Για άλλη μια φορά στην επικαιρότητα με ρόλους σε σινεμά και θέατρο, δεν διστάζει να μιλήσει και να πάρει θέση επί παντός επιστητού. Από τη νέα κυβέρνηση και τον υπουργό Πολιτισμού μέχρι το πνευματικό επίπεδο του νεοέλληνα.

Eμφανίζεται στο Dolce με τα σκούρα Ray-Ban γυαλιά να κρύβουν τα καταγάλανα μάτια του και τον άτακτο σκύλο του Ρόμπι να τον πονοκεφαλιάζει. Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι παρατηρώντας για πρώτη φορά από τόσο κοντά το πρόσωπό του είναι ότι θυμίζει φιγούρα άλλης εποχής, με έναν ρομαντισμό που σπανίζει στα νέα πρόσωπα του εγχώριου θεάματος. Σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ επιτυχημένος Ντόριαν Γκρέι.

Πολυάσχολος αυτή την εποχή, έχει μόλις τελειώσει την τελευταία κινηματογραφική ταινία του, τις «Επικίνδυνες μαγειρικές» (από το μυθιστόρημα του Ανδρέα Στάικου), και πρωταγωνιστεί μαζί με τον Γιώργο Κιμούλη στη θεατρική επιτυχία του «Σλουθ», στο Θέατρο Αθηνών. Νιώθει ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και των δύο, μου λέει, και εγώ αποσύρομαι, αφήνοντάς τον να σας μιλήσει σε πρώτο πρόσωπο.

Κιμούλης, Σλουθ και Τζουντ

«Από τότε που πρωτοείδα τον Γιώργο Κιμούλη στο θεατρικό «Φτωχέ φονιά» τον θαυμάζω απεριόριστα. Θυμάμαι ότι στο τέλος της παράστασης δεν χειροκρότησα, γιατί είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Αν υπάρχει αυτός ο ηθοποιός, είχα σκεφτεί, τότε εγώ τι κάνω;

»Στον Γιώργο με γοητεύουν η ευφυΐα και ταυτοχρόνως η απελπισία του σε ό,τι και αν κάνει. Η ύπαρξη στα άκρα, είτε όταν αυτό λειτουργεί είτε όταν δεν. Μπορώ να το καταλάβω, να το αποκωδικοποιήσω. Μοιάζουμε κάπως σε αυτό. Και νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που οδήγησαν στη φετινή μεγάλη επιτυχία του «Σλουθ» είναι ότι λειτουργεί η χημεία μας.

»Του Τζουντ Λο ήταν η ιδέα να ξαναγυριστεί το «Σλουθ» για τον κινηματογράφο από τον Κένεθ Μπράνα με συμπρωταγωνιστή του τον Μάικλ Κέιν; Δεν το ήξερα. Βρε τον Τζουντ. Ναι, ήταν όραμά μου να παίξω σε αυτό το έργο, έχοντας δει παιδάκι την ταινία του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς με τον Μάικλ Κέιν (νεότατο τότε) και τον Λόρενς Ολίβιε. Την έχω ακόμη σε μια φαγωμένη VHS. Αλλά κυρίως ήθελα να παίξω με τον Γιώργο Κιμούλη».

Μιχάλης Κακογιάννης

«Εχω ενοχές. Ο Μιχάλης μού γκρινιάζει και έχει δίκιο, γιατί έχω να του μιλήσω από τα γενέθλιά του τον Ιούνιο. Εχουμε αγαπηθεί πολύ. Οπως συμβαίνει όμως σε αυτές τις περιπτώσεις, ο νεότερος χάνεται. Πώς γίνεται με τους γονείς μας; Κάπως έτσι. Οχι ότι τον βρίσκεις εύκολα, βέβαια.

»Εχω ένα παράπονο. Γιατί, βρε Γιάννη, στην Ελλάδα δεν τον έχουμε σε εκτίμηση και τον αντιμετωπίζουμε ως μη auteur; Το έζησα πολύ όταν δούλεψα μαζί του. Ολοι με ρωτούσαν γιατί θέλω να πάω με τον Κακογιάννη. Και όμως, είναι ένας γνήσιος καλλιτέχνης».

Ο ηθοποιός

«Προσωπικά, ταλαιπωρούμαι λίγο στο θέατρο. Μου αρέσει να είμαι επί σκηνής, αλλά η ώρα που πρέπει να φύγω από το σπίτι για να πάω στο θέατρο είναι ώρα οδύνης και γκρίνιας.

»Δεν έχω αγωνία, απλώς δεν θέλω να βγω από τη φυσική μου κατάσταση που είναι τεμπέλικη και ράθυμη και να μπω στο γήπεδο. Θέλω να παραμείνω στον πάγκο.

»Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι πλέον παραγνωρισμένο. Εν μέρει δικαίως, γιατί δεν είναι πια επάγγελμα κλειστό. Σε αυτό έχουν παίξει μεγάλο ρόλο η τηλεόραση και ο τρόπος με τον οποίο μπήκε ο ηθοποιός στα σπίτια. Εγινε πολύ πιο άμεσος αλλά και πολύ πιο άμεσα αναγνωρίσιμος, χάνοντας πολύ από το μέγεθός του.

»Ο Κιμούλης μού έχει πει ότι ο Δημήτρης Χορν τού έλεγε ότι ο θεατής δεν πρέπει να βλέπει πουθενά αλλού τον ηθοποιό εκτός από τη σκηνή. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει σήμερα. Δεν έχει νόημα στην εποχή του μικροτσίπ να λειτουργείς με ατμομηχανή. Οπως, όμως, ο κόσμος μικραίνει όλο και πιο πολύ και στα τσιπάκια χωρούν όλο και περισσότερες πληροφορίες, έτσι μικραίνουν και τα μεγέθη».

Το πολιτικό ον

«Δεν μπορούμε να κρίνουμε από τώρα τον Παύλο Γερουλάνο. Δεν τον γνωρίζω καθόλου. Μου είναι πολύ συμπαθής, είναι ένας πραγματικά καλλιεργημένος, σοβαρός αστός – ακόμη και ως όψη χαίρεσαι να τον έχεις υπουργό Πολιτισμού. Οχι μόνο λόγω ομορφιάς και νιάτων αλλά επειδή δείχνει να έχει πραγματική σχέση με τον πολιτισμό, να καταλαβαίνει από αυτά τα θέματα. Αλλά δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις από τώρα, επειδή είναι ίσως νωρίς ακόμη. Ολη η κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς βραδυπορεί, γιατί δεν είναι και εύκολο. Εγώ ώσπου να αποφασίσω να κάνω μια απλή δουλειά στο σπίτι μπορεί και να περάσουν έξι ημέρες.

»Με την πολύ μικρή εμπειρία που είχα από τις ευρωεκλογές και την πολύ στενή παρακολούθηση των γεγονότων, διαπίστωσα ότι ένα από τα κύρια πράγματα που κάνει ο πολιτικός ως πρόσωπο είναι ότι λειτουργεί ως σύμβολο. Οσοι είναι καλλιτέχνες ή ασχολούνται με την τέχνη μπορούν να το αντιληφθούν. Δεν θέλουμε διαχειριστές, αλλά ανθρώπους που, πέραν των ικανοτήτων τους, θα δίνουν και ένα σήμα ποιότητος, αρχών και θέσεων. Χρειαζόμαστε πολιτικούς που να τους θαυμάζουμε, όπως χρειάζεται να έχουμε ποιητές ή αθλητές. Η πολιτική, όταν λειτουργεί σωστά, είναι η ευγενεστέρα των τεχνών».

Κοινωνία ώρα μηδέν

«Αντιλαμβάνομαι τη μεγάλη επιτυχία μιας εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, αλλά, παρ’ όλα αυτά, ανησυχώ για μια χώρα της οποίας οι πολύ μεγάλες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια έρχονται μόνο από τη Eurovision και από το ποδόσφαιρο. Το θεωρώ κατώτερο από αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε. Θέλω να βλέπω επιτυχίες και στον επιστημονικό ή στον τεχνολογικό τομέα. Ας κάνει ένας Ελληνας μια επιστημονική ανακάλυψη και να βγούμε στον δρόμο να το γιορτάσουμε.

»Υπάρχει μια κλίμακα αξιών που είναι προβληματική. Το ότι φτάνουμε στο σημείο πλέον οι πλουσιότεροι εξ ημών να έχουμε το ίδιο γούστο με την εργατική τάξη σημαίνει κάτι. Νομίζω ότι στη διάρθρωση μιας κοινωνίας η αστική τάξη έχει άλλο γούστο σε σχέση με τους υπόλοιπους, τους λιγότερο ευνοημένους από τη ζωή. Το γεγονός ότι όλοι μαζί πηγαίνουμε στα μπουζούκια και όλοι μαζί τρέχουμε για το ποδόσφαιρο ή τη Eurovision δεν δίνει την ευκαιρία σε άλλες φωνές, πιο εναλλακτικές και, αν θες, πιο ενδιαφέρουσες, να πάρουν το μικρόφωνο που τους αξίζει. Τον όγκο που τους αξίζει».

Δημοσιεύθηκε στο BHMAdonna, τεύχος 95, σελ. 74-76, Φεβρουάριος 2010.