ΜΠΟΡΕΙ η τηλεόραση να εκτέθηκε και να εξέθεσε πολλούς από τους ανθρώπους της με τον τρόπο που χειρίστηκε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αλλά εξέθεσε και τον πολιτικό κόσμο που είτε δεν καταλάβαινε είτε δεν ήθελε να καταλάβει. Εκανε όμως και άλλα σημαντικά… Θα ήμασταν άδικοι αν δεν επισημαίναμε και τον θετικό ρόλο που έπαιξε: Χωρίς τις κάμερες μπορεί και να πιστεύαμε- τουλάχιστον οι πιο αφελείς από εμάς- το (απερίγραπτο) «άλλο η εικόνα, άλλο η πραγματικότητα» του υπουργού μας. Είδαμε όμως, χάρη στους συναδέλφους που (και με κίνδυνο της ζωής τους) μπήκαν ανάμεσα σε επαναστάτες- με αιτία ή άνευ αιτίας- και έδειξαν την εξέγερση, την καταστροφή, το πλιάτσικο. Μόνο, να εστίαζαν περισσότερο και στις ειρηνικές διαδηλώσεις των χιλιάδων μαθητών και των καθηγητών τους. Αυτές δεν απήλαυσαν τη… δημοτικότητα των «γνωστών αγνώστων» με τις κουκούλες και τις μολότοφ. Κρίθηκαν άραγε άνευ ενδιαφέροντος από τη στιγμή που δεν συνοδεύονταν από βανδαλισμούς; Και επίσης, να ξεπερνούσε επιτέλους η τηλεόρασή μας την εξάρτησή της από τα νούμερα της ΑGΒ. Μια εξάρτηση που την οδηγεί σε έναν στείρο και βλαπτικό ανταγωνισμό, με αποτέλεσμα ακόμη και την παραπληροφόρησή μας.