Εντάξει. Εστω και με πέντε μήνες καθυστέρηση πήραμε τα μέτρα. Μόνο που τώρα αρχίζουν τα δυσκολότερα. Ποιος θα τα εφαρμόσει; Πώς θα υλοποιηθούν; Πόσο θα αποδώσουν; Διότι χωρίς εφαρμογή, υλοποίηση και απόδοση τα μέτρα είναι απλές εξαγγελίες.
Κατ΄ αρχήν, ποιος θα τα εφαρμόσει; Στο θεάρεστο αυτό έργο η κυβέρνηση είναι μόνη της και ούτε καν ολόκληρη.
Διότι ποιοι είναι η κυβέρνηση; Είναι οι υπουργοί, από την Κατσέλη και τον Καστανίδη έως τη Μαριλίζα, που δεν κρύβουν ότι τα μέτρα τούς βρίσκουν αντίθετους. Είναι οι υπουργοί, όπως ο Βενιζέλος, που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση οφείλει να κάνει τη δουλειά, αλλά «συντετριμμένη» και πληγωμένη. Και είναι οι άλλοι που, όπως ο Πρωθυπουργός, διακηρύσσουν προκαταβολικά ότι τα μέτρα δεν ανταποκρίνονται στην ιδεολογία και στη φυσιογνωμία του ΠαΣοΚ.
Απέναντι σε όλους αυτούς, ο Παπακωνσταντίνου φαντάζει τραγικά μόνος όταν δηλώνει ότι «δεν υπάρχει άλλη στρατηγική». Και ο Παπουτσής κινδυνεύει να βγει αληθινός όταν προφητεύει ότι «τα μέτρα θα διαλύσουν το ΠαΣοΚ». Διότι το ΠαΣοΚ είναι ακόμη και σήμερα μια παράταξη που ταλαντεύεται ανάμεσα στα προεκλογικά φούμαρα και στην κυβερνητική υπευθυνότητα. Και στην οποία πολύ φοβούμαι ότι συμβαίνει κάτι ακόμη χειρότερο: η ψυχή της είναι με τα φούμαρα.
Ακόμη και αν δεχτώ, όμως, ότι όλοι αυτοί θα μαζέψουν τα συντρίμμια τους και θα στέρξουν να εφαρμόσουν τα μέτρα που με πόνο ψυχής εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός, ποιος θα τα στηρίξει στην κοινωνία; Ποιος θα πείσει τον απλό πολίτη ότι το κόστος τους είναι και χρήσιμο και αναπόφευκτο;
Οι πράσινοι συνδικαλιστές οργανώνονται ήδη εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής, ο κομματικός μηχανισμός έχει διαπαιδαγωγηθεί στα φούμαρα και περισσότεροι από τους μισούς βουλευτές πιστεύουν ανοιχτά ότι τα μέτρα οδηγούν σε «πολιτική αυτοκτονία» του κόμματός τους. Στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή, βουλευτές και στελέχη σέρνουν τα πόδια τους.
Θα αναζητήσει η κυβέρνηση στηρίγματα στην αντιπολίτευση; Αμ δε! Ο Σαμαράς που δήλωνε στη Βουλή «ξεκολλήστε, επιτέλους, και πάρτε μέτρα!» λάκισε μόλις μύρισε μπαρούτι. Τώρα αρθρώνει κάτι αλαμπουρνέζικα περί καθυστέρησης και μείγματος, χωρίς να εξηγεί τι ακριβώς μέτρα εννοούσε όταν μιλούσε στη Βουλή. Μέτρα για κοστούμι; Μέτρα για οικόπεδο; Ή μήπως μέτρα που θα φέρουν την ευτυχία στις καρδιές μας;
Αλλά η ευτυχία δεν εξασφαλίζεται με μέτρα. Απόδειξη; Τα κόμματα της Αριστεράς που παίρνουν όμηρο τη χώρα για να λύσουν τους λογαριασμούς τους με το ΠαΣοΚ. Στην περίπτωσή τους οι λογαριασμοί είναι θεμιτοί. Η ομηρεία όμως είναι αθέμιτη. Και μόνο το μεθύσι της ευτυχίας τους από την πολυτραγουδισμένη «κρίση του καπιταλισμού» μπορεί να δικαιολογήσει την ελαφρομυαλιά τους.
Ακόμη και έτσι, λοιπόν, το ερώτημα παραμένει: Ποιος θα εφαρμόσει τα μέτρα; Πώς θα τα υλοποιήσει; Πόσο θα αποδώσουν;
Με την κυβέρνηση δακρυσμένη από τον πόνο και την αντιπολίτευση αναψοκοκκινισμένη από την οργή, μόνο μια σοβαρή διοίκηση και ένας καλός κρατικός μηχανισμός θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά. Δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ακόμη χειρότερα: τα μέτρα καλούνται να τα υλοποιήσουν εκείνοι που πρωτίστως θίγονται από αυτά. Δεν προβλέπω να ξεχειλίζουν από ενθουσιασμό. Και δεν μου δίνουν την εντύπωση ότι από την αυτοτελή φορολόγηση θα προτιμήσουν τη σωτηρία της πατρίδας.
Για την οποία, κακά τα ψέματα, ουδείς κόπτεται επί της ουσίας. Επειδή ουδείς πιστεύει ότι κινδυνεύει πραγματικά. Και επειδή το εθνικό δόγμα της αμεριμνησίας στηρίζεται στην αναπόδεικτη βεβαιότητα ότι πάντα θα βρεθούν κάποιοι άλλοι που θα πληρώσουν. Οι Ευρωπαίοι, η Μέρκελ, οι φοροφυγάδες, η πλουτοκρατία, το ΔΝΤ… Αλλωστε στη χώρα μας, ακόμη και «η σωτηρία της ψυχής» που «είναι πολύ μεγάλο πράγμα» καταλήγει σε «ταξιδάκι αναψυχής».
