Δεν είναι κινδυνολογία η πρόβλεψη ότι με την ανατολή του νέου- σωτηρίου;- έτους 2009 η πολύπλευρη κρίση στην οποία έχει βυθισθεί η χώρα μας θα βαθύνει επικίνδυνα και θα σημαδέψει για χρόνια πολλά το μέλλον, κυρίως των νέων γενεών. Είναι κρίση που αρχίζει από την πολιτική, διεισδύει στην οικονομία και διαχέεται στην κοινωνία.
Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν την εικόνα της απογοήτευσης και της αγωνίας της κοινής γνώμης, που ζούμε όλοι καθημερινά στον μικρό ή μεγάλο περίγυρό μας. Η συνήθης απάντηση των πολιτικών είναι ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ετσι είναι. Οταν γίνουν εκλογές κάποιο από τα δύο κόμματα εξουσίας θα κερδίσει και θα σχηματίσει κυβέρνηση. Είναι η πολιτική διέξοδος. Προλαβαίνω την πιθανή ένσταση αναγνωστών στην εκτίμηση ότι το εκλογικό παιχνίδι θα παιχθεί ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ. Η εκτίμηση αυτή πηγάζει από τη διαπίστωση ότι τα δύο κόμματα της Αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλουν να εμπλακούν στις ευθύνες της κυβερνητικής εξουσίας. Μια χαρά περνάνε με την ακτιβιστική πολιτική τους, τη μεταξύ τους αντιπαράθεση και την κοινή προσπάθεια ταύτισης του ΠαΣοΚ με τη Νέα Δημοκρατία, κληρονομιά του ιστορικού δόγματος «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Αυτή η εκτίμηση είναι εδραιωμένη και στους πολίτες. Στη δημοσκόπηση που δημοσίευσε την περασμένη Κυριακή «Το Βήμα» το 70% αντιμετωπίζει τα δύο κόμματα της Αριστεράς ως κόμματα διαμαρτυρίας και μόνο το 29,4% πιστεύει ότι μπορούν να συμβάλουν σε αξιόπιστες κυβερνητικές λύσεις.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η πολιτική διέξοδος από το πολιτικό αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει η πρωτοφανής αποτυχία της «νέας διακυβέρνησης» του κ. Καραμανλή, που συνέβαλε στη διεύρυνση και εμβάθυνση της αναξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών. Και η λύση δεν είναι ο επικείμενος ανασχηματισμός, που και αυτός- όπως το «mea culpa» για το Βατοπαίδι- εμφανίζεται ως μέσο για την ανάκαμψη της ΝΔ! Ούτε και η προσφυγή στις εκλογές για τη ανάδειξη μιας νέας κυβέρνησης, με πιθανότερη, κατά τις δημοσκοπήσεις, εκείνη του ΠαΣοΚ.
Είναι προφανές ότι η κυβερνώσα παράταξη πάσχει από «εγγενείς αδυναμίες» που φθάνουν ως την ηγεσία της και συνεπώς είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να επανακτήσει τους ψηφοφόρους που την εγκατέλειψαν. Παρά το υψηλό ποσοστό (68,7%) των πολιτών που δηλώνουν δυσαρεστημένοι από αυτήν, είναι υψηλό (45,9%) το ποσοστό εκείνων που τάσσονται υπέρ της εξάντλησης της τετραετίας. Ο κ. Καραμανλής έχει πίστωση χρόνου. Δικό του πρόβλημα πώς θα την αξιοποιήσει.
Από την άλλη πλευρά, οι πολίτες στέλνουν ένα ακόμη μήνυμα στην ηγεσία του ΠαΣοΚ. Αυξάνεται η προτίμησή τους στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στον αρχηγό της, αλλά είναι υψηλό το ποσοστό εκείνων που δεν έχουν πεισθεί ότι μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση με αλλαγή κυβέρνησης. Απόλυτος ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας. Και απόλυτη σύγχυση. Είναι συγκλονιστική η απάντηση των πολιτών. Την επαναλαμβάνω: το 68,7% αποδοκιμάζει την κυβέρνηση αλλά μόνο το 46,1% ζητεί να φύγει, ενώ το 45,9% επιθυμεί να εξαντλήσει την τετραετία! Το ποσοστό 46,1% υπολείπεται σχεδόν κατά 12 μονάδων του ποσοστού (55,1%) που συγκεντρώνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στις προτιμήσεις των πολιτών!
Αν η πολιτική ηγεσία δεν επανακτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, δεν έχει νόημα η αναζήτηση ευθυνών για την πολύπλευρη κρίση στους άλλους «κοινωνικούς εταίρους» και στην πνευματική ηγεσία και στους εκπαιδευτικούς για την τραγική κατάσταση στη δημόσια Παιδεία. Η κρίση είναι πρωτίστως πολιτική και η ευθύνη για την αναστροφή της επαφίεται στον «πατριωτισμό» των κομμάτων και των ηγεσιών τους.
