϊκή πολιτική, το 2001 ή το 2010, είναι να αντιμετωπίζεις το πρόβλημα και όχι να ανέχεσαι την επιδείνωσή του.
Ξέρετε γιατί; Επειδή είναι παραμύθι ότι υπάρχουν «κάποιοι άλλοι» για να πληρώσουν. Ο λογαριασμός πάντα σ΄ εμάς καταλήγει. Και όταν έχει πιάσει χιονιάς, η μεγαλύτερη ηλιθιότητα είναι να αρχίσεις να ξηλώνεις το πουλόβερ.
