Αφότου η ομαλότητα στη ζωή της πρωτεύουσας εξαρτάται από την ισορροπία τρόμου μεταξύ αστυνομικών και αναρχικών στα Εξάρχεια, αυτό που οι υπεύθυνοι για την αστυνόμευση της πρωτεύουσας έβλεπαν στους χειρότερους εφιάλτες τους ήταν μια συμπλοκή αναρχικών και αστυνομικών στα Εξάρχεια, στην οποία ένας αστυνομικός, μπροστά στον πραγματικό κίνδυνο για τη ζωή του, πυροβολεί και σκοτώνει έναν νεαρό αναρχικό. Ηξεραν ότι, ακόμη και αν υπήρχαν ελαφρυντικά για τη στάση του αστυνομικού, κανείς δεν θα καθόταν να τα υπολογίσει και ότι το ξέσπασμα θα ήταν αναπόφευκτο και απρόβλεπτο στις διαστάσεις του.
Αυτό που συνέβη όμως ήταν χειρότερο: να βρεθεί, δηλαδή, ένας ανεγκέφαλος λεβεντο***, που θα τσιμπήσει στις φραστικές προκλήσεις και θα γυρίσει πίσω όχι για να ζητήσει τον λόγο, αλλά για να αφήσει πίσω του ένα νεκρό δεκαπεντάχρονο. Ακόμη και για τον πιο ευφάνταστο, αυτό που συνέβη ήταν απλώς ασύλληπτο…
Ορισμένοι φοβούνται ότι σκοπίμως η Αστυνομία- υπό τις εντολές της κυβέρνησης- αφήνει τους αναρχικούς να προκαλούν καταστροφές, ώστε να εκμεταλλευθεί πολιτικά τον φόβο των μεσαίων στρωμάτων.
Ωραίο ακούγεται, αλλά όχι για εδώ- αν μιλούσαμε για κάποια άλλη χώρα, με σοβαρότερο κράτος, θα το συζητούσαμε. Εδώ πολύ φοβάμαι ότι η συγκεκριμένη εξήγηση, για την απραξία της Αστυνομίας μπροστά στις καταστροφές, δεν είναι παρά μια απόπειρα εξωραϊσμού της πραγματικότητας. Υποψιάζομαι ότι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση κράτησε πίσω την Αστυνομία είναι η απουσία εμπιστοσύνης στον επαγγελματισμό της.
Δεν χρειάζεται να είσαι υπουργός. Αρκεί να ζεις σε τούτη την πόλη και να βλέπεις με ποια μέθοδο αντιμετωπίζει κάθε φορά η Αστυνομία τα περιστατικά με τους αναρχικούς. Ο καθένας δικαιούται να αμφιβάλλει αν αυτή η Αστυνομία, που δεν μπορεί να ελέγξει εκατό αναρχικούς χωρίς να βομβαρδίσει αδιακρίτως μερικές χιλιάδες αθώους πολίτες με χημικά αέρια, θα μπορούσε ποτέ να ελέγξει τα πολύ μεγαλύτερης έκτασης επεισόδια που έχουν ξεσπάσει από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου χωρίς να υπάρξουν περισσότερα θύματα.
Με άλλα λόγια, το δίλημμα για τις αρχές ήταν: «ζαρντινιέρα» ή υλικές καταστροφές; Οσο και αν είναι κυνικό, ιδίως για όσους είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται, η κυβέρνηση προτίμησε το δεύτερο…
Λυπάμαι για αυτό το παιδί που έχασε τη ζωή του στα 15 του, για έναν τόσο γελοίο λόγο όσο είναι ο εγωισμός ενός παλικαρά. Λυπάμαι τους γονείς του, τα αδέλφια του και τους φίλους του. Λυπάμαι τους καταστηματάρχες, που βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωποι με το φάσμα της οικονομικής καταστροφής.
Λυπάμαι και τους υπαλλήλους τους, που ίσως κάνουν Χριστούγεννα χωρίς δουλειά. Λυπάμαι ακόμη και τους ευσυνείδητους αστυνομικούς, που θα χρεωθούν την εγκληματική βλακεία του συναδέλφου τους. Λυπάμαι την οικογένεια του δράστη και, κυρίως, τα παιδιά του.
Τον μόνο που δεν λυπάμαι είναι τον ίδιο τον δράστη. Και τούτο διότι αμφιβάλλω αν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει πόσων ανθρώπων οι ζωές καταστράφηκαν εξαιτίας του.
Τον προστατεύει η ευήθειά του…
Η ευθύνη για την υπόθεση αυτή ανήκει σε όσους ανέχθηκαν τη σταδιακή δημιουργία στην καρδιά της Αθήνας του ημιαυτόνομου κρατιδίου των Εξαρχείων: αυτού του μοναδικού στις πρωτεύουσες της Ευρώπης «θεματικού πάρκου αναρχίας», όπως το ονόμασε ο κ. Χρίστος Βερελής.
Και το θλιβερότερο είναι ότι από όλα αυτά ο κερδισμένος της ιστορίας υποψιάζομαι ότι θα είναι το κρατίδιο των Εξαρχείων, που μάλλον θα ενισχύσει την αυτονομία του…
Κάποιοι βρήκαν παπά και είπαν να θάψουν πέντε-έξι.
Ως και η κυρία Αννίτα Πάνια, εν μέσω των «παρατράγουδών» της, βρήκε τον χρόνο να εξαπολύσει έναν φιλιππικό χθες κατά της αστυνομικής βίας…
Απορώ με όσους βρίσκουν τον λόγο για να φρίττουν με το διεθνές ρεζιλίκι της «δόλιας πατρίδας» στη διεθνή κοινή γνώμη. Αυτό είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί- αφού άλλωστε το αξίζουμε το ρεζιλίκι απολύτως.
Το να συμβαίνουν όλα αυτά και κάποιοι να θλίβονται για τον διεθνή διασυρμό ισοδυναμεί με τη συμπεριφορά του εκκεντρικού τύπου που τον χτυπάει αυτοκίνητο, στο νοσοκομείο του ακρωτηριάζουν το πόδι και εκείνος όταν ξυπνά από τη νάρκωση θρηνεί για το κοστούμι του που καταστράφηκε στο ατύχημα…
Κύριε διευθυντά
Πολλοί εικάζουν ότι οι ταραχές στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων ίσως εν τέλει αποβούν προς όφελος των κυβερνώντων,επειδή θα μπορούσαν να προκαλέσουν τη συσπείρωση της λεγόμενης σιωπηλής πλειοψηφίας γύρω από την κυβέρνηση.Κατά την προσφυή διατύπωση του καθηγητή Αλέξη Καλοκαιρινού: «Η κυβέρνηση μπορεί να φαντασιώνεται έναν μικρό Μάη του ΄68 μέσα στον Δεκέμβρη του 2008για να ανακάμψει πολιτικά».
Πολύ αμφιβάλλω.Οσο και αν διαφέρει η τρέχουσα κρίση από εκείνη που είχαν προκαλέσει οι πυρκαϊές του 2007,το θαύμα του προπερασμένου καλοκαιριού δεν επαναλαμβάνεται.Εξάλλου,για να έχουμε έναν «μικρό Μάη του ΄68»η προϋπόθεση θα ήταν να έχουμε έναν μικρό Ντε Γκωλ,ενώ εμείς δεν έχουμε ούτε καν Καραμανλή…
Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου
ΠΑΝΔΩΡΑ
