Κερδισμένα από τη βαθιά κρίση που διέρχεται η παγκόσμια ναυτιλιακή βιομηχανία είναι τα ελληνικά ναυπηγεία. Αρκετοί έλληνες πλοιοκτήτες και διαχειριστές θεωρούν ότι η περίοδος της αργίας των πλοίων τους εξαιτίας της έλλειψης ναύλων δεν πρέπει να πάει χαμένη και έτσι προωθούν με ταχύτερους ρυθμούς σειρά εργασιών συντήρησης. Οι εργασίες αυτές δεν αποτελούσαν πρώτη προτεραιότητα, αφού δεν αφορούσαν άμεσα και σοβαρά προβλήματα των πλοίων και για τον λόγο αυτόν δεν υπήρχε καμία βιασύνη. Τώρα όμως που παραμένουν δεμένα σε διάφορα σημεία του πλανήτη αναμένοντας τη βελτίωση των ναυλαγορών, που θα τα οδηγήσουν και πάλι στην ενεργό δράση, θεωρείται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Ετσι, πλοία συνωστίζονται αρόδο έξω από τα ναυπηγεία της Σύρου και της Αττικής.
Πρώτη επιλογή τους είναι η μονάδα του Νεωρίου Σύρου και δεύτερη τα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Η ρευστή κατάσταση που καταγράφεται αναφορικά με το μέλλον των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά φαίνεται ότι επιδρά καταλυτικά στην ψυχολογία των ελλήνων διαχειριστών, καθώς η εν λόγω μονάδα αποτελεί την τρίτη επιλογή τους ως προς την έρευνα που πραγματοποιούν στην Ελλάδα. Μετά την Ελλάδα, και εφόσον η εδώ έρευνα δεν τους πείσει να κρατήσουν τα πλοία στα ελληνικά νερά, η επόμενη επιλογή τους είναι οι ναυπηγικές μονάδες της Ρουμανίας και της Τουρκίας που βρίσκονται στη Μαύρη Θάλασσα.
Ενας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι έλληνες διαχειριστές παρακολουθούν με ιδιαίτερη προσοχή τις μονάδες του Νεωρίου και της Ελευσίνας συνδέεται άμεσα με τον επιχειρηματία κ. Ν. Ταβουλάρη , ο οποίος βρίσκεται πίσω από από τις δύο πιο επιτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις στη χώρα. Το σχόλιο του κ. Ταβουλάρη κατά το παρελθόν, σύμφωνα με το οποίο «είναι ακατανόητο το πώς συμβαίνει η ναυτιλία της Ελλάδας να είναι στην πρώτη θέση παγκοσμίως και την ίδια ώρα ο ναυπηγικός τομέας της να είναι στην αφάνεια», φαίνεται ότι λειτούργησε σαν ξυπνητήρι για αρκετούς έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι είχαν διαγράψει από την πρακτική τους τον ελληνικό ναυπηγικό τομέα.
Η υπερφόρτωση των ναυπηγικών κλινών στην Απω Ανατολή κατά το παρελθόν έκανε πολλούς διαχειριστές να βλέπουν πλέον με άλλο μάτι τον κ. Ταβουλάρη που κατάφερε να αντιστρέψει τις κακές εμπειρίες που είχε αποκτήσει η ελληνική ναυτιλιακή κοινότητα από τα ναυπηγεία της χώρας, είτε τις άμεσες από την εμπλοκή σε επιχειρηματικό επίπεδο είτε τις έμμεσες από την ανάθεση έργων που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.
Ο κ. Ταβουλάρης υπήρξε στρατιωτικός καριέρας, ο οποίος το 1963 και ενώ έφερε τον βαθμό του ταγματάρχη παραιτήθηκε. Ο ταγματάρχης Πεζικού άφησε πίσω του τον στίβο της μάχης και εισήλθε στον επιχειρηματικό στίβο αποδεικνύοντας ότι διαθέτει πρωτόγνωρη ανθεκτικότητα, η οποία από όσους τον γνωρίζουν καλά αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στη μανιάτικη καταγωγή του, αλλά και στην πειθαρχία και στην σπαρτιάτικη ζωή που απέκτησε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του διαδρομής.
Σε κάθε περίπτωση, αν ο κ. Ταβουλάρης δεν είχε αναλάβει το ρίσκο να εμπλακεί με τη ναυπηγική βιομηχανία της χώρας, ίσως σήμερα η τύχη ενός από τα ιστορικότερα ναυπηγεία της Ελλάδας, αυτού του Νεωρίου Σύρου, αλλά και η τύχη των Ναυπηγείων Ελευσίνας να ήταν διαφορετική. Η οργάνωση, ο εκσυγχρονισμός και ακολούθως η ανάδειξη αυτών των δύο ναυπηγικών μονάδων χάρη στην ποιότητα των εργασιών και των υπηρεσιών που προσφέρουν υπήρξαν δύσκολη διαδρομή για τον ίδιο τον επιχειρηματία, αλλά και για τους συνεργάτες του. Ο κ. Ταβουλάρης λίγο μετά την αποστρατεία του εισέρχεται στη βαριά βιομηχανία δίπλα στον Σταύρο Νιάρχο , του οποίου υπήρξε στενός συνεργάτης επί σειρά ετών. Τότε του δόθηκε η ευκαιρία να έλθει για πρώτη φορά σε επαφή με τον ναυπηγικό κλάδο, τον οποίο μελέτησε, ενώ εργάστηκε επί σειρά ετών ως μάνατζερ για λογαριασμό του Σταύρου Νιάρχου. Για πολύ λίγο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ενδιαφέρον του προκαλεί η πολιτική, στην αρχή με τον κ. Α. Ανδριανόπουλο και ύστερα με τον σημερινό υπουργό Πολιτισμού κ. Αντ. Σαμαρά. Ωστόσο και η πολιτική, ως φαίνεται, δεν στάθηκε ικανή να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του, οι οποίες τον οδηγούν ξανά πίσω στον ναυπηγικό τομέα· αυτή τη φορά όμως όχι ως μάνατζερ, αλλά ως επιχειρηματία.
Ο κ. Ταβουλάρης συγκρότησε τότε μια ομάδα συνεργατών και φίλων οι οποίοι προχώρησαν στην αγορά αρχικά των ναυπηγείων του Νεωρίου Σύρου και ακολούθως των Ναυπηγείων Ελευσίνας. Οταν ο κ. Ταβουλάρης εισήλθε δυναμικότερα στον ναυπηγικό τομέα της Ελλάδας, τα πάθη στον κλάδο βρίσκονταν στο ζενίθ.
