Εμεινα έκπληκτος προχθές διαβάζοντας στο «Βήμα» τις δηλώσεις ορισμένων ανθρώπων της τέχνης- η κυρία Μπέτυ Αρβανίτη διαπιστώνει ότι ήδη « καμένοι είμαστε » άρα δεν έχουν σημασία οι εμπρησμοί, ο Γιάννης Σμαραγδής πιστεύει πως δεν έχουν άδικο όσοι « προσπαθούν να γκρεμίσουν ό,τι βρουν μπροστά τους », ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Δημήτρης Καταλειφός, η Ρένη Πιττακή θεωρούν πως όσα έγιναν μετά τη δολοφονία είναι « φυσιολογικό ξέσπασμα », ο Χρήστος Δήμας υποστηρίζει πως « είναι υγιές ό,τι συμβαίνει… επί χρόνια ζούμε σε κατάσταση νάρκης ». Μου φαίνεται πως όσοι νιώθουν ήδη καμένοι πρέπει να πάνε να εκτεθούν σε βιτρίνα καρβουναποθήκης, και όσοι θεωρούν «φυσιολογικά» και «δίκαια» όσα γίνονται πρέπει να ζητήσουν μερίδιο από τα λάφυρα, να έχουν κάτι στην άκρη για την ώρα που δίκαια και φυσιολογικά θα τους κάψουν τις κάμερες και τα θέατρά τους. Καταπληκτικότεροι είναι όσοι διαπιστώνουν « πολύχρονη νάρκη »: πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι κ.ο.κ., που (δικαίως, φυσιολογικώς και υγιώς) τα πανεπιστήμια γίνονταν ρημαδιό και η Αθήνα πνιγόταν στα δακρυγόνα και είχαμε επίσης εμπρησμούς, οδομαχίες, τραυματισμούς και πλιάτσικο, ζούσαν σε άλλη χώρα ή βρίσκονταν σε πολύχρονη χειμέρια νάρκη και ξύπνησαν ολόφρεσκοι έτοιμοι για «αγώνες»; Τέτοιες απόψεις δικαιώνουν τη λιτή δήλωση του Μιχάλη Κακογιάννη « νιώθω μπερδεμένος και εξαιρετικά απογοητευμένος για την κοινωνία στην οποία ζω »- κοινωνία που δεν γνωρίζει τον διάλογο, όπου ανθεί και αναπαράγεται από καλλιτέχνες, διανοούμενους, το εκπαιδευτικό σύστημα και τα μέσα, η κουλτούρα της βίας και την οδηγεί σε αυτοκαταστροφικούς αδιάλλακτους «αγώνες»- για το «καλύτερο αύριο», πάντα.