Υπό τον εύγλωττο τίτλο «Ελλάδα: από την κοινωνική κρίση στην εξέγερση της νεολαίας» η εφημερίδα «Le Μonde» δημοσιεύει στο χθεσινό της φύλλο, ως κεντρικό πρωτοσέλιδο θέμα, μια ανάλυση για την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα με ιστορικές αναφορές. Ιδού τι μεταδίδει η κυρία Ελίζ Βενσέν, απεσταλμένη της γαλλικής εφημερίδας στην Αθήνα: Αυτό που προκάλεσε έκπληξη στην τελευταία εξέγερση στην Ελλάδα, εκτός από τη βιαιότητά της, ήταν η ικανότητά της να κινητοποιήσει ένα τόσο μεγάλο μέρος της ελληνικής νεολαίας. Κατέδειξε επίσης τη δυναμική των κινημάτων του αναρχισμού και της άκρας Αριστεράς. Οι ρίζες του σημερινού κινήματος θα πρέπει να αναζητηθούν στον αγώνα κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών και κατά της παρουσίας των αμερικανικών βάσεων στη δεκαετία του ΄70. Σήμερα τροφοδοτείται από την αδυναμία μιας «γερασμένης» πολιτικής εξουσίας η οποία υπονομεύεται από τα σκάνδαλα και αποσταθεροποιείται από τις κοινωνικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Πριν από δύο χρόνια οι ελάχιστα πολιτικοποιημένοι αλλά ανήσυχοι για το μέλλον τους φοιτητές πύκνωσαν τις τάξεις των διαδηλωτών που αγωνίζονταν κατά της ιδιωτικοποίησης του εκπαιδευτικού συστήματος την οποία επεδίωκε να περάσει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.

Ησπίθα άναψε μόλις μιάμιση ώρα μετά τον θάνατο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από σφαίρα αστυνομικού. Οι πρώτοι που κινητοποιήθηκαν ήταν οι «αναρχικοί» που έδρασαν με ορμητήριο το «οχυρό» τους, τη συνοικία των Εξαρχείων. Το κίνημά τους έχει μια ιδιαίτερη ιστορία στη Ελλάδα, καθώς αναπτύχθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974. Ως σήμερα ο αριθμός τους εθεωρείτο ότι δεν ξεπερνούσε τα 300 άτομα, όμως οι υπολογισμοί κάνουν πλέον λόγο για 2.000 ανθρώπους. Την κινητοποίησή τους ακολούθησε η άμεση ενεργοποίηση των συμμαθητών του 15χρονου οι οποίοι μέσα σε 24 ώρες διοργάνωσαν διαδηλώσεις, στέλνοντας μηνύματα μέσω των κινητών τηλεφώνων και του Διαδικτύου. Στο πλευρό τους και οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών, αλλά και η λεγόμενη «γενιά των 600 ευρώ».

Η ελληνική νεολαία βρήκε υποστηρικτές και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως στη Ρώμη, στην Μπολόνια και στη Μαδρίτη όπου σημειώθηκαν συγκρούσεις με την αστυνομία. Αναμφισβήτητα η αντιδικτατορική φοιτητική εξέγερση του 1973 στο Πολυτεχνείο έχει ειδικό βάρος στο συλλογικό φαντασιακό τού σήμερα, το οποίο τροφοδοτείται από τη «μυθική» εκείνη εποχή. Ο τελευταίος κρίκος αυτής της αλυσίδας είναι τα κενά ενός απαρχαιωμένου εκπαιδευτικού συστήματος το οποίο αδυνατεί να διασφαλίσει την είσοδο των νέων στην αγορά εργασίας. Λόγω του περίπλοκου συστήματος των πανελλαδικών εξετάσεων, ένας νέος που θέλει να σπουδάσει Ιατρική στην Αθήνα μπορεί να βρεθεί στο τμήμα Θεολογίας της Θεσσαλονίκης. Η Ιστορία και τα Θρησκευτικά εξακολουθούν να διδάσκονται υπό το πρίσμα ενός έντονου εθνικισμού. Και την ίδια στιγμή πολλοί γονείς, οι οποίοι δεν διαθέτουν οικονομική επιφάνεια, αποφασίζουν να στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές στο εξωτερικό.

Ο 32χρονος Νίκος είναι «εξ ανάγκης εργένης» καθώς παρά τις δύο δουλειές του δεν καταφέρνει να συγκεντρώσει περισσότερα από 750 ευρώ τον μήνα. Ο 26χρονος Κώστας κερδίζει κάτι παραπάνω από 1.000 ευρώ μηνιαίως αλλά ζει με τους γονείς του για να μπορεί τουλάχιστον να απολαμβάνει «λιγοστές εξόδους». Τονίζουν ότι «πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά συμβαίνει» σε αυτή τη χώρα. «Ακόμη κι αν», όπως λένε, «εδώ είναι Ελλάδα και πιθανόν τίποτε δεν θα αλλάξει,η προσπάθεια για την αλλαγή είναι το μόνο που μας απομένει».