Η ιστορία της Εθνικής Ελλάδος μπορεί να μην είναι «μια βαρετή ιστορία μιζέριας», όπως έγραψε ο Εντουαρντ Γκίμπον για τη βυζαντινή αυτοκρατορία, αλλά τις περισσότερες φορές ήταν μπουρλέσκ. Ανάμεσα στα «επιτεύγματα» της Εθνικής περιλαμβάνεται το 1938 μία ήττα με 11-1 από την Εθνική Ουγγαρίας, ένα 8-1 το 1930 από τη Ρουμανία και μεταπολεμικά, εκτός από τις κλασικές «επτάρες», μετράει ένα 6-1 το 1977 από τη Ρουμανία και μία «πεντάρα» από τη Βουλγαρία. Καλές ομάδες και οι δύο αλλά όχι ακριβώς και υπερδυνάμεις του ποδοσφαίρου.
Η Εθνική Ελλάδος έχει βέβαια και αυτή τους δικούς της «πελάτες». Κάτι το ζωώδες ξυπνάει μέσα στους παίκτες της Εθνικής όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τα νησιά Φερόε. Τις δύο φορές που βρέθηκαν αντιμέτωπα με την Ελλάδα μέτρησαν από πέντε γκολ. Η υπερδύναμη όμως του ενός είναι τα «Φερόε» του άλλου και το 1989 η Δανία μετέτρεψε την Εθνική σε κάτι χειρότερο από Φερόε. Η Εθνική του 1989 ήταν η χειρότερη μεταπολεμική Εθνική Ελλάδος. Η καλύτερη ήταν η ομάδα του Δομάζου, του Σιδέρη και του Παπαϊωάννου που βρέθηκε… ένα ημίχρονο μακριά από την πρόκριση στο παγκόσμιο του Μεξικού του 1970, του καλύτερου Μουντιάλ όλων των εποχών.
Η Εθνική Ελλάδος είχε ανέκαθεν μία μυστικιστική σχέση με τον αριθμό «7». Οι «επτάρες», όπως τις αποκαλούσαν τη δεκαετία του ’50, ήταν η σπεσιαλιτέ της Εθνικής. Επτάρα είχε φάει το 1958 από την Εθνική Γαλλίας, επτάρες το ’55 και το ’56 από τις δεύτερες Εθνικές της Ισπανίας και της Γαλλίας. Μέχρι που οι εφημερίδες του ’50 προέτρεπαν την ΕΠΟ να διαλύσει την Εθνική για να μη διασύρεται η χώρα.
Η ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία δεν διέλυσε την Εθνική ομάδα. Ετσι η Εθνική 31 χρόνια αργότερα εισέπραξε την επόμενη επτάρα της από την Εθνική Δανίας.
* Η ταπεινωτική ήττα της Κοπεγχάγης
Στις 17 Μαΐου του 1989 η Εθνική Ελλάδος αντιμετώπισε την Εθνική Δανίας στο «Ιντρες Παρκ» της Κοπεγχάγης για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλου του 1990 στην Ιταλία. Η σύνθεση της Εθνικής με τον Μητρόπουλο, τον Αποστολάκη, τον Μανωλά και τον Σαραβάκο, όλους στην ακμή της καριέρας τους, δεν προδίκαζε το τι θα επακολουθούσε. Η πρόκριση παιζόταν και στο πρώτο ημίχρονο η Δανία είχε προηγηθεί με 2-1, αφήνοντας ελπίδες στην Ελλάδα για κάποιο καλό αποτέλεσμα.
Η πρώτη απώλεια για την Ελλάδα ήρθε στο 50′ όταν ο Τάσος Μητρόπουλος, από τους καλύτερους παίκτες του ματς, τραυματίστηκε και αποχώρησε. Στο 53΄ο Στέλιος Μανωλάς, βλέποντας έναν Δανό να τον έχει περάσει, άπλωσε από πίσω το πόδι και τον ανέτρεψε. Ο Μανωλάς κατάλαβε αμέσως το τι θα επακολουθούσε. Γονάτισε στο χορτάρι μπροστά στον αγγλο διαιτητή κ. Χάκετ και ένωσε τα χέρια σε στάση ικεσίας. Το χέρι του κ. Χάκετ μπήκε στο τσεπάκι του πουκαμίσου και όταν ξαναβγήκε κρατούσε την κόκκινη κάρτα.
Χωρίς τον Μανωλά, με τραυματία τον Μητρόπουλο και με 10 παίκτες η Εθνική κατέρρευσε. Ακολούθησαν δύο απανωτά γκολ από τον Νίλσεν και τον Πάουλσεν και άλλα δύο… χαλαρά από τον Βίλφορτ και τον Αντερσεν. Ο Μπρίαν Λάουντρουπ, που είχε ανοίξει το σκορ, συμπλήρωσε στο 90′ τον μαγικό αριθμό «7».
Ενώ οι Δανοί σκοράριζαν ασταμάτητα στα τελευταία 30´ του αγώνα ο κ. Αντώνης Γεωργιάδης, που ήταν προπονητής της Εθνικής, είχε σκύψει το κεφάλι του απογοητευμένος. Κοιτούσε τα χέρια του και προσπαθούσε να μη χάσει την ψυχραιμία του ή το μέτρημα των γκολ…
* Οι σουρεαλιστικές επιλογές του κ. Σοφιανίδη
Το 1989 ο κ. Αλέκος Σοφιανίδης ανέλαβε προπονητής της Εθνικής Ελλάδος στην θέση του κ. Μίλτου Παπαποστόλου. Σύμφωνα με την κλασική προπονητική αρχή «αφού με φέρανε κάτι καινούργιο πρέπει να κάνω», ο κ. Σοφιανίδης πιθανόν να είναι ο προπονητής που είχε την αμφίβολη τιμή να παρατάξει τη χειρότερη σύνθεση της ιστορίας της Εθνικής Ελλάδος.
Στις 25 Ιανουαρίου του 1989 η Εθνική Ελλάδος αντιμετώπισε την εθνική ομάδα της Αλβανίας στο στάδιο «Κεμάλ Στάφα» των Τιράνων. Η σύνθεση της Εθνικής ήταν σουρεαλιστική και περιελάμβανε ακόμα και παίκτη της Β’ εθνικής κατηγορίας.
Στην άμυνα, η Εθνική που αγωνίστηκε στα Τίρανα ήταν αξιοπρεπής. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 η εναλλαγή των Οικονομόπουλου και Γκιτσιούδη κάτω από τα δοκάρια της Εθνικής ήταν κλασική. Ο Αποστολάκης δίκαια δεν έλειπε από όλα τα ματς της Εθνικής και οι Χατζηαθανασίου, Τσαλουχίδης και Μαυρίδης μπορεί να μην ήταν σπουδαίοι τεχνίτες, αλλά αμυντικά ήταν επαρκείς. Στο κέντρο ο Νιόπλιας ήταν σοβαρός και ο Τσιαντάκης μπορούσε να βγάζει τις κοφτές σέντρες.
Να παίζει όμως στην Εθνική ο Λαγωνίδης, ένας δυνατός αλλά βαρύς ποδοσφαιριστής, ήταν λύση ανάγκης. Ο Στέφανος Μπορμπόκης μπορούσε να ντριμπλάρει, αλλά με τις κινήσεις της σβούρας θύμιζε ποδόσφαιρο της εποχής του ’50, όταν οι κυνηγοί γυρνούσαν στη γραμμή της σέντρας και σταματούσαν σαν να υπήρχε αόρατος τοίχος. Ο Αριστείδης Καρασαβίδης σκόραρε με την Εθνική Ελπίδων τέσσερις φορές στο 5-0 εναντίον της Εθνικής της Ολλανδίας, αλλά αυτή θα ήταν και η χρυσή στιγμή της καριέρας του. Η χρησιμοποίησή του με τη «μεγάλη» Εθνική στο ματς με την Αλβανία ήταν μία καλή κίνηση δημοσίων σχέσεων για τον καινούργιο προπονητή, αλλά πρόωρη και χωρίς νόημα. Ο Κούτουλας πέρασε στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου σαν «αντι-Μανωλάς». Αυτό σήμαινε ότι όταν τραυματιζόταν ο Μανωλάς στη θέση του έπαιζε ο Κούτουλας. Με τις μικρές του φιλοδοξίες και το «γκρίζο» στυλ παιχνιδιού, ο συμπαθής Κούτουλας ούτε ο ίδιος δεν θα επέλεγε τον εαυτό του για την Εθνική.
* Το «κλαδευτήρι» και τα «θαλασσινά»
Ο Γιώργος Παπαδόπουλος του Ηρακλή πέρασε στην ιστορία ως ο ποδοσφαιριστής που δεν μπορούσε να ελέγξει τα πόδια του με αποτέλεσμα να κόψει την καριέρα του Βέλιμιρ Ζάετς. Ο Κάβουρας μαζί με τον Καραβίδα ανήκε στα περίφημα «θαλασσινά» του Παναθηναϊκού. Ψηλός, δυνατός, πρώην δεκαθλητής στην Χίο, ήταν επαρκής για αγώνες του πρωταθλήματος με μικρές ομάδες, αλλά «λίγος» για την Εθνική.
Η πιο σουρεάλ όμως επιλογή του Αλέκου Σοφιανίδη ήταν η πρόσκληση του Γεωργόπουλου, ο οποίος αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική και με τον Πανσερραϊκό. Για να αγωνιστεί ποδοσφαιριστής από τη Β’ Εθνική στην εθνική ομάδα, η λογική υπαγορεύει ότι θα πρέπει να είναι σπάνιο ταλέντο.
Ο Γεωργόπουλος ήταν ψηλό και δυνατό παιδί, αλλά ψηλά και δυνατά παιδιά υπάρχουν και στις οικοδομές και ποτέ δεν παίζουν στην Εθνική. Τελικά η Εθνική Ελλάδος απέσπασε ένα αδιάφορο 1-1 από την Αλβανία με γκολ του Μίγκα για τους Αλβανούς και του Τσιαντάκη για τους Ελληνες. Υστερα από δύο εβδομάδες η ίδια σχεδόν Εθνική ηττήθηκε από την Πορτογαλία στο στάδιο Καραϊσκάκη, ο κ. Σοφιανίδης επανέφερε στην ενδεκάδα τον Σαραβάκο και τον Καλιτζάκη και το πείραμα των Τιράνων τελείωσε άδοξα…
