Στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών η… φυγόκεντρος δύναμη εκτόξευσε την ελληνική ομάδα ποδηλασίας στην κορυφή του Παγκόσμιου Κυπέλλου Πίστας. Οι τρεις ποδηλάτες μας, ο 25χρονος Λάμπρος Βασιλόπουλος, ο 23χρονος Δημήτρης Γεωργαλής και ο 25χρονος Γιώργος Χειμωνέτος κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο στο Ολυμπιακό σπριντ, το οποίο θα ενταχθεί για πρώτη φορά στο αγωνιστικό πρόγραμμα της Ολυμπιάδας του Σίντνεϊ. Αντιμετώπισαν την ισχυρή γαλλική ομάδα και με επίδοση 1’02” έναντι 1’02’800 των Γάλλων τερμάτισαν πρώτοι. Λίγο νωρίτερα η ελληνική τριάδα είχε κατακτήσει την πρώτη θέση και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κάλι της Κολομβίας! Η είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων. Στο αεροδρόμιο δεν τους περίμενε πολύς κόσμος. Οι επιτυχίες τους όμως φέρουν την ελληνική υπογραφή στο εξωτερικό και διαφημίζουν τη χώρα μας θετικά. Οι τρεις έλληνες ποδηλάτες μιλούν σήμερα στο «Βήμα» για το ποδήλατο, για την αδρεναλίνη της ταχύτητας στις παγκόσμιες πίστες αλλά και για τους προσωπικούς στόχους τους.
Λάμπρος Βασιλόπουλος
Συνθέστε τη νίκη σας στο Παγκόσμιο Κύπελλο Πίστας με τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά των τριών σας της ελληνικής ομάδας.
«Γεωργαλής: εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Χειμωνέτος: αποφασιστικός τη στιγμή που πρέπει. Βασιλόπουλος: γρήγορος όταν γίνει το μπαμ, όταν δοθεί η εκκίνηση».
Στην εκκίνηση τι δεν πρέπει να ξεχνά κανείς σε οτιδήποτε επιχειρεί να πετύχει;
«Οτι δεν μπορείς να πάρεις κεφάλι αν είσαι “λίγο από όλα”. Χρειάζεται αφοσίωση».
Η μετριότητα σας απωθεί;
«Οι μέτριοι δεν μου αρέσουν: όταν δεν έχουν το γνώθι σαυτόν και δεν παραδέχονται τη μετριότητά τους· όταν παραγνωρίζουν ότι για να γίνει κάποιος τοπ έχει δώσει τη ζωή του».
Ενα όνειρό σας που έμεινε μισό;
«Συμμετείχα στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα αλλά δεν τέλειωσε. Η πτώση μου στην τελευταία στροφή, 250 μ. πριν από το τέλος, με άφησε εκτός. Ετρεχα στους 16 για να μπω στους 12. Ας είναι… Τώρα το όνειρο και για τους τρεις μας είναι η επόμενη Ολυμπιάδα».
Από την Πάτρα στα ποδηλατοδρόμια του κόσμου… Τι άλλαξε;
«Το περίεργο είναι ότι τώρα μοιάζει ίδια η μια μέρα με την άλλη. Ξυπνώ 8 το πρωί. Δίνουμε ραντεβού με τα παιδιά στις 8: 30 και ξεκινάμε για προπόνηση δρόμου 70-80 χιλιόμετρα με το ποδήλατο επί 3 ώρες· το απόγευμα προπόνηση στην πίστα και από τις 8 ως τις 10 το βράδυ γυμναστήριο. Οταν όμως τρέχουμε στον αγώνα είναι σαν να αλλάζουν τα πάντα σε ένα λεπτό. Και τότε τίποτε δεν είναι όπως πριν…».
Οι φίλοι σας μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της ζωής σας;
«Οχι. Γι’ αυτό έχω λίγους. Οι κολλητοί μου είναι ο Γεωργαλής και ο Γιώργος Πορτελάνος, που ασχολούνται με το ποδήλατο. Πάντως, για μένα ήταν σκληρό όταν με άφησε η κοπέλα μου γιατί έλειπα συχνά από κοντά της. Είμαστε χρόνια μαζί. Αλλά δεν άντεξε».
Ποιον έχετε θαυμάσει για την αντοχή του;
«Τον Ανδρέα Παπανδρέου».
Γιατί;
«Ηταν σε όλα “πολύς”. Αντεχε τις αποφάσεις του και κατάφερνε να κάνει και τους άλλους να τις αντέχουν. Εδωσε πολλά στον κόσμο αλλά και τον χρέωσε με πολλά… Και κόντραρε πολύ. Ας πούμε, με τον δεύτερο γάμο του έδειξε ότι έκανε αυτό που του έλεγε η καρδιά του και όχι η λογική της πολιτικής».
Η πολιτική «πίστα» σάς γοητεύει, εκτός από την ποδηλατική;
«Δεν θα το έλεγα. Να πω την αμαρτία μου; Μου αρέσουν τα μπουζούκια, στις εξόδους μου μια φορά στο τόσο. Το “Οταν κλαίει ένας άντρας αγαπάει” του Μάκη Χριστοδουλόπουλου είναι “ύμνος” (μάλλον γιατί χώρισα πρόσφατα)».
Γιώργος Χειμωνέτος
Εκτός πίστας, ποια είναι η διαδρομή που απολαμβάνετε με ποδήλατο;
«Ενας δρόμος στα Κολύμπια της Ρόδου. Τον είχαν φτιάξει οι Ιταλοί. Είναι γεμάτος με δέντρα και καταλήγει στην παραλία. Εχει μια καταπληκτική αίσθηση δροσιάς. Τα δέντρα κάνουν καμάρα από πάνω, σκεπάζουν σχεδόν τον ουρανό. Η διαδρομή γίνεται δύο φορές πιο ωραία με το ποδήλατο».
Τι μπορεί να «κάνει τη ζωή ποδήλατο»;
«Με τα δικά μου κριτήρια η “ζωή ποδήλατο” σχετίζεται με θετική έννοια. Πάντως, για μένα συνώνυμο της ταλαιπωρίας στη ζωή είναι το να μη συγχωρείς τον άλλο για τα λάθη του».
Τι δεν συγχωρείτε στον εαυτό σας;
«Το δις εξαμαρτείν…».
Ποια ήταν η πιο επώδυνη κόντρα που είχατε στην πίστα;
«Ισως πέρυσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο, που έγινε στην Ελλάδα. Εχασα από τον Τσέχο Μπουράν σε μια κόντρα που κρίθηκε στο φώτο φίνις. Οταν τερματίσαμε κανείς μας δεν ήξερε ποιος νίκησε».
Το ποδήλατο είναι φετίχ για σας;
«Μόνο το πρώτο ποδήλατο, που μου πήρε το 1987 ο πατέρας μου ερασιτέχνης ποδηλάτης εκείνος τότε. Ηταν ένα πανάκριβο Fidusa που του στοίχισε 120.000 δραχμές! Εμένα όμως τότε δεν μου άρεσε καθόλου. Με κούραζε. Αλλά δεν τολμούσα να του το πω. Ε, αυτό το ποδήλατο έχει γίνει φετίχ στη μνήμη μου…».
Στην πασαρέλα των μοντέλων μόδας πώς βρεθήκατε;
«Το 1993-’94 έκανα σε ένα κλαμπ φωτογράφιση. Μου φάνηκε τόσο εύκολο να περπατάς στην πασαρέλα! Τη στιγμή που ίδρωνα και πάλευα στα πεντάλια των αγώνων ποδηλασίας».
Πόσο απέχουν οι διαδρομές της πίστας και της πασαρέλας;
«Κυρίως διαφέρουν ως προς τους κανόνες. Την άμιλλα στην ποδηλασία την κρίνει το χρονόμετρο. Ενώ η πασαρέλα δεν έχει κανόνες στο παιχνίδι…».
Εχει όμως περισσότερους φαν από ό,τι η ποδηλασία…
«Αλλου τύπου θα έλεγα. Η ποδηλασία είναι ένα σπορ που γοητεύει με την ταχύτητα και την εξυπνάδα της κόντρας στην πίστα. Από την άλλη, ως μοντέλο έχω φαν κλαμπ και ταχυδρομική θυρίδα. Είναι πιο εκδηλωτικοί οι φαν της πασαρέλας, γιατί είναι κορίτσια. Μου είχε γράψει μια θαυμάστρια “yoy are the best μανάρι of the world”».
Τι μήνυμα θα αφήνατε στη “θυρίδα” του υφυπουργού Αθλητισμού;
«Οτι ακόμη περιμένουμε να πραγματοποιηθούν οι υποσχέσεις για τα πριμ. Μας χρωστούν 4 μετάλλια σε Παγκόσμιο Κύπελλο, ατομικές διακρίσεις σε Παγκόσμιο Κύπελλο, 4η θέση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, 2η θέση και 5η σε Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και 2 χρυσά φέτος σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα!».
Δημήτρης Γεωργαλής
Τι σας συναρπάζει στην ταχύτητα;
«Η ακρότητα της κατάστασης στο “βιράζ”. Η αδρεναλίνη φθάνει στα ύψη, όταν πλαγιάζεις οριακά και η φυγόκεντρος σε συγκρατεί…».
Θυμάστε πότε πρωτονιώσατε την αδρεναλίνη σας να “σκαρφαλώνει” με ποδήλατο;
«Εντονα θυμάμαι 1ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ως έφηβος το ’92. Εβαζα το πόδι στο καλουπιέ, στο πεντάλ και έτρεμε…».
Ποια εικόνα σάς ήρθε στο μυαλό ακούγοντας τον Εθνικό μας Υμνο για το χρυσό μετάλλιο;
«Το ’93 στο Χαμάρ της Νορβηγίας, όπου γινόταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Είχαμε αποκλειστεί και ανεβήκαμε στις κερκίδες να δούμε τους υπόλοιπους αγώνες. Μας σήκωναν από τις θέσεις οι θεατές με τα εισιτήρια. Εμείς είχαμε απλώς διαπιστεύσεις. Λοιπόν, πριν από τέσσερα χρόνια ούτε ως θεατές δεν μπορούσαμε να είμαστε στο Παγκόσμιο και τώρα, το 1997, είμαστε χρυσοί. Ε, λέει πολλά αυτό».
Τι προϋποθέτει μια καλή κούρσα;
«Ο βασικός κόπος είναι η προετοιμασία του μυαλού. Η μοναξιά πριν από τους αγώνες. Τότε που προσπαθώ να περάσω την κούρσα από την πίστα του μυαλού μου. Την κινηματογραφώ σαν πλάνο».
Υπάρχουν πλάνα που δεν τα πιάνει ο “φακός” σας πριν από τον αγώνα;
«Και βέβαια. Να ένα παράδειγμα: Εχεις στο μυαλό σου τις τέσσερις στροφές σε μια 250άρα πίστα. Τι γίνεται, όμως, όταν υποσυνείδητα ξέρεις ότι η προπόνησή σου σε βγάζει για 3 στροφές; Την τέταρτη στροφή δεν μπορώ να τη δω…».
Ποιος είχε δει το ταλέντο σας προτού δώσετε δείγματα με επιτυχίες;
«Ο προπονητής Στέλιος Βάσκος στα Τρίκαλα. Με βοήθησε να βρω ποιο είναι το δώρο που αντιστοιχεί σε μένα από όσα μοιράζει ο Θεός σε όλους μας. Το χάρισμα είναι σαν μια γη με σοδειές από καλαμπόκι, τριαντάφυλλα, όπου ψάχνεις να ξεχωρίσεις ποια αντιστοιχεί σε σένα».
Το δικό σας με τι είδους σοδειά θα το παραλληλίζατε;
«Οχι τυχαία, με τριαντάφυλλα…. Η αδελφή μου, η Τριανταφυλλιά, έκανε πολλές θυσίες για μένα. Ηρθα στην Αθήνα, όταν μπήκα στη Γυμναστική Ακαδημία. Δούλευε δύο δουλειές για να προπονούμαι στο ποδήλατο. Η ίδια ήταν πανελληνιονίκης στην ποδηλασία αλλά δεν συνέχισε, καθώς δεν υπήρχε καν γυναικεία εθνική ομάδα…».
Ποια γειτονιά της Αθήνας έχετε συνδέσει με ωραίες στιγμές από τότε που φύγατε από τα Τρίκαλα;
«Την πλατεία Αβησσυνίας. Εκεί άκουσα το πιο ωραίο κλαρίνο από τον Σπύρο, έναν τσιγγάνο που έγινε φίλος μου. Ο ήχος του με μάγεψε. Αργότερα θέλησα να πάρω ένα».
Μάθατε κλαρίνο;
«Προσπάθησα. Αντάλλαξα τα ποδηλατικά γυαλιά μου με ένα κλαρίνο, που τελικά αποδείχτηκε κλαρινέτο. Δεν μπορώ να πω ότι έμαθα να παίζω…».
