Αν ο Μουντάζερ αλ Ζαΐντι είχε πετάξει τα παπούτσια του στον Τζορτζ Μπους μία εβδομάδα νωρίτερα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχε κερδίσει το βρετανικό βραβείο της «Ξένης αθλητικής προσωπικότητας της χρονιάς». Η ιδέα φαίνεται ακόμη ευφυέστερη αν σκεφθεί κανείς ότι ένα από τα αυξημένα μέτρα διεθνούς ασφαλείας που έχουν υιοθετηθεί τελευταία για την προστασία ενδεχόμενων στόχων είναι ο έλεγχος για εκρηκτικά κρυμμένα στα παπούτσια των επίδοξων τρομοκρατών. Τώρα στη Βαγδάτη οι αστυνομικοί θα σταματούν τους ανθρώπους και θα λένε: «Παρακαλώ, μπορείτε να ανοίξετε την τσάντα από εκρηκτικά που κρατάτε για να δούμε αν κρύβετε μέσα σανδάλια;».
Το μαγνητοσκοπημένο περιστατικό είναι το δημοφιλέστερο βιντεοκλίπ στον πλανήτη και επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η προεδρία του Μπους λήγει με ταπεινωτικό τρόπο, σαν να είναι ένας ενοχλητικός, ηλικιωμένος συγγενής που έχει φορτωθεί για τα Χριστούγεννα και όλη η Αμερική λέει: «Πόσο στο καλό θα μείνει ακόμη; Πέντε εβδομάδες; Μήπως να τον πάμε ως την Αλάσκα να τον αφήσουμε με τις φώκιες; Δεν νομίζω κάτι τέτοιο να θεωρείται αντισυνταγματικό».
Ο Μπους αντέδρασε, λέγοντας ότι ο κ. Αλ Ζαΐντι «επεδίωκε απλώς να τραβήξει την προσοχή». Ναι, αυτό ήταν. Ελεγε δήθεν ότι ήθελε να διαμαρτυρηθεί για τον πόλεμο και την κατοχή, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένας επιδειξιομανής που απορρίφθηκε από το «Ιράκ έχεις ταλέντο» και γι΄ αυτό πέταξε τα παπούτσια του σε μια απελπισμένη προσπάθεια να βγει στην τηλεόραση.
Υπό μια έννοια, όμως, τι άλλο μπορεί να πει ή να σκεφτεί ο Μπους; Πίστευε ότι θα τον υποδεχθούν σαν απελευθερωτή, ύστερα όμως από πέντε χρόνια είναι σε τέτοιο βαθμό απεχθής ώστε ένας άνθρωπος που του πέταξε τα παπούτσια του έγινε στη στιγμή εθνικός ήρωας. Δεν μπορεί να παραδεχθεί αυτή την αποτυχία, γι΄ αυτό και απαντάει σαν να του επετέθη ένα μοναχικό, δύσκολο σχολιαρόπαιδο.
Αν έβλεπε έναν βομβιστή αυτοκτονίας να πέφτει σε ένα κομβόι και να ανατινάζει το μισό στρατόπεδο, θα έλεγε: «Ειλικρινά, χάνετε απλώς τον χρόνο σας». Ισως γι΄ αυτό η κατοχή να έχει γίνει πιο δυσάρεστη απ΄ ό,τι νόμιζε: όλη η χώρα πάσχει από το Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής ή τρώνε πολλά γαριδάκια.
Ο επιζητών την προσοχή Αλ Ζαΐντι κατηγορήθηκε για «βάρβαρη και ατιμωτική ενέργεια». Το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ειρωνικό, όταν αυτό που καταγγέλλει είναι ότι ο Μπους προκάλεσε 1 εκατ. θανάτους και εθνοκάθαρση και σάρωσε το μεγαλύτερο μέρος των πόρων της χώρας. Ο Αλ Ζαΐντι πέταξε ένα παπούτσι και αποκάλεσε τον Μπους «σκύλο». Είναι σαν η κόρη του Γιόζεφ Φριτσλ να έλεγε: «Μπαμπά, μου φέρθηκες σαν γουρούνι» και αυτός να απαντούσε: «Μα τι βάρβαρο! Εντάξει, έχουμε κάποιες διαφορές, δεν υπάρχει όμως λόγος να μιλάς έτσι».
Ωστόσο από μια άποψη μπορεί να συγχωρήσει κανείς την έκπληξη του Μπους απέναντι στο γεγονός ότι τον απεχθάνονται στη Βαγδάτη αφού, όπως όλοι οι πολιτικοί που επισκέπτονται την πόλη, βλέπει μόνο ένα υπερβολικά προστατευμένο κομμάτι μιας εξωπραγματικής γωνιάς. Υστερα, πίσω από μέτρα ασφαλείας αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, κηρύσσουν ότι όλα πάνε καλά. Είναι σαν να έχει πάει κάποιος σε ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα στην Ταγγέρη και να λέει «λοιπόν, εγώ έχω πάει στην Αφρική και όλα αυτά που λένε ότι ο κόσμος πεθαίνει της πείνας είναι μπούρδες».
Είναι τόσο προστατευμένοι από την αυθεντική κοινή γνώμη ώστε όταν κατά τύχη αντιμετωπίσουν την οργή που τόσοι πολλοί αισθάνονται απέναντί τους είναι αναγκασμένοι να την προσπεράσουν ως ανοησία. Οι μισητοί άρχοντες σε όλη την Ιστορία συμπεριφέρονταν έτσι, από τον Λουδοβίκο ΙΣτ΄ ως τον Τσαουσέσκου, θεωρώντας όσους φώναζαν εναντίον τους έναν μικρό αριθμό μη αντιπροσωπευτικών ηλιθίων.
Πολλοί δημοσιογράφοι τώρα αποδέχονται τη γραμμή ότι η κατοχή λειτουργεί επειδή τα πράγματα «πάνε καλύτερα». Αυτό όμως συμβαίνει επειδή οι σκοτωμοί και η εθνοκάθαρση που έχει προκαλέσει η κατοχή έχουν στο μεγαλύτερο μέρος τους ολοκληρωθεί. Είναι σαν να λέει κανείς: «Εχουμε θαυμάσια νέα από το νοσοκομείο, ο μπαμπάς δεν έχει αυτό τον πόνο στο στομάχι εδώ και περισσότερο από μία εβδομάδα. Λένε βέβαια ότι αυτό συμβαίνει επειδή είναι νεκρός, αλλά είναι απόδειξη ότι πάει καλύτερα».
Ετσι, ο Μουντάζερ αλ Ζαΐντι συνελήφθη και μπορεί να περάσει αρκετά χρόνια στη φυλακή, παρά το γεγονός ότι υποστηρίζεται από τεράστιες διαδηλώσεις σουνιτών και σιιτών σε μια χώρα η οποία «δόθηκε πίσω στους Ιρακινούς». Ο άνθρωπος θα έπρεπε να ανακηρυχθεί Ανθρωπος της Χρονιάς. Αν οι πολιτικοί θέλουν πραγματικά να συνδέσουν ξανά την πολιτική με τον λαό, το παράδειγμά του θα πρέπει να βρει μιμητές. Αν κάποιες σχολαστικά οργανωμένες συνεντεύξεις Τύπου τελείωναν με τους υπουργούς να κάνουν βουτιά κάτω από το βάθρο για να αποφύγουν μια βολή από ιπτάμενα παπούτσια, ίσως περισσότερος κόσμος να έμπαινε στον κόπο να ενδιαφερθεί.
