ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ Σαν «κούφιο κατασκεύασμα» που εξυπηρετεί περισσότερο το «δημιουργικό εγώ» του αρχιτέκτονα παρά τις ανάγκες των πολιτών περιγράφουν οι «Νew Υork Τimes» το νέο έργο του Ισπανού Σαντιάγκο Καλατράβα , το οποίο πρόκειται να κατασκευαστεί εκεί όπου ως την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 δέσποζαν οι Δίδυμοι Πύργοι της Νέας Υόρκης. Τα νέα σχέδια για το κτίριο που θα στεγάσει τον σιδηροδρομικό σταθμό του Μανχάταν προκάλεσαν γκρίνιες και διαμαρτυρίες για το «αποκαρδιωτικό» αποτέλεσμα.

Το αρχικό σχέδιο είχε δημοσιοποιηθεί το 2004. Τότε πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν κατηγορήσει τις αρχές της πόλης ότι σπαταλούν υπέρογκα ποσά για ένα εκκεντρικό κατασκεύασμα, το οποίο δεν θα έχει καμία σχέση με την αισθητική του περιβάλλοντος χώρου.

Εκτοτε η ΡΑΤΗ (Οργανισμός Λιμένος Νέας Υόρκης και Νιου Τζέρσεϊ) έδωσε εντολή στον κ. Καλατράβα να σχεδιάσει μια νέα εκδοχή της αρχικής σύλληψης, η οποία θα έπρεπε να είναι πιο οικονομική. Μάλιστα η διαδικασία εκπόνησης των νέων σχεδίων κρατήθηκε μυστική προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν διαμαρτυρίες. Ωστόσο ακόμη και μετά το «λίφτινγκ» υπολογίζεται ότι θα δαπανηθούν σχεδόν 3,2 δισ. δολάρια (2,3 δισ. ευρώ) για την ανέγερση του κτιρίου. «Το αποτέλεσμα είναι ένα μνημείο στο “δημιουργικό εγώ” του αρχιτέκτοντα που δεν αποκαλύπτει σχεδόν τίποτα περισσότερο από τη σχεδιαστική δεινότητα του Καλατράβα.Οταν ύστερα από δεκαετίες θα έχει ολοκληρωθεί η αναμόρφωση της περιοχής, θα αποτελεί απόδειξη της ανικανότητάς μας να βάζουμε στην άκρη τα προσωπικά μας συμφέροντα μπροστά σε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία των ΗΠΑ» σχολιάζουν οι «Τimes» της Νέας Υόρκης.

Το μεταλλικό κτίσμα μοιάζει με σκελετό πουλιού, ενώ ο ελλειψοειδής σχεδιασμός δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο σκελετός ίπταται πάνω από το έδαφος. Τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν την κατασκευή δύο ξεχωριστών τμημάτων από μέταλλο και γυαλί στην οροφή, τα οποία θα είχαν τη δυνατότητα να ανοιγοκλείνουν μιμούμενα την κίνηση ενός πουλιού την ώρα που πετάει.

Η προοπτική αυτή εγκαταλείφθηκε προς χάριν μιας λιγότερο δαπανηρής κατασκευής, ωστόσο ακόμη και έτσι το κτίριο θα είναι ελάχιστα λειτουργικό για αυτούς που θα κινούνται καθημερινά στους χώρους του. Ο χώρος στις εισόδους είναι περιορισμένος, ενώ για να φτάσει κανείς από τις αποβάθρες στους εξωτερικούς χώρους θα πρέπει να περάσει από έναν δαίδαλο διαδρόμων, αχανών αιθουσών και πολυάριθμων καταστημάτων.