O Νίκος γεννήθηκε το 1981.
Τα Χριστούγεννά του, όπως λέει, θα είναι «φυσιολογικά και παραδοσιακά ελληνικά». Θα τα περάσει, όπως όλοι, «μαζί με φίλους και τους κοντινούς μου ανθρώπους». Φυσιολογικά και ελληνικά. Αν και όχι ακριβώς. Γιατί ο Νίκος μπορεί να γεννήθηκε στην Ελλάδα, να πήγε σχολείο στην Ελλάδα, να ζει πάντα και να εργάζεται στην Ελλάδα, αυτή να καταλαβαίνει ως δική του χώρα, αλλά έπειτα από 27 ολόκληρα χρόνια δεν «μετριέται» για Ελληνας. Δεν «μετριέται» καθόλου…
Το επώνυμό του είναι το πρόβλημα. Οντουπιτάντ. Ο πατέρας και η μητέρα του μετανάστευσαν από τη Νιγηρία στην Ελλάδα δύο χρόνια προτού γεννηθεί.
Ο πρόσφατος νόμος για τα παιδιά των μεταναστών, τη «δεύτερη γενιά», δίνει όλη κι όλη τη δυνατότητα κάτω από πληθώρα προϋποθέσεων να λάβουν απλώς μια μορφή κάρτας παραμονής «μακράς διαρκείας». «Η πολιτεία κάνει τα ελάχιστα αντί για τα αυτονόητα, δηλαδή τη χορήγηση της ελληνικής υπηκοότητας.
Ακολουθεί λογικές αποκλεισμού» λέει ο Νίκος. «Γιατί να μην έχω τις ευκαιρίες να ανταποδώσω στην κοινωνία όσα εκείνη μου προσέφερε, τη μόρφωση, τη νοοτροπία και την κοινωνικοποίηση;» αναρωτιέται. Και δίνει μόνος του την άβολη απάντηση: «Ο Ελληνας ακόμη ζει με τα στερεότυπα άλλων εποχών. Το μοτίβο του είναι “καλοί οι ξένοι αλλά μακριά από το σπίτι μου”, ακόμη και αν ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται έχει γεννηθεί στο ίδιο μαιευτήριο με αυτόν».
Ο Νίκος εργάζεται τις καθημερινές σε μια εισαγωγική εταιρεία, ενώ παράλληλα σπουδάζει Μηχανολογία Ιατρικών Οργάνων στα ΤΕΙ Αιγάλεω. Στο παρελθόν είχε ασχοληθεί και με τον αθλητισμό όντας παίκτης του μπάσκετ, αθλητής του στίβου και πυγμάχος στον Πανελλήνιο.
Στην ίδια θέση βρίσκονται, σύμφωνα με υπολογισμούς της ομάδας που έχουν ιδρύσει τα παιδιά των μεταναστών «Δεύτερη Γενιά», περίπου 200.000 άτομα.
«Βρισκόμαστε σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρείας. Δεν είμαστε ουσιαστικά και τυπικά πολίτες κανενός κράτους, δεν μπορούμε να έχουμε επίσημα έγγραφα, ούτε καν διαβατήριο» σημειώνει ο Νίκος, ο οποίος μέσα στο 2009 θα ήθελε να εκπληρώσει το όνειρό του: «Ενα ταξίδι στο εξωτερικό με διαβατήριο της πατρίδας μου, της Ελλάδας».
Ισως στις ΗΠΑ, τη χώρα του Μπαράκ Ομπάμα; Ο Νίκος χαμογελάει: «Ανεξαρτήτως της αλλαγής αλλά και της πολιτικής που τελικά θα εφαρμόσει ο νέος αμερικανός πρόεδρος, αυτή η ιστορία σε ό,τι αφορά εμάς εδώ εμπεριέχει μια μεγάλη υποκρισία. Προκάλεσε θετικά αισθήματα για μια άλλη χώρα, μια διαφαινόμενη νέα πολιτική πραγματικότητα που η ίδια η Ελλάδα αρνείται στους έγχρωμους δεύτερης γενιάς, την αναγνώριση της ελληνικής υπηκοότητας και των αντίστοιχων πολιτικών δικαιωμάτων του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, όπως συνεπάγεται η ιδιότητα του έλληνα πολίτη»…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ
