Για να τιμήσει τα 80 χρόνια από τη γέννηση τουΧάινερ Μύλερ, οΘόδωρος Τερζόπουλος ανεβάζει το «Μάουζερ» (η λέξη σημαίνει «κατασκευαστής όπλων»), ένα έργο εμπνευσμένο από το διδακτικό δράμα τουΜπρεχτ«Το μέτρο» που χρονικώς τοποθετείται στην εποχή του ρωσικού εμφυλίου μεταξύ μπολσεβίκων και τσαρικών. Ο σκηνοθέτης και ιδρυτής του θεάτρου Αττις επέλεξε να το μεταφέρει στον ελληνικό εμφύλιο. «Εξ ου και η παρουσία επί σκηνής της αγωνίστριας του ΕΛΑΣΜαρίας Μπέικου»επισημαίνει ο ίδιος.
«Πρόκειται για μια κομματική δίκη.Ο δικός της ρόλος είναι του Χορού Α και ο δικός μου,γιατί και εγώ είμαι επί σκηνής (απέναντί της),του Χορού». Για τη συγκεκριμένη παράσταση η διάταξη του χώρου άλλαξε, μια που το όλο εγχείρημα στηρίζεται στην κατασκευή που βρίσκεται στη μέση της σκηνής. Πρόκειται για την «Κιβωτό της Ιστορίας», όπως την αποκαλεί ο σκηνοθέτης. Αριστερά και δεξιά (πάντα επί σκηνής) μοιρασμένοι, οι σαράντα θεατές στους ρόλους συνηγόρων και μαρτύρων κατηγορίας. Ολοι βρίσκονται εκεί- οι ήρωες, οι δήμιοι, οι εκτελεστές.
«Στην αίθουσα δεν υπάρχουν θεατές.Στις 133 θέσεις του θεάτρου θα έχουν τοποθετηθεί μεγάλες φωτογραφίες των προσώπων της ελληνικής αντίστασης και του Εμφυλίου- οι περισσότεροι δεν ζουν πια.Είναι σαν να μεταφερόμαστε σε έναν υπερβατικό χώρο- θυμίζει πίνακες του Γκόγια ή τη “Βιριδιάνα” του Μπουνιουέλ. Ξέρετε, έζησα όλο το πρόβλημα του μετεμφυλίου.Ο πατέρας μου έλειπε διαρκώς.Είμαι ένας από αυτούς και εγώ». Και καταλήγει: «Τι είναι ο άνθρωπος και πώς μπορεί να γίνει μηχανή ολέθρου με αυτοσκοπό τον φόνο…Αυτό είναι το έργο.Τι είναι η επανάσταση;Μέσα σε έναν πεσιμισμό κινούμαστε και εμείς στο “Μάουζερ” και αναρωτιόμαστε διαρκώς.Ζητάμε συμβουλές,ενώ η εντολή είναι πάγια:Σκοτώστε τους εχθρούς,όχι τους ανθρώπους.Μόνο που σκοτώσαμε και τους ανθρώπους και δεν έχουμε πια τι να αναμορφώσουμε.Κι όλοι ζητάμε να ειπωθεί η αλήθεια.Γι΄ αυτό και το μεταφέρω στον δικό μας Εμφύλιο. Γιατί στην Ελλάδα δεν συμφιλιωθήκαμε ποτέ με τον Εμφύλιο και βρικολάκιασε».
Ο Θόδωρος Τερζόπουλος θυμάται: «Νοέμβριος του 1972. Είχα μόλις φθάσει στο Βερολίνο και πριν πάω καλά καλά στο σπίτι μου, πέρασα από την καντίνα του Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Εκεί, σε μια γωνιά, κάποιος καθόταν και έπινε το ποτό του. “Ποιος είσαι εσύ; ” με ρώτησε. Του είπα ότι έχω έρθει για σπουδές από την Ελλάδα. “Αυτή την εποχή γράφω ένα έργο για τη Μήδεια, το Μήδειας Υλικό” μου είπε. Ετσι γνώρισα τον Χάινερ Μύλερ. Τότε ήταν διευθυντής του αρχείου του Μπρεχτ και δραματολόγος στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ.
»Ημουν νεαρός τότε- με τον Μύλερ μας χώριζαν 18-19 χρόνια. Ηταν δημιουργικός και ακμαίος, άγνωστος όμως στη Δυτική Γερμανία και στη Δύση γενικότερα.
»Εχοντας φύγει από την Ελλάδα και τη χούντα με πλαστό διαβατήριο, πήγαινα στο Βερολίνο να διδαχθώ Μπρεχτ και να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Συνέβη όμως το αντίθετο. Γνώρισα τον Μύλερ και άρχισα να επηρεάζομαι από εκείνον και να στέκομαι κριτικά απέναντι στην κατάσταση του θεάτρου. Στην ουσία είναι εκείνος που με οδήγησε με έναν αλλιώτικο τρόπο στη δική μας παράδοση- στους μύθους και στην αρχαία τραγωδία.
»“Δεν κάνεις το Μάουζερ στην Ελλάδα; ” μου είπε μια μέρα. “Εσείς έχετε και τον Εμφύλιο” πρόσθεσε για να με πείσει. Τελικά το κάνω».
«Μάουζερ» του Χάινερ Μύλερ σε μετάφραση Ελένης Βαροπούλου και σκηνοθεσία και σκηνική εγκατάσταση Θόδωρου Τερζόπουλου. Μουσική: Παναγιώτης Βελιανίτης. Παίζουν: Θανάσης Αλευράς, Στάθης Γράψας, Αντώνης Μυριαγκός, Αλέξανδρος Τούντας.
Συμμετέχουν: Μαρία Μπέικου, Θόδωρος Τερζόπουλος. Πρεμιέρα την Τετάρτη 6/5 στο θέατρο Αττις, στις 21.00. Παραστάσεις ως τις 31 Μαΐου.
