«Τα δικά μουδικά μου και τα δικά σουδικά μου» μας λένε ορισμένοι επιχειρηματίες, είτε είναι μικροί είτε μεσαίοι είτε μεγάλοι. Γιατί το αναφέρουμε; Διότι τους τελευταίους μήνες πολλοί, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, βρίσκουν την ευκαιρία να μην πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν, να μην καταβάλλουν τις εισφορές τους, να ζητούν παρατάσεις στην εξόφληση γραμματίων και, το χειρότερο, να καθυστερούν την καταβολή μισθών και ημερομισθίων και να απολύουν εργαζομένους.
Υπάρχουν βέβαια και οι σοβαροί επιχειρηματίες που σέβονται τον ρόλο τους στην οικονομική ανάπτυξη και τη στηρίζουν με την καθημερινή τους πρακτική.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πολλοί εισήλθαν ή θα εισέλθουν στη δίνη της οικονομικής ύφεσης, βλέπουν ή θα δουν σύντομα τις πωλήσεις τους να μειώνονται, ενώ τα χρέη τους αυξάνονται και τα κέρδη τους μειώνονται. Υπάρχουν και άλλοι όμως που δεν έχουν θιγεί από την οικονομική ύφεση, τουλάχιστον ακόμη, ορισμένοι δε έχουν αυξήσει τα κέρδη τους ακόμη και ανατοκίζοντας χρήματα τα οποία δανείστηκαν με ευνοϊκούς όρους με το αζημίωτο (δηλαδή, με υψηλότερο επιτόκιο).
Κατά σύμπτωση, ορισμένοι από αυτούς που συνεχίζουν να αποκομίζουν υψηλά κέρδη ισχυρίζονται ότι υπάρχουν προβλήματα και σπεύδουν να καθυστερούν την καταβολή μισθών και ημερομισθίων, φόρων και εισφορών και να απολύουν εργαζομένους, μερίδα των οποίων καταλήγει στον ΟΑΕΔ. Η ευθύνη τους- και μάλιστα στην παρούσα δυσμενή οικονομική συγκυρία- είναι τεράστια. Οχι μόνο συμβάλλουν, και μάλιστα συνειδητά, στην επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και στην αύξηση της ανεργίας αλλά επηρεάζουν και την εύθραυστη πια κοινωνική ειρήνη.
Στην Ελλάδα πολύ συχνά ξεχνάμε ότι η έννοια της επιχειρηματικότητας είναι συνυφασμένη και με την έννοια του ρίσκου. Δεν νοείται ή τουλάχιστον δεν πρέπει να νοείται άτομο το οποίο θέλει να λέγεται επιχειρηματίας και δεν αναλαμβάνει ρίσκο. Στο πλαίσιο αυτό αυτονόητο είναι ότι ο επιχειρηματίας άλλοτε θα έχει κέρδη και άλλοτε ζημιές. Οταν έχει κέρδη πρέπει να κρίνει αν θα τα επενδύσει ή θα τα αποταμιεύσει και όχι να τα ξοδέψει και να τα σπαταλήσει και φυσικά να θυμηθεί και τους εργαζομένους οι οποίοι συνέβαλαν στη διαμόρφωση των κερδών. Συνήθως στην Ελλάδα τα κέρδη σπαταλώνται και σπανιότερα επενδύονται ή αποταμιεύονται. Κάποια στιγμή όμως έρχεται και η ώρα των ζημιών. Και τότε πληρώνουν τη νύφη κυρίως οι εργαζόμενοι, οι οποίοι βεβαίως δεν συμμετείχαν στις επιλογές του επιχειρηματία οι οποίες οδήγησαν στις ζημιές.
Τούτη τη δύσκολη οικονομική περίοδο χρειάζεται υπεθυνότητα από όλους και κυρίως από τον επιχειρηματικό κόσμο, ο οποίος καλείται όχι μόνο να συνεργασθεί με τους εργαζομένους αλλά και να στηριχθεί σε αυτούς που θα τους χρειασθεί όταν παρέλθει η κρίση. Αλλωστε η κοινωνική ειρήνη είναι πολύ εύθραυστο αγαθό.
