Θυμάστε τον καιρό εκείνο τον παλιό- τότε που η Νέα Διακυβέρνηση δεν είχε κλείσει καλά καλά τους πρώτους δύο μήνες της στην εξουσία- τον σαματά για την αργία της Πρωτομαγιάς;

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, η Πρωτομαγιά του 2004 συνέπιπτε με την Κυριακή του Πάσχα. Η κυβέρνηση δεν ήξερε πώς να χειρισθεί το ζήτημα της χαμένης αργίας, με αποτέλεσμα ένα θέμα αστείο, εν σχέσει προς τα σοβαρά προβλήματα της διακυβέρνησης, όπως η αργία της Πρωτομαγιάς, να εξελιχθεί σε μείζον πολιτικό ζήτημα επί δύο εβδομάδες.

Τότε δεν παρεξηγήσαμε τους κυβερνώντες. Ηταν καινούργιοι στη δουλειά και εντελώς ανίδεοι. Είπαμε ότι, αργά ή γρήγορα, θα μάθουν και αυτοί όπως μαθαίνουν όλοι.

(Εδώ είδαμε το ΠαΣοΚ να εξελίσσεται από κόμμα του τριτοκοσμικού λαϊκισμού σε σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα επί Σημίτη… Γιατί να μη μάθουν λοιπόν και οι νεοδημοκράτες τα στοιχειώδη της διακυβέρνησης;)

Εκτοτε πέρασαν τεσσεράμισι χρόνια, αλλά οι κυβερνώντες παρέμειναν το ίδιο κουμπούρες. Διότι δυσκολεύεται ο κοινός νους να εξηγήσει το χάλι που ζήσαμε χριστουγεννιάτικα, εξαιτίας της καταφανούς ανικανότητας της κυβέρνησης να αποφασίσει αν η τελευταία Κυριακή του χρόνου ήταν εργάσιμη ή όχι. Η κυβέρνηση (αφού, ομολογουμένως, ξεθεώθηκε για να ελέγξει τις ταραχές και να σώσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος…) διέκοψε για τα Χριστούγεννα χωρίς προηγουμένως να έχει διευθετήσει το θέμα. Λες και η οικονομική κρίση δεν είχε συμπράξει με τις ταραχές ώστε το εμπορικό κέντρο της Αθήνας να βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής! Τους διέφυγε λόγω του στρες των τελευταίων ημερών; Δεν ήξεραν τι ακριβώς ήθελαν; Ηξεραν αλλά ντρέπονταν να το πουν, επειδή δεν ήθελαν να στενοχωρήσουν καμία πλευρά; Δεν ξέρω.

Το μόνο που ξέρω πλέον, κατόπιν αυτού, είναι η σχέση των Καραμανλήδων με τους Βουρβόνους. Αν μου επιτρέπετε να παραφράσω τη γνωστή ρήση του Σατωβριάνδου για τους Βουρβόνους ( δεν ξέχασαν τίποτε και δεν έμαθαν τίποτε ), οι Καραμανλήδες μοιάζουν με τους Βουρβόνους ως προς το δεύτερο σκέλος: δεν έμαθαν τίποτε – γρυ! Διαφέρουν ωστόσο από τους Βουρβόνους, διότι μάλλον έχουν ξεχάσει τα πάντα…

Η Ντόρα; Μένει!..

Ο Αλογοσκούφης; Βεβαίως μένει!

Ο Πάκης; Μένει επίσης…

Ο Στυλιανίδης; Ομοίως.

Ο Αρης; Και αυτός μένει.

Ο Καραμανλής μένει;

Το τελευταίο είναι το μόνο σοβαρό ερώτημα στον επικείμενο ανασχηματισμό και, βεβαίως, είναι το μόνο που δεν θα τεθεί.

Διότι- ας μην κοροϊδευόμαστε- η αδυναμία μιας κυβέρνησης να επιβάλει ένα μέτρο στήριξης των εμπορικών επιχειρήσεων, την επομένη μάλιστα των πρωτοφανών γεγονότων στο κέντρο της πρωτεύουσας, δεν είναι πρόβλημα που αφορά τη σύνθεση της κυβέρνησης. Δεν θεραπεύεται αν ο τάδε αλλάξει πόστο με τον δείνα. Είναι πρόβλημα Πρωθυπουργού. (Είναι πολύ ντροπαλός για τη δουλειά που κάνει, φοβούμαι…)

«Θα παλέψουμε, θα αγωνιστούμε και το αύριο θα είναι καλύτερο. Χρόνια πολλά.

Κωνσταντίνος Γκιουλέκας ». Ναι, είναι αλήθεια ότι το ευχετήριο SΜS του συμπαθούς και χαμηλών τόνων θεσσαλονικέως βουλευτού της ΝΔ θύμιζε, υφολογικά, ιαχή από τα χαρακώματα.

Κατανοητή στάση. Αφενός μεν οι καιροί δεν προσφέρονται για λυρικές περικοκλάδες, αφετέρου δε ο Κ. Γκιουλέκας πέρασε τους τελευταίους μήνες ετοιμάζοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση με τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και υποθέτω ότι, ψυχολογικά, βρισκόταν ακόμη μέσα σε ένα όρυγμα στο Καλπάκι- η κατάσταση που ονομάζεται στην αγγλική bunker mentality.

Εν τούτοις οφείλω να στηλιτεύσω τη στάση του κυρίου (τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας) που ξόδεψε 25 λεπτά προκειμένου να απαντήσει με δικό του SΜS στον καλοπροαίρετο βουλευτή ως εξής: « *** ***, ρε ***, ***, μην παίζεις με τα νεύρα μας. Να λείπουν οι αγώνες σας. Βολευόμαστε και έτσι».

Ξέρω ότι δεν είναι κακός άνθρωπος ο διαπράξας την απρέπεια, αλλά ότι αφέθηκε στην οργή του. Περιμένω την έμπρακτη μετάνοιά του. Περιμένω να λάβω επιστολή του, στην οποία θα έχει γράψει είκοσι φορές τη φράση «Δεν θα στενοχωρήσω ξανά τον Κ. Γκιουλέκα με κακά λόγια».

Μόνον είκοσι φορές. (Σε γοτθική επισεσυρμένη, εννοείται…)

Κύριε διευθυντά

Στις 21 Σεπτεμβρίου,την επομένη της παραίτησής του από την πρωθυπουργία,ο Εούντ Ολμερτ έδωσε μία συνέντευξη στη μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδα του Ισραήλ «Υedioth Αhronoth».Εκεί,διετύπωσε την τολμηρότερη διαπίστωσηπου θα μπορούσε ποτέ να κάνει ένας ισραηλινός πολιτικός για το Μεσανατολικό,αλλά και τη χρησιμότερη για την επικράτηση της ειρήνης: «Σε μερικά χρόνια,τα εγγόνια μου θα ρωτούν τι έκανε ο παππούς τους και τι είδους χώρα τούς παραδώσαμε.Το έχω πει στην εφημερίδα σας προ πενταετίας,θα το πω και σε εσάς σήμερα:έχουμε το παράθυρο μιας ευκαιρίας […] ώστε να κάνουμε το ιστορικό βήμα στις σχέσεις μας με τους Παλαιστινίους,ιστορικό επίσης και για τις σχέσεις μας και με τους Σύρους. Πρέπει να καταλήξουμε σε συμφωνία με τους Παλαιστινίους, νοουμένης της αποχώρησής μας από σχεδόν όλα- αν όχι απ΄ όλα- τα κατεχόμενα εδάφη.Κάποιο ποσοστό αυτών των εδαφών θα μείνει στα χέρια μας,αλλά πρέπει να δώσουμε και στους Παλαιστινίους το ίδιο.Χωρίς αυτόδεν θα υπάρξει ειρήνη».O δημοσιογράφος τον διακόπτειγια να ρωτήσει αν περιλαμβάνει και την Ιερουσαλήμ στον διακανονισμό. «Και την Ιερουσαλήμ» απαντά ο Ολμερτ και προσθέτει: «Οποιος μιλάει σοβαρά για την ασφάλεια στην Ιερουσαλήμ,όποιος δεν θέλει μπουλντόζες και τρακτέρ να συνθλίβουν τα πόδια των φίλων του- όπως συνέβη σε στενό φίλο μου- πρέπει να είναι έτοιμος να παραδώσει τμήματα της Ιερουσαλήμ».Οσο και αν τα σκάνδαλα,που τον οδήγησαν στην παραίτηση,έχουν μειώσει το κύρος του Ε. Ολμερτ (σημερινού υπηρεσιακού πρωθυπουργού),οι λόγοι του δείχνουν τον μόνο δρόμο σήμερα στη Μέση Ανατολήπου μπορεί να οδηγήσει στην ειρήνη.Είναι η αλήθεια ενός ανθρώπου που δεν έχει να χάσει τίποτε…

Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου

ΠΑΝΔΩΡΑ