«Να καταλάβουμε το περίπλοκο μείγμα» Ο κ. Σπύρος Κουβέλης, βουλευτής Επικρατείας του ΠαΣοΚ, γράφει:
Διάβασα το άρθρο του κ. Γ. Πρετεντέρη «Εκτός Ευρώπης» την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου. Πέρα από την αναφορά σε δήλωσή μου στη «Figaro», από την οποία μεταφέρεται μόνο ένα μέρος, με κίνδυνο να αποδοθεί διαφορετικό νόημα, θέλω να διατυπώσω κάποιες απόψεις, σε διαφορετική κατεύθυνση από το άρθρο αυτό και επειδή, νομίζω, πρέπει να επιδιώξουμε μια σοβαρή και νηφάλια πολιτική συζήτηση για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αν πράγματι αναζητούμε λύση. Η προφανής και εύκολη απάντηση για τους λόγους πίσω από τα γεγονότα είναι ήδη γνωστή όσο και άχρηστη. Αν ως κοινωνία δεν θέλουμε να κοιτάξουμε αυτά που απαιτούν προσπάθεια και θυσίες για να αλλάξουν μπορούμε πολύ εύκολα να αποδώσουμε τα γεγονότα σε γνωστές, κλισέ σχεδόν αιτίες: οι γνωστοί-άγνωστοι, οι ομάδες που θέλουν να αξιοποιήσουν πολιτικά τα γεγονότα, το εφηβικό ξέσπασμα, η αδράνεια του κράτους. Ετσι όμως διαλέγουμε να μη μιλήσουμε για τα πραγματικά προβλήματα. Διαλέγουμε να μείνουμε ακριβώς εκεί που ήμασταν, αποδεχόμαστε να διολισθαίνουμε ως κοινωνία και ως χώρα στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης. Οι νέοι στην Ελλάδα δεν είναι ούτε κουτοί ούτε άβουλοι και η καλύτερη υπηρεσία που μπορούμε ως πολιτικοί να τους προσφέρουμε είναι να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να καταλάβουμε το περίπλοκο μείγμα διλημμάτων, απογοήτευσης και ανησυχίας που αντιμετωπίζουν στη σημερινή Ελλάδα. Ολόκληρο το κείμενο της δήλωσής μου στη «Figaro» έλεγε: «Οι νέοι ανησυχούν για το μέλλον τους. Αποτελούν τη γενιά των 600 ευρώ, καθώς παρ΄ όλα τα πτυχία τους είναι θύματα του μεγαλύτερου ποσοστού ανεργίας της Ευρώπης. Σε μια περίσταση που δεν βρίσκουν τη θέση τους ούτε μέσα στη διαφθορά της πολιτικής, αλλά ούτε και στην αγορά εργασίας, δέχονται με δύναμη το ράπισμα από την οικονομική κρίση. Αυτή η βίαιη αντίδραση είναι μια φωνή κοινωνικής απόγνωσης που οι διοικούντες θα έπρεπε να ακούσουν». Η αναγνώριση αυτής της κατάστασης δεν έχει σκοπό να χαϊδέψει τα αφτιά κανενός. Η κρίση στην οποία βρίσκεται ήδη η Ελλάδα είναι πολύπλοκη. Είναι εσωτερική και διεθνής. Είναι οικονομική, περιβαλλοντική, κοινωνική, θεσμική. Το να κάνουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτε για όλα αυτά είναι πολύ βολικό: δεν χρειάζεται να δώσουμε απαντήσεις. Κλείνω θυμίζοντας ότι μετά τα αντίστοιχα γεγονότα του Παρισιού, άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση που έβαλε στο τραπέζι μεγάλα και σημαντικά προβλήματα της Γαλλίας: τους μετανάστες, τον αποκλεισμό, την ανεργία των νέων, τη σχέση δημοκρατίας και καταστολής. Η Ευρώπη σε τέτοιες περιπτώσεις έχει το θάρρος να συζητάει ανοιχτά για τα προβλήματά της. Εμείς;
«Δικαιούται;» Ο κ. Γιώργος Σουρμελής, από το Π.Φάληρο,γράφει:
Θα ήθελα να ρωτήσω τους αρμοδίους του ΔΣΑ και του υπουργείου Δικαιοσύνης αν ο γνωστός Α. Κούγιας δικαιούται να διατηρεί την ιδιότητα του δικηγόρου μετά και την κατασυκοφάντηση και καθύβριση της μνήμης ενός δολοφονημένου παιδιού για να δικαιολογήσει τον δολοφόνο πελάτη του.
«Αμεσότερα» Ο κ. Αλέξανδρος Παππάς γράφει:
Ολοι μας ξέρουμε να κριτικάρουμε, να διαδηλώνουμε, να καταστρέφουμε και να λέμε πόσο άσχημα δουλεύει το κράτος, αλλά κανένας δεν κάνει μία εποικοδομητική συγκεκριμένη πρόταση. Ολοι θέλουμε να υπάρχουν δουλειές, αλλά εκτός της πρότασης να προσλάβει το κράτος κι άλλους δημόσιους υπαλλήλους, δεν έχω ακούσει. Ολοι θέλουμε καλύτερη Παιδεία, αλλά τι ακριβώς θέλουμε; Το μόνο που ακούει κανείς είναι να διατίθεται μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ στην Παιδεία. Τι όμως θα τα κάνουμε τα παραπάνω χρήματα; Θέλουμε περισσότερους καθηγητές; Θέλουμε καλύτερα εργαστήρια; Θέλουμε περισσότερες αίθουσες; Αυτό που βρίσκω σωστό να απαιτήσουμε είναι άμεση δημοκρατία. Να μπορούν οι πολίτες, όταν έχουν μαζευτεί 100.000 υπογραφές, να ψηφίσουν εάν θέλουν να χρηματοδοτηθεί το τάδε εκπαιδευτικό ίδρυμα, εάν θέλουμε να αυξήσουμε τους φόρους, εάν θέλουμε να κατασκευαστεί ένας αυτοκινητόδρομος, εάν θέλουμε να αποχωρήσουμε από την ΕΕ κ.λπ. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, οι πολίτες θα αισθάνονται ότι διαμορφώνουν την πολιτική της χώρας, θα αποδέχονται τις αποφάσεις που παίρνονται, γιατί θα προέρχονται κατευθείαν από τον λαό και όχι από την κυβέρνηση, και τα προβλήματα θα λύνονται δημοκρατικά και όχι βίαια με διαδηλώσεις και καταστροφές. Το να αλλάξουμε τα πρόσωπα που μας διοικούν, σπάνια αλλάζει κάτι στην πραγματικότητα. Μόνο όταν ο λαός μπορεί να προτείνει και να αποφασίζει για συγκεκριμένα προβλήματα μπορούμε να αλλάξουμε κάτι και να είναι ευρέως αποδεκτό.
«Αίγυπτος» Ο κ. Χρίστος Γούδης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών, γράφει:
Η χώρα μας τις τελευταίες ημέρες, εθισμένη από τη μακρόχρονη εκτροφή της με την πνευματική θαλιδομίδη του εθνομηδενισμού και του ευρωπαρασιτισμού και αναβράζουσα (δικαίως) από τις πάσης φύσεως οικονομικές και πολιτικές πομφόλυγες των διαχειριστών της εξουσίας, «βλακίεται και μαλακίεται». Η κοινωνία μας, διακατεχόμενη από τα ψυχεδελικά σύνδρομα του «προοδευτικού» παιδισμού, του φαντασιακού αναρχισμού, της ιδεοληψίας περί του ηρωικού μεγαλείου των βλαστών της και της μανίας καταδιώξεως από απροσδιόριστες (αλλά υπαρκτές;) δυνάμεις του σκότους, αυτοϋβρίζεται, αυτοεξευτελίζεται, αυτοκαταστρέφεται, αυτοτιμωρείται και αυτοβυθίζεται. Η «εξέγερση των παίδων» των βολεμένων νεοαστών ενάντια στο «φαίνεσθαι» της βιτρίνας, που όμως κατά κόρον υιοθετούν στην καθημερινότητα του «είναι» τους, ξεκίνησε με πυροκροτητή την ακραία βιαιοπραγία ορισμένων γόνων των λαϊκών στρωμάτων που κατά συντριπτική πλειονότητα επανδρώνουν τις τάξεις των κατασταλτικών δυνάμεων της (ανύπαρκτης) τάξεως. Το εκρηκτικό αυτό μείγμα, το συγκροτούμενο από τα εύοσμα νεαρά άνθη της αστικής προπέτειας, αναίδειας και αυθαιρεσίας (των μαμάδων και των μπαμπάδων τους), την ψυχοτροπική χλωρίδα των εν διεγέρσει συνασπισμένων ουτοπιστών (της «έκστασης» και της ονειροβασίας), το κουτόχορτο των αφελών συνοδοιπόρων (του «ήμουν κι εγώ εκεί») και τα αγριόχορτα του βουνού και του κάμπου (της αρματολικής παράδοσης), σε συνδυασμό με τη διανοητική καχεξία των ραδιοτηλεοπτικών ωδικών πτηνών («ακόμη ένας φλεγόμενος κάδος σκουπιδιών, η “στιγμή της αλήθειας” επέστη, τώρα διάλειμμα για διαφημίσεις») και τη συνακόλουθη επέλαση λεηλασίας των μεταναστευτικών ακρίδων («γιούρια γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια»), κινδυνεύει να μεταλλάξει την Ελλάδα σε Αίγυπτο. Η Αίγυπτος, όμως, για να κυβερνηθεί, χρειάστηκε μια αλβανική δυναστεία με τελευταίο απόγονο τον Φαρούκ ή έναν οραματιστή του αραβικού εθνικισμού με πρώτο διδάξαντα τον Νάσερ. Το ερώτημα είναι: Θέλουμε η χώρα μας να γίνει Αίγυπτος;
Ο κ. Ιωάννης Θ. Χαλκίδης, πρόεδρος του ΔΣ και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Ολυμπιακή Αεροπορία Υπηρεσίες ΑΕ,γράφει:
Με ιδιαίτερη έκπληξη διάβασα το άρθρο της συντάκτριάς σας κυρίας Ελευθερίας Κόλλια στη σελίδα Α45 στο «Βήμα της Κυριακής» της 23ης Νοεμβρίου τρέχοντος με τίτλο «Η Ολυμπιακή πεθαίνει αλλά το ρουσφέτι ζει». Είχα πάντοτε την εντύπωση ότι οι έννοιες «ρεπορτάζ» και «επαληθευμένη πληροφορία» είναι σαφώς αλληλένδετες, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση αυτό απέχει τόσο από την πραγματικότητα όσο και τα περιγραφόμενα από την αλήθεια. Και εξηγώ τη θέση μου σχολιάζοντας σημείο προς σημείο τα όσα υποστηρίζει το εν λόγω δημοσίευμα.
1. Δεν υπάρχει Γενική Διεύθυνση αλλά Εταιρική Μονάδα Εμπορικής Πολιτικής. Αυτή η Εταιρική Μονάδα Εμπορικής Πολιτικής έχει δημιουργηθεί πρόσφατα και η στελέχωσή της είναι σε εξέλιξη.
2. Στην Τεχνική Βάση χρησιμοποιήθηκε, σε θέση που χήρευε επί μακρόν, ένα αξιολογότατο στέλεχος με ιδιαίτερα ευρύ γνωστικό πεδίο στα θέματα της Τεχνικής Βάσης και εμπειρία από αντίστοιχες θέσεις ευθύνης. Η δε αποτελεσματικότητά του, το ήθος, η ευθύτητά του, καθώς και η ευρύτατη αποδοχή του από το σύνολο των συναδέλφων του (προϊσταμένων και υφισταμένων) στο σύντομο χρονικό διάστημα που βρίσκεται στη θέση αυτή πείθουν για την ορθότητα της επιλογής.
3. Στη Γενική Διεύθυνση Οικονομικών Υπηρεσιών ορίστηκε στο τελευταίο ΔΣ ως γενικός διευθυντής το στέλεχος που εκτελούσε επί τέσσερα συναπτά έτη «προσωρινώς» χρέη γενικού οικονομικού διευθυντή. Οι δε συνολικές αποδοχές του, περιλαμβανομένου του επιδόματος των 1.300 ευρώ στο οποίο αναφέρεστε, δεν ξεπερνούσαν τις μέσες μηνιαίες αποδοχές απλού υπαλλήλου της ΟΑΥ και ήταν λιγότερες από τις μισές των υπόλοιπων γενικών διευθυντών της εταιρείας.
4. Ο διευθυντής της Εταιρικής Μονάδας Ανθρωπίνου Δυναμικού (και όχι Διοικητικού) αποτελεί περίπτωση εργαζομένου με βαθύτατη γνώση όχι μόνο της ίδιας της εταιρείας αλλά και της κείμενης εργατικής νομοθεσίας. Τα δε πτυχία του, τα οποία αμφισβητεί το εν λόγω ρεπορτάζ, είναι στη διάθεσή σας.
5. Δεν υπάρχει εξωτερικός νομικός σύμβουλος της εταιρείας. Η εταιρεία προσφεύγει σε εξωτερικούς νομικούς συμβούλους όπως κάθε άλλη εταιρεία του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα σε περιπτώσεις που είτε το μειούμενο αριθμητικά προσωπικό των νομικών υπηρεσιών της δεν δύναται να αντεπεξέλθει στο ήδη βαρύ φορτίο του είτε όταν πρόκειται για ιδιαίτερα εξειδικευμένα νομικά θέματα που δεν καλύπτονται από το υφιστάμενο δυναμικό.
6. Οσον αφορά την επιλογή γραμματέων μου, σας πληροφορώ ότι ξεκίνησα με δύο γραμματείς εκ του προσωπικού της εταιρείας και μία εξωτερική συνεργάτιδα. Από τις δύο εταιρικές η μία πρόδωσε κατάφωρα την εμπιστοσύνη μου (και απλώς τη μετέθεσα χωρίς να την απολύσω, όπως θα είχα το δικαίωμα), η δε δεύτερη βγήκε σε παρατεταμένη άδεια λόγω δύσκολης εγκυμοσύνης. Σήμερα απασχολώ τρεις γραμματείς (εκ των οποίων η μία εταιρική) με ιδιαίτερα προσόντα γλωσσομάθειας, υπολογιστών και τρόπων ευγενείας σε ένα γραφείο ιδιαιτέρων απαιτήσεων που συνήθως εργάζεται από τις 8.30 ως τις 23.00.
7. Τέλος, όσον αφορά το θέμα της ανάθεσης κατάρτισης των ισολογισμών από το 2004 (και όχι 2003) ως σήμερα, επιτρέψατέ μου να σας ενημερώσω ότι το ΔΣ της εταιρείας έλαβε την απόφαση και κατακύρωσε στη μειοδότρια εταιρεία τον σχετικό διαγωνισμό και το όλο έργο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Απορώ πώς υποστηρίζει το εν λόγω ρεπορτάζ ότι δεν υπάρχει καν απόφαση του ΔΣ για το θέμα αυτό.
Διατηρητέες πολυκατοικίες Ο κ. Κωνσταντίνος Δ.Μάλλιος, καρδιολόγος,από την Αθήνα,γράφει:
Δεν διαθέτω αρχιτεκτονικές γνώσεις και ως εκ τούτου δεν δύναμαι να κρίνω εάν οι προσφυγικές πολυκατοικίες της λεωφόρου Αλεξάνδρας πρέπει να χαρακτηρισθούν διατηρητέες. Εχω όμως μάτια και βλέπω ποια είναι σήμερα η εξωτερική τους κατάσταση. Η εμφάνισή τους είναι ίδια και απαράλλακτη με εκείνη της εποχής της διενέργειας των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα (2004) που ανάγκασε τους υπευθύνους να τις καλύψουν για να μην τις δουν οι ξένοι! Κρίμα που οι επισκέπτες μας στερήθηκαν τη θέα τους! Αρκεί όμως που τις βλέπουμε και τις θαυμάζουμε εμείς καθημερινά. Διατηρητέος, κατά τα λεξικά, είναι αυτός που είναι επιβεβλημένο να συντηρηθεί, να διατηρηθεί από τη φθορά. Τώρα, αν τα σημερινά χάλια των πολυκατοικιών αφήνουν να εννοηθεί ότι υπάρχει κάποιο τέτοιο ενδιαφέρον, είναι οφθαλμοφανές και δεν χρήζει περαιτέρω σχολιασμού. Δεν αρκεί οι πολυκατοικίες να κριθούν διατηρητέες, πρέπει και να διατηρηθούν. Με παχιά όμως λόγια δεν γίνεται αυτό. Ο αέρας από μόνος του δεν φθάνει. Δυστυχώς: Δει δη χρημάτων, ω άνδρες Αθηναίοι…
Ηθος, ύφος Ο κ. Παναγιώτης Ντάτσουλης, συνταξιούχος δημοσιογράφος, από τη Θεσσαλονίκη, γράφει:
Δεν έχω φιλοσοφική γνώση για να αναλύσω τι σημαίνουν ήθος και ύφος. Θα πω πώς εγώ νιώθω, όπως βγαίνει από την ψυχή μου. Το ήθος και το ύφος είναι έννοιες αλληλένδετες και πηγάζουν από την αγωγή, την παιδεία, την ιδεολογία και προπαντός τον χαρακτήρα μας. Ενισχυτικό, βέβαια, ρόλο στην εξέλιξη αυτών των χαρακτηριστικών του ανθρώπου είναι το κοινωνικό σύστημα που ζούμε και βιώνουμε. Ο καπιταλισμός και ο κατ΄ εξοχήν τρόπος εξουσίας του, όπως για την εδραίωσή του ανασύρονται από τον πυθμένα της επιβολής ο αυταρχισμός, η αλαζονεία, η προπαγάνδα, η παραπληροφόρηση, η κατάχρηση εξουσίας και σε τελευταία ανάλυση ο αλήτικος πολιτικός τσαμπουκάς, η αγυρτεία και ο καιροσκοπισμός ορισμένων εξουσιαστών που έχοντας το πεπόνι και το μαχαίρι μπορούν να χειρίζονται ανενδοίαστα όπως αυτοί θέλουν. Το ήθος και το ύφος δεν διδάσκονται σε κανένα πανεπιστήμιο της Γης. Απορρέουν από την ψυχή μας και τις πατροπαράδοτες κληρονομιές που μας γαλούχησαν η λαϊκή θυμοσοφία ενός Μακρυγιάννη και η παλικαριά ενός Κολοκοτρώνη. Ηθος και ύφος πηγαίνουν παρέα με τη ρωμαϊκή λεβεντιά και το φιλότιμο. Ηθος και ύφος σημαίνει μπέσα. Σημαίνει αντιμετώπιση του πολιτικού και ανταγωνιστικού μας αντιπάλου από ίδιες θέσεις, από ίδια επίπεδα, από το ίδιο ύφος, ώστε να μπορούμε να τον βλέπουμε στα μάτια και όχι να νιώθουμε υπεράνω πάσης κριτικής. Ηθος και ύφος σημαίνει ποιότητα ανθρώπου και δεν είναι (υπο)προϊόν μιας (υπο)κουλτούρας. Ηθος και ύφος σημαίνει αντρίκειος λόγος και ντόμπρα συμπεριφορά και δεν σημαίνει «ανοίγω το στόμα, υβρεολογώ και όποιον πάρει ο Χάρος…». Και όταν αυτός ο άλλος τολμήσει να μου αντιπαρατεθεί, τότε τον τυλίγω σε μια κόλλα χαρτί και τον στήνω στον τοίχο. Αυτό είναι ανανδρία, αυτό είναι ξετσιπωσιά και χυδαιότητα. Λίγη τσίπα, λίγη ντροπή δεν βλάπτει.
Κολέγια Ο κ. Δημήτριος Βασλής, από το Παληό Καβάλας, γράφει:
Την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου η εκπαιδευτική κοινότητα διαδήλωσε την αντίθεσή της στην αναγνώριση των κολεγίων ελευθέρων σπουδών, διότι το άρθρο 16 του Συντάγματός μας καθορίζει τη δωρεάν Παιδεία στη χώρα μας. Οι διαδηλωτές ζήτησαν από την κυβέρνηση την απαγόρευση της λειτουργίας των κολεγίων, επίσης την ακύρωση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου το οποίο καταδίκασε για τρίτη φορά τη χώρα μας για τη μη αναγνώριση των κολεγίων ελευθέρων σπουδών, τα οποία λειτουργούν πολλά χρόνια νομότυπα. Οι διοργανωτές δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν τις διαδηλώσεις τους. Στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχει δωρεάν Παιδεία, αφού όλοι οι μαθητές φτωχοί και πλούσιοι παίρνουν βοηθητικά μαθήματα από τα ιδιωτικά φροντιστήρια, από το Δημοτικό ως τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Για αυτό τον λόγο το 50% της κοινωνίας μας στηρίζει την απρόσκοπτη λειτουργία των κολεγίων και για τον ίδιο λόγο το πάθος των διαδηλωτών μεγάλο, αλλά το πλήθος μικρό. Η εκπαιδευτική κοινότητα και οι πρυτάνεις αντί να παραπλανούν τον κόσμο ας ασχοληθούν με σοβαρότερα προβλήματα των κρατικών ιδρυμάτων, όπως είναι οι καταλήψεις και οι καταστροφές από εξωσχολικούς, η κομματικοποίηση. Πρόσφατα ανακοινώθηκαν τα 100 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Ανάμεσά τους δεν ήταν ούτε ένα ελληνικό. Για αυτό φταίνε τα κολέγια ελευθέρων σπουδών;
«Αλί και τρισαλί» Η κυρία Ελενα Παπαγεωργίου, από τη Ραφήνα της Αττικής, γράφει:
Χθες χρειάστηκα τη βοήθεια του Εθνικού Συστήματος ΥγείαςΠαιδιατρικό Τμήμα για επείγον περιστατικό ασθενείας της κόρης μου. Αξίζει να αναφέρω τα εξής: 1) Ενώ διαμένουμε στη Ραφήνα, τα μοναδικά νοσοκομεία σε εφημερία για παιδιατρικά θέματα ήταν το «Αγλαΐα Κυριακού» και το Λαϊκό Νοσοκομείο Πειραιά. 2) Το προσωπικό και δη οι γιατροί σε εφημερία ήταν τόσο λίγοι ώστε από την άφιξή μας στη μία μετά τα ξημερώματα κατέστη δυνατή η εξέταση της κόρης μας στις τρεις και μισή περίπου, όπου ευτυχώς για καλή μας τύχη (ή κακή) δεν χρειάστηκε να κάνει αιματολογικές εξετάσεις παρά μόνο μία ακτινογραφία. Για αυτόν τον λόγο πήραμε μαζί με τη γνωμάτευση του γιατρού τη συναίνεση να φύγουμε, ώρα 4 (αλλιώς ποιος ξέρει τι θα γινόταν). Λυπάμαι ιδιαιτέρως που το δημόσιο σύστημα υγείας μας όχι μόνο δεν βελτιώνεται αλλά όλο και πιο πολύ χειροτερεύει, ενώ οι γιατροί μας προσπαθούν για το καλύτερο. Λυπάμαι επίσης που στη χώρα αυτή διαπιστώνω για άλλη μία φορά ότι ακόμη και τα μικρά παιδιά τα μεταχειρίζεται η πολιτεία με τον χειρότερο γραφειοκρατικό τρόπο, χαρτάκι με αριθμό, σειρά προτεραιότητας στο χάος της έλλειψης προσωπικού. Μα έλεος πια αυτός ο τόπος… Ελεος πια για όλους εμάς τους φορολογουμένους που αλί αν χρειαστεί να πέσουμε στα νύχια αυτών των χρονοβόρων και επιβαρυντικών διαδικασιών. Μα δεν καταλαβαίνουν επιτέλους οι αρμόδιοι ότι με όλη αυτή την αδιαφορία σπρώχνουν τον κόσμο στο φακελάκι και στα ιδιωτικά… Ντροπή πια, ντροπή. Σε όλη την Αττική δύο νοσοκομεία μόνο;
Διαφωνείτε; «Το Βήμα» δέχεται ευχαρίστως απαντήσεις παρατηρήσεις και αντιρρήσειςΜιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ? Τηλ.: 211-365.7000 ? Fax: 211-365.8004
Ε-mail: epistoles@tovima.gr
