Το Βατοπαίδιο δεν είναι όμιλος εταιρειών αλλά μοναστήρι. Σκοπός ενός ομίλου είναι το κέρδος. Σκοπός ενός μοναστηριού είναι, λένε, η σωτηρία της ψυχής. Αν ήταν το κέρδος, μοναστήρια και εκκλησίες θα έπρεπε να υπαχθούν στο εμπορικό δίκαιο και στους οικονομικούς ελέγχους του κράτους και να ξεχάσουν τις ψευδοπροσευχές. Το Βατοπαίδιο είναι σκάνδαλο και γι΄ αυτό και για την απίστευτη και τόσο προσοδοφόρα διαπλοκή μοναχών, πολιτικών και δικαστικών.
Μόνο το Βατοπαίδιο; Η απάντηση είναι: «Οχι». Μόνο μερικά μοναστήρια; Πάλι η απάντηση είναι: «Οχι». Αλλά το Βατοπαίδιο μετατράπηκε σε σύμβολο θρασύτατης διαπλοκής. Πράγμα που (ουσιαστική διαφορά δεν υπάρχει) δεν κατάφεραν ακόμα ο Ελαιώνας και όσοι ασύστολα τον τσιμεντάρουν αντί να τον αποδώσουν στη δύστυχη πρωτεύουσα, τα τόσα σε διαδικασία «ανάπλασης» πάρκα (π.χ., στο Παγκράτι), τόσες εκτάσεις σε όλη τη χώρα με τόσες «κατά παρέκκλιση» πολεοδομικές άδειες… Τόσες επιχειρήσεις άγριας δόμησης σε νησιά και παραλίες. Τόσες πλατείες, πεζόδρομοι, πεζοδρόμια και δημόσιοι χώροι που σε όλη την επικράτεια παραδίδονται με διάφορες επίσημες και κυρίως ανεπίσημες αντιπαροχές στη βιομηχανία του τραπεζοκαθίσματος μετατρέποντας σε κόλαση τη ζωή των κατοίκων ορισμένων «επίλεκτων» περιοχών.
Ζούμε σε μια χώρα όπου οι ψευδοπρίγκιπες που μας κυβερνούν γεννήθηκαν προφανώς για την καταστροφή της.
Εφόσον λοιπόν το Βατοπαίδιο έγινε σύμβολο, ας αναλύσουμε το φαινόμενο.
1. Διαπιστώθηκε- δεν χρειάζονται άλλες «ανακρίσεις»- ότι δεν υπάρχουν αυστηροί δημόσιοι κανόνες για τη διαχείριση της τεράστιας εκκλησιαστικής και μοναστικής περιουσίας και ότι υπάρχουν μόνο διευκολύνσεις, παροχές, μισθοδοσίες και φοροαπαλλαγές. Υπάρχει συνεπώς θέμα μεγάλο με την εκκλησιαστική και μοναστική περιουσία σε συνάρτηση με το θέμα των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας αλλά και ανεξάρτητα από αυτό.
2. Διαπιστώθηκε και όχι μόνο με το Βατοπαίδιο αλλά για παράδειγμα και με την υπόθεση της «Αλληλεγγύης» [τι γίνονται αλήθεια οι σχετικές ανακρίσεις και τακτοποιήθηκε (πώς;) η επιστροφή στο υπουργείο Εξωτερικών των 6,3 εκατ. ευρώ (με τους τόκους) που «αχρεωστήτως» της καταβλήθηκαν για ανθρωπιστικό έργο που δεν έγινε;] ότι υπάρχει στον χώρο αυτό μέγα πρόβλημα… χρηστής διαχείρισης.
3. Διαπιστώθηκε, τέλος, ότι η οσμή του αγίου χρήματος έχει κάθε τόσο οδηγήσει δεσποτάδες (π.χ., ο πρώην Αττικής) και «Γέροντες» σε δραστηριότητες που δεν έχουν καμία σχέση με το σημαντικό φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μετατρέποντάς το σε κάτι άλλο που ας μην το ονομάσουμε.
Το πρόβλημα αφορά και τους πιστούς και την πολιτεία. Οι πιστοί ας πράξουν όσα ενδεχόμενα θα τους υπαγόρευε η συνείδησή τους. Η πολιτεία έχει όμως ένα τριπλό καθήκον για τα όσα την αφορούν: τη με όποιο και δικό της κόστος πλήρη αποκάλυψη της αλήθειας για τις άθλιες συναλλαγές, την κάθαρση χωρίς «ετεροδικίες» και εξαιρέσεις και τη θέσπιση, σε διάλογο με την Εκκλησία, των νέων κανόνων που θα εξασφάλιζαν το κοινό περί δικαίου αίσθημα και μια καλή χωριστή συμβίωση.
